Είναι κάτι περισσότερο: απελπισμένοι. Κι όσο η επιστήμη δεν μπορεί να αντιμετωπίσει την ασθένειά τους με επάρκεια και αποτελεσματικότητα τόσο γίνονται ευκολόπιστοι. Ποιος δεν ενδίδει στην ελπίδα ότι υπάρχουν «ειδικοί, έμπειροι και σπουδασμένοι στο εξωτερικό, που ξέρουν μεθόδους που ακόμη εδώ δεν εφαρμόζονται»; Συστήνονται ως χρήστες φαρμάκων πρωτοπόρων που δεν κυκλοφορούν στο εμπόριο και εφαρμόζονται μόνο σε μεγάλα ιδρύματα -πάντα λένε αμερικανικά ή γερμανικά-, σε στάδιο πειραματικό. Φυσικά, με εξαιρετικά αποτελέσματα. Αλλά αυτός, ως «ειδικός» και πολυσπουδασμένος, έχει τον τρόπο του να τα προμηθευτεί από την «πηγή». Η θεραπεία; Βέβαιη. Ομως πρέπει ο ασθενής να διακόψει τη θεραπεία που του έχουν συστήσει οι «συνηθισμένοι» γιατροί, για να αρχίσει με τον «ειδικό» τη θαυματουργή θεραπεία, που σε πολύ λίγο χρόνο θα τον αποδώσει υγιή. Με το αζημίωτο.

Ολα αυτά που γράφω τα άκουσα, παιδάκι οκτώ χρονών, από έναν «ειδικό» που ήρθε στο σπίτι μας, συστημένος από συγγενή που είχε ακούσει ότι αυτός κάνει θαύματα στον καρκίνο. Κι έδωσε το «θαυματουργό» φάρμακο στον πατέρα μου, λιγότερο από σαράντα ετών, με πνεύμονες που δεν ξεχώριζαν στις «ακτίνες» και χάνονταν στο μαύρο της πλάκας, που την έβαλε σε κίτρινο φάκελο και μας την έδωσε ο ακτινοθεραπευτής στον «Αγιο Σάββα». Επρεπε, τρεις φορές την ημέρα, η μητέρα να «χτυπά» στο μπλέντερ πίτουρο με μέλι και μία μπανάνα και κάτι σπόρους και να ρίχνει δώδεκα ακριβώς σταγόνες από το μπλε μπουκαλάκι πρωί βράδυ. «Μπορεί το φάρμακο να ήταν πανάκριβο, αλλά η υγεία του πατέρα δεν είναι πολυτιμότερη;» με ρώτησε ο θεραπευτής. Δείχνοντάς μου τη γλώσσα του, μου είπε: «Κι εγώ είχα εδώ καρκίνο».

Αυτό είναι το διαχρονικό σενάριο της απάτης. Κι ο μεν πατέρας μου «έφυγε» σ’ ένα μήνα. Σκέφτομαι, συχνά, ότι το μπουκαλάκι, στην καλύτερη περίπτωση, θα είχε αγιασμό. Ο «ειδικός» ήρθε να συλλυπηθεί τη μητέρα μου, ζητώντας τη λίρα για το τελευταίο μπλε μπουκαλάκι. Του έδωσα μία κλοτσιά στο καλάμι που τον ξέρανα. Κι άρπαξα ένα χαστούκι από τη μάνα μου. Λίρα όμως δεν πήρε. Ομως, ως σήμερα, θυμάμαι τα πάντα, με κάθε λεπτομέρεια. Τα μόνα που θυμάμαι. Την εικόνα του πατέρα μου σαν σκιά…

Πριν από δύο χρόνια «ειδικός» διά πάσαν νόσον σκότωσε έντεκα ανθρώπους. Υποσχόταν στους ασθενείς -πολλούς τους «ψώνιζε» από την Εκκλησία- ότι, όταν εγκαταλείψουν τις αντικαρκινικές ή άλλες θεραπευτικές αγωγές, η δική του θα ήταν η σωτηρία τους. Αν και όλα τα ΜΜΕ πρόβαλαν τη φρικτή ιστορία, μάθημα δεν πήραμε. Ιδού, λοιπόν, άλλος ένας «ειδικός» με πανάκριβα φάρμακα που σκότωσε πέντε ανθρώπους. Αυτό που με εξοργίζει είναι η σκέψη ότι θα βγει από τη φυλακή σε πέντε, σε δέκα χρόνια, τρώγοντας τις αμοιβές από τις «θεραπείες», ανοίγοντας σαμπάνιες, στην υγεία των… τεθνεώτων. Ενώ κάποιος άλλος ήδη θα τον αντικαθιστά.