Κάποιος θα μπορούσε να πει «καλύτερα από το να γίνουμε υπήκοοι της Σοβιετικής Ενωσης». Στην πραγματικότητα, όμως, δεν υπήρχε τέτοια περίπτωση και 49^η πολιτεία έγινε το 1959 η Αλάσκα. Είναι αστείο ότι το θέμα επανέρχεται στην επικαιρότητα όχι από κάποιο κομμουνιστικό κόμμα αλλά από την Ευρωπαϊκή Ενωση, που ανησυχεί με τις δηλώσεις του Ντόναλντ Τραμπ και των συνεργατών του. Με τους Ευρωπαίους ηγέτες να αναρωτιούνται: «Οταν προεκλογικά ο Ντόναλντ Τραμπ έλεγε “Θα κάνω την Αμερική μεγάλη”, το εννοούσε κυριολεκτικά; Γεωγραφικά μεγάλη;».

Το σίγουρο είναι ότι οι ηγέτες της Ε.Ε. το παίρνουν σοβαρά. «Τα σύνορα δεν επιτρέπεται να μετακινούνται διά της βίας. Αυτό ισχύει για κάθε χώρα είτε βρίσκεται στα ανατολικά είτε στα δυτικά μας» είπε ο καγκελάριος Ολαφ Σολτς, μετά τις δηλώσεις του Τραμπ. Χωρίς όμως να κατονομάσει το πρόσωπο που προκάλεσε τη δήλωση. Σημειολογικά έχει σημασία.

Εδώ και κάποιες δεκαετίες η Ευρώπη διοικείται με ευνουχισμένη γλώσσα. Συνηθισμένοι στην καταπίεση των γουόκ (woke) μειονοτήτων, οι Ευρωπαίοι ηγέτες έμαθαν να μιλούν με γενικότητες. Χωρίς ονόματα, πρόσωπα και ενίοτε φύλο, αφού στην Ευρώπη αποφασίσαμε ότι υπάρχουν καμιά δεκαριά. Ο Τραμπ λέει «θέλω τη διώρυγα του Παναμά, τον Καναδά και τη Γροιλανδία» και ο Σολτς απαντάει «κατέστη σαφής μια κάποια έλλειψη κατανόησης σε ό,τι αφορά κάποιες δηλώσεις προερχόμενες από τις ΗΠΑ».

Μόνο από τις γενικεύσεις στην ομιλία, ο Τραμπ καταλαβαίνει ότι τον φοβούνται και οι οπαδοί του χαίρονται. Αλλωστε ήταν ο λόγος που τον ψήφισαν: «To call a spade, a spade», δηλαδή «να λέει το φτυάρι, φτυάρι», όπως είναι μια δημοφιλής στην Αμερική φράση για αυτούς που λένε τα πράγματα με το όνομά τους. Μια φράση που στην αρχική της μορφή αποδίδεται στον Πλούταρχο. Είναι το σημείο που η Ευρώπη πρέπει να προβληματιστεί για τις αξίες που πιστεύει.

Ο Μεγάλος Ναπολέων είχε αποκαλέσει τη Μεγάλη Βρετανία έθνος καταστηματαρχών. Θέλοντας να πει ότι κινητήρια δύναμη δεν είναι η πατρίδα αλλά το κέρδος. Τελικά, ολόκληρη η Ευρώπη έγινε έθνος καταστηματαρχών. Χωρίς πιστεύω, θεωρώντας ότι μπορεί να ζει επενδύοντας στις παγκόσμιες αγορές. Το αποτέλεσμα σήμερα είναι η Ευρώπη να μην παράγει ούτε κόπιτσες. Η Ευρώπη χρειάζεται να ψάξει για το μέλλον της στο… παρελθόν. Ενστικτωδώς οι πολίτες το καταλαβαίνουν. Αναζητούνται οι Ευρωπαίοι πολιτικοί που θα το κάνουν πράξη.

Τίποτα δεν θα είναι το ίδιο μετά τον Ντόναλντ Τραμπ

«Γιατί να μην προτείνει την ίδια την Κωνσταντοπούλου;». Το είπε την περασμένη Τετάρτη πρώην σύντροφος της Ζωής Κωνσταντοπούλου στην κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ. Μόλις είχε ακούσει ότι η Ζωή ανέφερε σαν κατάλληλο Πρόεδρο της Δημοκρατίας τον πατέρα της, Νίκο Κωνσταντόπουλο. Η Ε.Ε. είναι αμφίβολο ότι θα επιβίωνε με Πρόεδρο τη Ζωή. Αφού ο υπόλοιπος κόσμος αποκλείεται να είναι όμοιος μετά τη θητεία του Ντόναλντ Τραμπ.

Μετά τη Γροιλανδία, ο Τραμπ έβαλε στο μάτι τον Καναδά, τον οποίο ελπίζει να κάνει 51^η πολιτεία των Ηνωμένων Πολιτειών. Επειδή σαν Ευρωπαίοι είμαστε μακριά και είναι λογικό να σκεφτόμαστε «καλά, ίδιοι είναι», ιδιαίτερα οι Γαλλοκαναδοί είναι εθνικιστές. Τουλάχιστον ήταν το 1967, όταν ο στρατηγός Ντε Γκωλ είχε επισκεφθεί τον Καναδά και είχε αποθεωθεί όταν είπε «Ζήτω το ελεύθερο Κεμπέκ». Οταν το έλεγε ο «Ζενεράλ» ενθάρρυνε την οργάνωση για την απελευθέρωση του Κεμπέκ που ήταν τρομοκρατική. Το 1970 απήγαγαν τον αναπληρωτή πρωθυπουργό του Κεμπέκ, Πιερ Λαπόρτ, και τον στραγγάλισαν με μία καδένα εγκαταλείποντας το σώμα του στο πορτ μπαγκάζ αυτοκινήτου. Οι δράστες που συνελήφθησαν καταδικάστηκαν από 20 χρόνια μέχρι ισόβια αλλά στο πλαίσιο της άμβλυνσης των πολιτικών παθών αφέθηκαν εν καιρώ ελεύθεροι.

Ο ΑΓΕΛΑΣΤΟΣ ΝΙΚΟΣ…

Το καλύτερα να σου βγει το όνομα παρά το μάτι ισχύει περισσότερο από όλους στην περίπτωση του Νίκου Ανδρουλάκη. Δικοί του και ξένοι, αφού πρώτα πουν την καλή κουβέντα «Ξέρει από πολιτική και πώς να κάνει να λειτουργεί το κόμμα», πάντα το τελειώνουν: «…αλλά, ρε παιδί μου, δεν μπορεί να χαμογελάσει λιγάκι;». Επειδή αυτός που μιλάει λέει αυτά που πιστεύει, μετά το «αλλά» η εντύπωση είναι καθολική. Καλός ο Ανδρουλάκης, αλλά δεν γελάει. Μισό όμως να το ξανασκεφτούμε.

Την τελευταία φορά που μου το είπε ένα στέλεχος του ΠΑΣΟΚ, ρώτησα με τη σειρά μου: «Δηλαδή ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, ο Εθνάρχης, ήταν από τους πολιτικούς που χαμογελάγανε;». «Οχι, αλλά ήταν άλλες οι εποχές». Ηταν το σημείο που σκέφτηκα «καλύτερα ήταν με τους πολιτικούς που έχουν συμπεριφορές από εκείνες τις εποχές», αλλά τότε θυμήθηκα κάτι που είχε πει ο Πέτρος Κωστόπουλος για τον μακαρίτη Κώστα Σημίτη: «Δεν τον ψηφίσαμε για παρέα στη Μύκονο, αλλά για πρωθυπουργό».

Με την Προεδρία της Δημοκρατίας ισχύουν άλλα. Ο Κωστής Στεφανόπουλος κέρδισε τον κόσμο όταν τις πρώτες μέρες της προεδρίας του κάποιος ηλίθιος του είχε πετάξει ένα γιαούρτι. Ο Σαρτζετάκης θα είχε ζητήσει να του ρίξουν ισόβια. Ο Στεφανόπουλος είχε πει στους φρουρούς του να τον αφήσουν να φύγει.