«Χρειάζεται μια μακροπρόθεσμη προοπτική για την αντιμετώπιση των προκλήσεων του ευρωπαϊκού αγροδιατροφικού τομέα», δήλωσε στην τελευταία της ομιλία. Σε συνδυασμό με ένα άλλο απόσπασμα («ο αγροδιατροφικός τομέας έδειξε αξιοσημείωτη ανθεκτικότητα στην πανδημία, την ενεργειακή και την επισιτιστική κρίση») μάλλον καλεί ευσχήμως τους ξεσηκωμένους από τον Ατλαντικό ως τη Μαύρη Θάλασσα Ευρωπαίους αγρότες να σφίξουν τα δόντια και να δεχτούν τα ψίχουλα που θα τους πετάξουν οι ευρωπαϊκές ελίτ, περιμένοντας στωικά το -αναπόφευκτο- τέλος.

Η ξύλινη γλώσσα των Ευρωπαίων τεχνοκρατών μπορεί να αποκαλύψει πολλά αν μεταφραστεί σωστά. Παντού και πάντοτε όμως, τον πρώτο λόγο θα έχουν οι αριθμοί, που εμφανίζουν την «αγροτική μηχανή της Ευρώπης», τη Γαλλία, να καταρρέει σε όλα τα επίπεδα. Από τα 2,5 εκατομμύρια αγρότες της δεκαετίας του ’50 έχουν απομείνει λιγότεροι από μισό εκατομμύριο (για την ακρίβεια, 496.000). Βάσει της τελευταίας απογραφής, η μέση ηλικία τους ανέβηκε από 50,2 χρόνια το 2010 σε 51,4 χρόνια το 2020, ενώ οι 200.000 θεμελιώνουν δικαίωμα συνταξιοδότησης το 2026. Η κοινή λογική λέει ότι ελάχιστοι θα βρεθούν να τους αντικαταστήσουν.

«Οι νέοι άνθρωποι που θέλουν να μπουν στη γεωργία πρέπει να επενδύσουν εκατοντάδες χιλιάδες, αν όχι εκατομμύρια ευρώ, για ένα επάγγελμα ιδιαίτερα τραχύ, χωρίς ωράρια και διακοπές και με εντελώς αβέβαιο εισόδημα», υπογράμμισε η Αλεσάντρα Κιρς, επικεφαλής μελετών του think tank «Agriculture Strategies». Μέσα σε μία δεκαετία διέκοψαν τη λειτουργία τους 100.000 γεωργικές μονάδες, οι αυτοκτονίες Γάλλων αγροτών πολλαπλασιάστηκαν και το ποσοστό των αγροτικών νοικοκυριών κάτω από το όριο της φτώχειας (17,4%) είναι διπλάσιο σε σχέση με τον εθνικό μέσο όρο (9,2%). Υπομονή και μακροπρόθεσμα όλα θα φτιάξουν…