ΚΑΤ’ αρχάς, δεν γίνεται να ανακοινώνονται τελευταία στιγμή απεργίες και να μη γνωρίζουν οι πολίτες ποια μέσα μεταφοράς θα κυκλοφορούν ή όχι. Προχθές το απόγευμα ανακοινωνόταν ότι θα γίνονταν δρομολόγια κάποιου μέσου, μετά από δύο ώρες έβγαινε νέα ανακοίνωση και άλλαζε τα δεδομένα και μέχρι σχεδόν τα μεσάνυχτα υπήρχε θολό τοπίο ως προς το τι θα κινηθεί και τι δεν θα κινηθεί. Και οι υπόλοιποι πολίτες, εργαζόμενοι είναι και αυτοί, δεν γίνεται να βρίσκονται στον… αέρα και να μην ξέρουν αν πρέπει να πάνε στη στάση του μετρό ή του λεωφορείου και να είναι αναγκασμένοι να παρακολουθούν live τις εξελίξεις, για να βρουν έναν τρόπο να πάνε στη δουλειά τους.

ΑΡΑ, οι συνδικαλιστικές οργανώσεις οφείλουν να ενημερώνουν αρκετές ημέρες πριν για τη διενέργεια απεργίας, όπως και οι εργοδότες να προσφεύγουν στη Δικαιοσύνη, ώστε να γνωρίζουν οι πολίτες τι θα κυκλοφορεί και τι όχι και να προγραμματίσουν την καθημερινότητά τους.

ΥΠΑΡΧΕΙ, όμως, και ένα πολιτικό ζήτημα. Η κυβέρνηση ύστερα από πολλές παρόμοιες ταλαιπωρίες λόγω απεργιών είχε δεσμευτεί προς τους πολίτες ότι θα επιλύσει το πρόβλημα. Ετσι, λοιπόν, ψήφισε ένα νόμο σύμφωνα με τον οποίο, όταν γίνονται απεργίες, θα πρέπει να υπάρχει προσωπικό ασφαλείας ίσο με το 30% του συνολικού δυναμικού, ώστε να εκτελείται ένα μέρος των δρομολογίων και να εξυπηρετούνται κατ’ ελάχιστο οι πολίτες.

ΟΠΩΣ έχουμε αντιληφθεί, όλοι αυτή η μεταρρύθμιση δεν εφαρμόστηκε ποτέ. Τόσο οι διοικήσεις όσο και οι συνδικαλιστές στα μέσα μεταφοράς ισχυρίζονται ότι απαιτείται να ανέβει το ποσοστό των εργαζομένων ως προσωπικό ασφαλείας από το 30% στο 40%, για να λειτουργούν σύμφωνα με τους κανόνες. Πιθανότατα αυτό είναι ένα «παιχνίδι». Π.χ., αν ο νόμος έλεγε 40%, εκείνοι θα έλεγαν ότι χρειάζονται το 50% των εργαζομένων.

Η πλάκα, βέβαια, είναι πως στις περισσότερες απεργίες στα μέσα μεταφοράς -σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία- συμμετέχει ένα πολύ μικρό ποσοστό εργαζομένων. Ενώ η πλειοψηφία παίρνει εκείνη τη μέρα άδεια ή ρεπό. Με αυτόν τον τρόπο και η απεργία γίνεται και εκείνοι δεν χάνουν το μεροκάματο. Μόνο που ταλαιπωρούνται εκατομμύρια πολίτες για να βγάλουν το δικό τους μεροκάματο.

ΣΕ τελική ανάλυση, οι εργαζόμενοι-απεργοί βρίσκουν και τα κάνουν. Εκμεταλλεύονται τα «παράθυρα» της νομοθεσίας.

ΤΟ πρόβλημα είναι πως η κυβέρνηση είχε δεσμευτεί να δώσει λύση. Και δεν έχει δώσει καμία λύση. Αντιθέτως, συζητάμε τα ίδια και τα ίδια εδώ και δεκαετίες. Δεν αρκεί να ψηφίζονται οι μεταρρυθμίσεις, πρέπει και να εφαρμόζονται. Αυτό είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα στη χώρα μας.