Μαζί του αποφοιτά και η χώρα, αφήνοντας πίσω της μια από τις πιο δύσκολες περιόδους στη μεταπολιτευτική ιστορία της. Δεν είναι λίγο, δεν ήταν εύκολο, ματώσαμε όλοι, αλλά πλέον η Ελλάδα μπορεί περήφανα να πει πως τα κατάφερε. Και μάλιστα μετ’ επαίνων.

«Ιστορική απόφαση», «μεγάλη πρόοδος», «σημαντικό ορόσημο», «τεράστιο επίτευγμα» είναι μερικές μόνο από τις φράσεις που συνόδευσαν τις συγχαρητήριες δηλώσεις των Ευρωπαίων εταίρων. Δικαιολογημένη η περηφάνια του υπουργού Οικονομικών, Χρήστου Σταϊκούρα, που ως επικεφαλής του οικονομικού επιτελείου έκανε ό,τι χρειάστηκε για την ασφαλή έξοδο της χώρας, χωρίς να αγνοεί τις ανάγκες του ελληνικού λαού, αλλά και με σεβασμό στις θυσίες που έχει ήδη κάνει και οι οποίες δεν έπρεπε να πάνε χαμένες.

Η κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη είχε να αναμετρηθεί όχι μόνο με νούμερα, πλεονάσματα και υποχρεώσεις, αλλά με την πιο δύσκολη από όλες τις προκλήσεις: την αποκατάσταση της αξιοπιστίας της χώρας. Δεν υπάρχει πιο σημαντικό νόμισμα, δεν υπάρχει πιο πολύτιμο εχέγγυο από την εμπιστοσύνη. Η οποία εύκολα χάνεται και δύσκολα κερδίζεται. Οπότε, ναι, είναι εθνική επιτυχία η οριστική έξοδος από την εποχή των Μνημονίων και της ενισχυμένης εποπτείας, αλλά δεν είναι απρόσωπη. Οταν κάποιοι πριν μερικά χρόνια έπαιζαν -ή και πόνταραν- με την έξοδο της χώρας από την ευρωζώνη, κάποιοι άλλοι πάσχιζαν για την παραμονή της και τη μόνη έξοδο που έβλεπαν στην άκρη του τούνελ ήταν αυτή που οδηγεί στην πρόοδο, στην ανάπτυξη και την κανονικότητα.

Μια ντουζίνα χρόνια έπρεπε να περάσουν για να καταλάβουμε πως με ιδεοληψίες, κατασκευασμένους εχθρούς και μαθητευόμενους μάγους δεν κυβερνιέται μια χώρα. Ενα σύγχρονο κράτος πρέπει να είναι στιβαρό, εξωστρεφές, να μη φοβάται την υγιή επιχειρηματικότητα και τις επενδύσεις, και ταυτόχρονα να παρεμβαίνει δυναμικά όταν οι συνθήκες το απαιτούν. Οπως έκανε η κυβέρνηση στην υγειονομική κρίση και όπως κάνει τώρα με την εισβολή στην Ουκρανία και την ενεργειακή κρίση που πυροδότησε.