ΑΣ δούμε, όμως, πού εστιάστηκε η κριτική των βουλευτών. Στην ιδεολογική κατεύθυνση της κυβέρνησης. Στο γάμο των ομόφυλων ζευγαριών. Σε αλαζονικές συμπεριφορές υπουργών. Στις κλειστές πόρτες γενικών γραμματέων υπουργείων και επικεφαλής οργανισμών. Στη μη ανανέωση της θητείας της Προέδρου της Δημοκρατίας. Στην προτίμηση εξωκοινοβουλευτικών αντί βουλευτών σε υπουργικές θέσεις. Στη διεύρυνση με στελέχη από άλλους πολιτικούς χώρους. Στην γκρίνια της κομματικής βάσης. Στο ότι κάποιοι υπουργοί «κρύβονται» και δεν βγαίνουν να υπερασπιστούν την κυβέρνηση στα καυτά θέματα.

ΘΕΜΙΤΗ η κριτική. Καλό θα κάνει στην κυβέρνηση. Γιατί χτυπάει καμπανάκια. Οπως καμπανάκι χτύπησε το αποτέλεσμα των ευρωεκλογών.

Η κριτική, όμως, επικεντρώθηκε στο κεντρώο προφίλ της κυβέρνησης και σε συμπεριφορές υπουργών. Εκτός κι αν ο πραγματικός λόγος ήταν πως κάποιοι εξ αυτών δεν βρίσκονται σε υπουργικές θέσεις. Γιατί και αυτό το έργο το έχουμε δει πολλές φορές.

ΛΙΓΟΙ βουλευτές αναφέρθηκαν σε ζητήματα που αφορούν στην καθημερινότητα των πολιτών. Ακούστηκαν, μόνο, κάποιες παρεμβάσεις για τους αγρότες, το φορολογικό των επαγγελματιών, τη στεγαστική κρίση και το βαθύ κράτος.

ΔΕΝ θα έπρεπε η κριτική να επικεντρωθεί στο κορυφαίο πρόβλημα της κοινωνίας, που είναι η ακρίβεια; Στους τρόπους με τους οποίους μπορούν να αυξηθούν τα εισοδήματα και να μειωθούν οι φόροι; Στο πώς θα στηριχτούν η μεσαία τάξη και τα ευάλωτα νοικοκυριά; Στο δημογραφικό; Στα καυτά θέματα Υγείας, Παιδείας, ασφάλειας; Στις καθυστερήσεις που παρατηρούνται σε πολλά μέτωπα της κυβερνητικής πολιτικής; Σε αστοχίες και λάθη που δημιουργούν απογοήτευση στους ψηφοφόρους;

ΓΙΑΤΙ αυτά τα προβλήματα της καθημερινότητας είναι που οδήγησαν ένα εκατομμύριο πολίτες να μην ψηφίσουν στις 9 Ιουνίου τη Ν.Δ., ενώ το είχαν πράξει πέρσι.

ΣΕ αυτά τα προβλήματα πρέπει να ρίξουν όλο το βάρος τόσο οι υπουργοί όσο και οι βουλευτές. Εκεί πρέπει να δοθούν σκληρές μάχες. Εκεί πρέπει να βρεθούν οι δύσκολες λύσεις.

ΟΣΟΝ αφορά στο ιδεολογικό ζήτημα -από το 1981 και έπειτα- η Ν.Δ. σημειώνει ποσοστά άνω του 40% μόνο όταν καταφέρνει να κερδίσει το Κέντρο. Αυτό συνέβη και το 1990 και το 2004.

ΑΥΤΟ συμβαίνει και από το 2016 έως σήμερα. Εδώ και μια οκταετία ο Κυριάκος Μητσοτάκης και η Ν.Δ. κυριαρχούν, όχι μόνο αριθμητικά αλλά και ιδεολογικά, στο πολιτικό σκηνικό, έχοντας καταφέρει να συντρίψουν τον ΣΥΡΙΖΑ και να κρατήσουν το ΠΑΣΟΚ χαμηλά. Το στοίχημα είναι αυτή η πολιτική κυριαρχία να επαναληφθεί και στις κάλπες του 2027. Και αυτό απαιτεί τη συσπείρωση όλων των στελεχών της κεντροδεξιάς παράταξης.