Η Μελόνι έγινε πρωθυπουργός στην Ιταλία. Ο Βίλντερς, που κυκλοφορούσε με πλακάτ ένα χιλιάρικο δραχμές υπέρ του Grexit πριν από δέκα χρόνια, κατάφερε να κερδίσει τις εκλογές στην Ολλανδία. Το AfD βρίσκεται σταθερά στη δεύτερη θέση στα γκάλοπ στη Γερμανία. Ο Ορμπαν βρίσκεται εδώ και 13 χρόνια στην εξουσία, στην Ουγγαρία. Το ακροδεξιό κόμμα σαρώνει στις δημοσκοπήσεις στην Αυστρία. Στη Φινλανδία και στη Σουηδία, ακροδεξιά κόμματα συμμετέχουν ήδη σε κυβερνητικούς συνασπισμούς.

ΚΑΙ το ερώτημα είναι τι θα συμβεί στις ευρωεκλογές του Ιουνίου. Τι θα βγάλουν οι κάλπες, που έτσι κι αλλιώς έχουν το χαρακτηριστικό της χαλαρής ψήφου διαμαρτυρίας; Θα δούμε το θρίαμβο της Ακροδεξιάς; Και πόσο ανησυχητικό είναι αυτό το φαινόμενο; Ζούμε, κατ’ αναλογία, ό,τι ζούσε η Ευρώπη τη δεκαετία του 1930;

ΠΡΟΦΑΝΩΣ και δεν… τρελάθηκε ξαφνικά η Ευρώπη. Υπάρχουν πραγματικά προβλήματα που οδηγούν στην Ακροδεξιά. Οπως συμβαίνει και στην άλλη όχθη του Ατλαντικού με τον Τραμπ. Τα δύο πιο σοβαρά ζητήματα είναι η πτώση του βιοτικού επιπέδου και το μεταναστευτικό. Είναι γεγονός ότι δεν δούλεψε σωστά η παγκοσμιοποίηση. Είναι, επίσης, γεγονός ότι η Ευρωπαϊκή Ενωση δεν ανταποκρίνεται στο ρόλο που θα έπρεπε να έχει. Μοιάζει με αργοκίνητο καράβι, η οποία λαμβάνει αποφάσεις με τέτοια χρονοκαθυστέρηση, που ακόμα κι όταν ληφθούν δεν αντιμετωπίζουν τα προβλήματα. Ολα αυτά, σε συνδυασμό με την υπέρμετρη σε κάποιες εκφάνσεις της πολιτική ορθότητα, δημιουργούν ένα ασφυκτικό σκηνικό για τους Ευρωπαίους. Τα ακροδεξιά κόμματα πατούν σε κοινές διαπιστώσεις και πραγματικά προβλήματα, για να παρουσιαστούν ως… σωτήρες.

ΣΕ αυτή την πολυεπίπεδη κρίση, τα συστημικά κόμματα δυσκολεύονται πολύ να βρουν ρεαλιστικές απαντήσεις και να εφαρμόσουν πολιτικές φιλικές προς τους πολίτες.

ΑΥΤΟ το κενό το έχουν πάρει χαμπάρι κάποιοι που όλοι τους έβλεπαν είτε ως γραφικούς είτε ως επικίνδυνους για πολλά χρόνια, τώρα ξαφνικά φαντάζουν ως η… λύση. Μπολιάζουν τη ρητορική τους με ρατσιστικά δόγματα, σκοταδισμό, συνωμοσιολογία και «πουλάνε» ως «λογικό» ένα παράλογο πολιτικό προϊόν. Σε όλο αυτό το σκηνικό σημαντικό ρόλο παίζουν τα κοινωνικά δίκτυα και οι κάθε είδους αφορισμοί στην καθημερινότητα: από το αν υπήρχε ή όχι ο κορονοϊός, το αν έπρεπε να εμβολιαστούμε, το αν μας… ψεκάζουν και πολλά άλλα. Ενώ αρκετές φορές τα ακροδεξιά κόμματα συγκλίνουν υπερβολικά και με την Ακροαριστερά.

ΥΠΑΡΧΕΙ γιατρειά; Και πόσο κινδυνεύουμε και στην Ελλάδα από αυτή την επικίνδυνη «μόδα»; Τα ακροδεξιά κομματίδια πιάνουν, ήδη, γύρω στο 13%. Κάποιοι, μάλιστα, αναρωτιούνται αν υπάρχει χώρος για να δημιουργηθεί μια «σοβαρή» Ακροδεξιά και εδώ και επιμένουν πως η κυβέρνηση πρέπει να «στρίψει» προς τα δεξιά.

Η κυβέρνηση Μητσοτάκη είναι απόλυτα κυρίαρχη, γιατί έχει «σκουπίσει» όλο το χώρο από την Κεντροαριστερά έως την Κεντροδεξιά. Δεν έχει καμία ανάγκη να κινηθεί… δεξιότερα. Αυτό που οφείλει να κάνει είναι να ενισχύσει με τις πολιτικές της την πραγματική οικονομία και τα εισοδήματα, ενώ συγχρόνως να υλοποιήσει το μεταρρυθμιστικό της πρόγραμμα και να εντείνει τις προσπάθειές της στα ζητήματα της ασφάλειας, του νόμου και της τάξης και της αντιμετώπισης του μεταναστευτικού. Ωστε να μη βρίσκουν «πατήματα» οι ακροδεξιές φωνές.