Το βασικό πολιτικό μήνυμα για την επιρροή των κομμάτων εξήχθη στις πρώτες κάλπες, όταν οι πολίτες επέλεξαν υποψηφίους με χρίσματα και όχι δύο μονομάχους. Εκεί η υπεροχή της Ν.Δ. ήταν σαρωτική. Πώς όμως φτάσαμε στο χθεσινό αποτέλεσμα, όπου η Ν.Δ. κέρδισε μόνο μία από τις έξι περιφέρειες και έχασε τους δήμους Αθηναίων και Θεσσαλονίκης;

Ζήτημα πρώτον, «αντάρτες». Ο κομματικός οργανισμός δέχθηκε «ελαφρά τη καρδία» το γεγονός ότι σε πολλές περιφέρειες υπήρχαν υποψήφιοι προερχόμενοι από τη Ν.Δ. που δεν είχαν το χρίσμα και κατέβασαν πλήρεις συνδυασμούς κόντρα στην επίσημη γραμμή. Αυτό έπρεπε να αποτραπεί, για παράδειγμα, στη Δυτική Μακεδονία ο μέχρι τώρα περιφερειάρχης έχασε από τον κ. Αμανατίδη, ο οποίος έως τον Μάιο ήταν βουλευτής της Νέας Δημοκρατίας! Αντίστοιχα, στο Ιόνιο, η κυρία Κράτσα έχασε από τον κ. Τρεπεκλή, ο οποίος ήταν επί χρόνια επικεφαλής της Τοπικής Επιτροπής της Ν.Δ. στην Κέρκυρα. Το κόμμα αντέδρασε «χαλαρά», δεν υπήρξε θέμα πειθαρχίας, αλλά κυρίως δεν έγιναν εγκαίρως οι απαραίτητες διαβουλεύσεις ώστε να αποτραπούν τα «διπλά» ψηφοδέλτια. Στις μονομαχίες ήταν φυσικό η αντιπολίτευση να προτιμήσει τους αντάρτες από τους επίσημους της Ν.Δ.

Ζήτημα δεύτερον, Θεσσαλία. Οι καταστροφές στη Θεσσαλία ήταν πολύ μεγάλες και πολύ κοντά στις εκλογές για να μην καταλογισθούν από τους κατοίκους στον Κώστα Αγοραστό. Το γεγονός ότι ο «γαλάζιος» υποψήφιος είχε πολλές θητείες στην περιφέρεια, άρα και χρόνο για έργα υποδομής, βάρυνε σημαντικά στο τελικό αποτέλεσμα, οι Θεσσαλοί υπέστησαν μία μεγάλη καταστροφή και πολιτικά το χρέωσαν στον περιφερειάρχη.

Ζήτημα τρίτον, Αθήνα. Εδώ, στο επιτελείο του Μπακογιάννη, θα πρέπει να αναρωτηθούν πώς το 41%-14% του πρώτου γύρου έγινε μέσα σε επτά ημέρες 44%-56% υπέρ του Δούκα. Το ντιμπέιτ προσέφερε άφθονες δόσεις αναγνωρισιμότητας στον κ. Δούκα, που μίλησε με επιστημονικούς όρους, και κυρίως ως ισότιμος διεκδικητής του δήμου, όταν η διαφορά της πρώτης Κυριακής ήταν χαώδης. Ο «μεγάλος περίπατος» λειτούργησε ως δείγμα αποτυχίας αδικώντας το υπόλοιπο έργο του μέχρι τώρα δημάρχου, ενώ η αποχή ψηφοφόρων της Κεντροδεξιάς, ιδίως μετά την εκλογή του Νίκου Χαρδαλιά στην περιφέρεια, λειτούργησε αρνητικά. Ο εφησυχασμός, το ντιμπέιτ, οι συμμαχίες γύρω από τον Δούκα και η κακή επί χρόνια εικόνα του κέντρου της Αθήνας έκριναν το αποτέλεσμα.

Ζήτημα τέταρτον, Θεσσαλονίκη. Ο δήμαρχος Κώστας Ζέρβας έχασε καθαρά από τον πρώην στενό συνεργάτη του Ευάγγελου Βενιζέλου, Στέλιο Αγγελούδη, γιατί είχε δημιουργηθεί ένα μέτωπο σε βάρος του από τον πρώτο γύρο. Η Θεσσαλονίκη έχει τους δικούς της κανόνες, οι μετακινήσεις ψηφοφόρων είναι διαρκείς και στην περίπτωση Ζέρβα το στοιχείο αυτό ήταν καθοριστικό για το αρνητικό αποτέλεσμα.

Ζήτημα πέμπτον, κυβέρνηση. Οι πολίτες εμπιστεύονται την κυβέρνηση Μητσοτάκη, αλλά θέλουν να δουλέψει σκληρά για να προχωρήσει τις απαιτούμενες αλλαγές χωρίς αλαζονείες και συνεχείς δηλώσεις που πολλές φορές εκνευρίζουν την κοινωνία. Τα προβλήματα είναι μεγάλα, όπως η ακρίβεια, η λειτουργία του κράτους, το ΕΣΥ, οι συγκοινωνίες, η στέγαση. Χρειάζεται δουλειά, σε αυτό διακρίνεται ο Μητσοτάκης, και είναι πια καιρός το κυβερνητικό έργο να μπει σε τροχιά υψηλών ταχυτήτων. Σε πολιτικό επίπεδο, η διεύρυνση στο Κέντρο και την Κεντροαριστερά είναι κομβικής σημασίας για τη Ν.Δ., αλλά όπως φάνηκε με τους «αντάρτες», η καρδιά της παράταξης θέλει λίγο μεγαλύτερη προσοχή, γιατί πάντα αποτελεί τη βάση για εκλογικές νίκες.