Δεύτερη την ψυχολογική. Οσοι έχουν παρακολουθήσει την πορεία του Γιάνη Βαρουφάκη καταλαβαίνουν ότι ζει την ταινία «Η μυστική ζωή του Γουόλτερ Μίτι» του Τζέμις Θέρμπερ. Αν ο Μίτι, ένας υπάλληλος σε διαφημιστική εταιρία, φαντάζεται ότι είναι πιλότος ή ντετέκτιβ, ο Βαρουφάκης φαντάζεται ότι γοητεύει τη Λαγκάρντ και ο Ντάισενμπλουμ του λέει ότι «σκότωσε» την τρόικα. Στον κόσμο του Βαρουφάκη δεν υπάρχουν 17χρονα που θέλουν να τον χτυπήσουν. Υπάρχουν 17χρονα που τον θαυμάζουν και μια μέρα θέλουν να μεγαλώσουν για να κυκλοφορούν στα Εξάρχεια καβάλα σε μια XJ1200, όπως ο ίδιος. Και αν κάποιος τον χτύπησε και μοιάζει για 17χρονος, στην πραγματικότητα δεν είναι. Είναι μπράβος της νύχτας.

Ενας κακός του φανταστικού κόσμου του Γιάνη, όπως οι ανεμόμυλοι στο μυαλό του Δον Κιχώτη, που είναι γίγαντες που έχουν απαγάγει την πριγκιποπούλα. Θα πεις, μέσα στα προαπαιτούμενα για το πόστο του υπουργού Προστασίας του Πολίτη είναι και η ψυχανάλυση;

Προφανώς όχι. Οπότε ο Τάκης Θεοδωρικάκος, που είπε ότι ο Βαρουφάκης «μετέτρεψε την επίθεση σε τρισάθλιο σόου», έχει δίκιο. Δεν έχει όμως στην τακτική η αστυνομία να αντιμετωπίζει το έγκλημα σαν να είναι μπουφές σε γάμο. Να ένα ωραίο μπουρεκάκι, αλλά να δοκιμάσουμε και το τυροπιτάκι. Ετσι δεν γίνεται δουλειά. Το βάρος πρέπει να δίνεται σε έναν τομέα. Ας πούμε στις κλοπές μετάλλων από τους Ρομά. Και μόνο όταν έχουν ξεριζωθούν οι ρίζες, να αλλάζει ο στόχος.

Τέλος, για να πάψει να υπάρχει το ανεξάρτητο κράτος του… Εξαρχιστάν, στην εποχή του Χρυσοχοΐδη χρειάστηκαν κόπος και θυσίες. Η κατάσταση στα Εξάρχεια δεν έχει να κάνει με την κατάσταση πριν απ’ το 2019, όταν τα τρόλεϊ δεν μπορούσαν να περάσουν μπροστά από το Πολυτεχνείο, το ότι οι τρομοκράτες όμως τα επέλεξαν σαν ασφαλή επιχειρησιακό χώρο για την επίθεση στον Βαρουφάκη είναι ανησυχητικό.

Απεργία και αποπροσανατολισμός

Διάβαζα το κάλεσμα των εργαζομένων στα Μέσα Σταθερής Τροχιάς για την απεργία της Πέμπτης. Με αιτήματα «…απαίτηση για την απόδοση ευθυνών, όπου και εάν ανήκουν και τη λήψη μέτρων για την ασφάλεια των μεταφορών, που αποτελούν κοινωνικό αγαθό». Και για την ανάγκη να αποφευχθεί «ο αποπροσανατολισμός με τη μετάθεση ευθυνών και καθυστερήσεις στην απονομή της Δικαιοσύνης, που οδηγούν σε συγκάλυψη!». Πράγματι, υπάρχει ανάγκη αποφυγής του αποπροσανατολισμού. Με μια έρευνα σε βάθος για να δείξει πώς λειτουργούσαν τα τρένα κάτω από τριτοκοσμικές συνθήκες, με τεφτέρια για να γράφονται τα πρωτόκολλα, κλαρίνα για να γίνεται κέφι και σταθμάρχες να φεύγουν πιο νωρίς για να προλάβουν ανοιχτά το σουβλατζίδικο.

Οι πολίτες απαιτούν εξιχνίαση των συνθηκών που οδήγησαν στην τραγωδία. Περισσότερο όμως από εξιχνίαση απαιτούν την αλλαγή στις συνθήκες που τη δημιούργησαν. Οι οποίες θα είναι πολιτικές αν η πολιτική που ακολουθείτο διέφερε από κυβέρνηση σε κυβέρνηση. Η πολιτική όμως στο Δημόσιο είναι μία. Το «χώσου πρώτα και όλα μπορεί να γίνουν». Να μπεις αχθοφόρος και να καταλήξεις σταθμάρχης. Οσο για αυτό με τα Μέσα που είναι κοινωνικό αγαθό, απλά σημαίνει να ανήκουν στους συνδικαλιστές για να συνδιαλέγονται με τον βολικότερο των εργοδοτών, το Δημόσιο.

ΧΟΛΙΓΟΥΝΤ, ΟΣΚΑΡ ΚΑΙ ΛΟΓΟΚΡΙΣΙΑ

To 2020 σε ένα άρθρο του στην Ουάσινγκτον Ποστ ο Κάιλ Χάρις είχε γράψει ότι η επιτροπή των Οσκαρ έχει αντικαταστήσει την καλλιτεχνική ποιότητα με ένα… βυζαντινικό σύστημα όρων επιλογής για την καλύτερη ταινία, που θα ισχύουν από το 2024.

Ενας εκ των πρωταγωνιστών πρέπει να προέρχεται από μειονότητα που δεν έχει παρουσιαστεί αρκετά στην οθόνη. Ενα 30% πρέπει να είναι από την ίδια κατηγορία και να περιλαμβάνει γυναίκες, ΛΟΑΤΚΙ και ΑΜΕΑ. Το σενάριο πρέπει να αφορά ένα από τα προαναφερθέντα γκρουπ. Το ίδιο πρέπει να ισχύει και για τους τεχνικούς και παράγοντες της παραγωγής της ταινίας. Κάτι που σημαίνει ότι εφέτος παρακολουθήσαμε την πρόβα για τις επόμενες χρονιές. Οταν ταινίες όπως τα «Πνεύματα του Ινισέριν» δεν θα προκρίνονται σαν υποψήφιες ταινίες, ενώ ταινίες σαν το «Τα πάντα όλα», που εξιστορεί τις περιπέτειες μια γυναίκας ασιατικής καταγωγής που κινείται σε παράλληλα σύμπαντα, θα είναι ο κανόνας.

Το Χόλιγουντ πάντα ήταν συντηρητικό. Την εποχή της λογοκρισίας του Χέιζ το ’40, τα παντρεμένα ζευγάρια έπρεπε να κοιμούνται σε χωριστά κρεβάτια, ενώ αν ένα ζευγάρι καθόταν στο ίδιο κρεβάτι, το ένα ανά πάσα στιγμή έπρεπε να βρίσκεται στο έδαφος. Μόνο που τότε η λογοκρισία αναφερόταν με το όνομά της. Η νέα λογοκρισία ονομάζεται δικαιωματισμός και είναι σκληρότερη από την παλιά.