Χωρίς κανονική ζέστη στα σπίτια και τους εργασιακούς χώρους, με δρόμους χωρίς καθόλου ή με μειωμένο φωτισμό και βιτρίνες χωρίς φώτα. Εναν κρύο και μουντό χειμώνα, ο οποίος επιφυλάσσει ενδεχομένως κι άλλους οικονομικούς -και όχι μόνο- κινδύνους. Η τιμή του φυσικού αερίου έχει δεκαπλασιαστεί ήδη 10 φορές σε σχέση με πριν από μόλις ένα χρόνο. Ενώ στα αφτιά όλων των Ευρωπαίων ηχούν εφιαλτικά τα σκληρά, αλλά αληθινά λόγια του Μακρόν «τέλος στην εποχή της αφθονίας και της ανεμελιάς». Κι αυτός είναι ο ρωσικός πόλεμος της ενέργειας. Αγνωστης διάρκειας κι άγνωστου, ακόμα, τελικού αποτελέσματος.

Υπάρχει, όμως, ταυτόχρονα κι ένας άλλος ρωσικός -όχι και τόσο- «άγνωστος πόλεμος»: Η πολιτική αποσταθεροποίηση της Ευρώπης. Ο Μεντβέντεφ το είπε δημοσίως ωμά, απευθυνόμενος στους Ευρωπαίους πολίτες: «Τιμωρήστε τις κυβερνήσεις σας». Αλλά ο Πούτιν δεν κάνει μόνο αυτό. Χρησιμοποιεί τα ισχυρά δίκτυα που διαθέτει σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες για να ανατρέψει τις «αντιρωσικές» κυβερνήσεις τους. Ηδη η Γαλλία έχει έναν λαβωμένο πρόεδρο, τον Εμ. Μακρόν, που πασχίζει να κυβερνήσει. Η Ιταλία έχασε τον Μ. Ντράγκι και βρίσκεται ακυβέρνητη, έτοιμη να παραδοθεί σε μια ακροδεξιά λέαινα. Η Μ. Βρετανία αρχίζει να αναπολεί τον καρατομημένο Μπ. Τζόνσον, καθώς οι επίδοξοι διάδοχοί του μοιάζουν όλο και περισσότερο με πολιτικές καρικατούρες. Η Βουλγαρία είχε πρωθυπουργό τον Πετκόφ και τώρα δεν ξέρει τι έχει, αν έχει. Και ο Ολ. Σολτς, στην ισχυρή Γερμανία, δεν είναι και πολύ στα πάνω του.

Εκτός από τις χώρες που «τέλειωσαν», υπάρχουν και οι πρώτες στη σειρά να «τελειώσουν». Στην κορυφή αυτής της λίστας βρίσκεται η Φινλανδία και η πρωθυπουργός της, Σάνα Μαρίν. Κι ακολουθεί η Σουηδία. Δηλαδή, οι δύο σκανδιναβικές χώρες που έχουν ζητήσει να ενταχθούν στο ΝΑΤΟ, για να θωρακιστούν απέναντι στον αναθεωρητισμό τού ιμπεριαλιστή Β. Πούτιν. Κι αμέσως μετά, όπως λένε υψηλά ιστάμενες διπλωματικές πηγές, βρίσκονται η Ελλάδα, η Ισπανία και η Πορτογαλία. Αν κάποιος κάνει την «πρόσθεση», θα βρει το βασικό πολιτικό άθροισμα που στήριξε καθαρά την αποφασιστική αντίδραση στην αιματηρή εισβολή του Πούτιν στην Ουκρανία. Και θα δει επίσης να λείπουν αυταρχικές χώρες, όπως η Ουγγαρία, η Σερβία και κυρίως η Τουρκία. Δηλαδή χώρες που στηρίζουν τη Ρωσία, της κάνουν «διευκολύνσεις» και τη «βρόμικη δουλειά» για να αντιμετωπίσει τις κυρώσεις.

Στην Ελλάδα, όπως και στις άλλες ευρωπαϊκές χώρες που επετεύχθη η πολιτική αποσταθεροποίηση, χρησιμοποιούνται διάφορες αφορμές για να «τρώγονται» πρωθυπουργοί και κυβερνήσεις: Από ακραία λαϊκιστικά αιτήματα μέχρι ξεσαλωμένα άγρια πάρτι. Με ή χωρίς κορονοϊό. Ανεξαρτήτως της αφορμής όμως, υπάρχει ένα κοινό στοιχείο σε όλες τις επιτυχημένες προσπάθειες πολιτικής αποσταθεροποίησης: Η μετατόπιση και η αλλαγή στάσης ενός ισχυρού τμήματος των επιμέρους επιχειρηματικών συμφερόντων και η «ηγεσία» ενός λαϊκιστικού κόμματος. Η «επιχειρηματική μετατόπιση» έχει αρχίσει και γίνεται εμφανής και στην Ελλάδα με αφορμή τις υποκλοπές. Κανένας δημοκρατικός πολίτης δεν θα έκανε ποτέ τις υποκλοπές πετράδι στο στέμμα της Δημοκρατίας. Κάθε άλλο. Ομως, πάει πολύ να «πάει κάτω» -και μάλιστα αμάσητη- η όψιμη δημοκρατική ευαισθησία σημαντικών επιχειρηματικών συμφερόντων για τη δημοκρατία και τους θεσμούς. Αλλωστε, όταν και αν μάθουμε ποιοι έχουν π.χ. το Predator, είναι πολύ πιθανόν να βρούμε σε αυτή τη λίστα και τα ονόματά τους. Είναι πολλά τα ΜΜΕ και τα κανάλια που ξαφνικά τρεκλίζουν, για να περάσει απαρατήρητο. Και αρκετά τα διευθυντικά στελέχη τους που προσπαθούν να διαχειριστούν αντιφατικές οδηγίες. Βοούν τα «δημοσιογραφικά γραφεία».

Ο «χρήσιμος ηλίθιος» -το κόμμα-«ηγέτης της ανατροπής»- είναι γνωστό και δεδομένο. Κάπως έτσι έφτασε ο Α. Τσίπρας να υιοθετεί με μιας όλους τους πρώην «Γερμανοτσολιάδες» και «Νενέκους» και να παίζει το ρόλο του προστάτη τους. Από τον Ν. Ανδρουλάκη μέχρι τον Β. Βενιζέλο, τον οποίο πριν από 3 χρόνια προσπαθούσε να τον βάλει φυλακή με τη Novartis.

Οσο δύσκολα κι αν είναι τα πράγματα -και είναι πολύ δύσκολα- άλλο τόσο απλά είναι: Χορηγός υπάρχει, σύμμαχοι που επιχειρούν εξωτερική αποσταθεροποίηση με το μεταναστευτικό υπάρχουν, κόμμα-«χρήσιμος ηλίθιος» υπάρχει, αντικειμενικά μεγάλα οικονομικά προβλήματα υπάρχουν. Ενα λείπει: Η βούληση του ελληνικού λαού. Ο οποίος, έχοντας πάθει με την πολιτική απάτη του 2015, έχει μάθει, όπως δείχνουν και οι πρόσφατες μετρήσεις. Και χωρίς τη συναίνεση του ελληνικού λαού τίποτα απ’ αυτά που απεργάζονται εξωτερικά και «ντόπια» κέντρα δεν μπορεί να γίνει. Ευτυχώς.

ΑΙΧΜΗ

ΕΠΙΤΑΚΤΙΚΗ Η ΑΛΛΑΓΗ ΕΚΛΟΓΙΚΟΥ ΝΟΜΟΥ

Αμέσως μετά την ολοκλήρωση των εργασιών της Εξεταστικής Επιτροπής, η οποία είθε να ρίξει άπλετο φως στις υποκλοπές και να βοηθήσει στην περαιτέρω θεσμική θωράκιση της χώρας απέναντι σε τέτοια πολιτικά καρκινώματα, προβάλλει ήδη μια κατά προτεραιότητα ανάγκη: Να αλλάξει ο εκλογικός νόμος. Δεν χρειάζονται πολλά πολλά. Αρκεί η επαναφορά του «εκλογικού νόμου Παυλόπουλου», με τον οποίο έχουν εκλεγεί όλες οι τελευταίες κυβερνήσεις, ΠΑΣΟΚ, Ν.Δ., ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝ.ΕΛ. και πάλι Ν.Δ. Οι συνθήκες στις οποίες ψηφίστηκε ο εκλογικός νόμος του 2019 δεν ισχύουν ούτε κατ’ ελάχιστον. Εχουν αλλάξει όλα. Μετά την πανδημία και τον πόλεμο στην Ουκρανία, που προκάλεσε τη μεγαλύτερη παγκόσμια ενεργειακή κρίση των τελευταίων δεκαετιών, τίποτα δεν είναι ίδιο με πριν. Εκείνος ο εκλογικός νόμος ήταν ένας νόμος για συνθήκες κανονικότητας. Αλλωστε, η επαναφορά στην κανονικότητα ήταν ένα από τα μεγάλα στοιχήματα του Κ. Μητσοτάκη, το οποίο κέρδισε σε σημαντικό βαθμό, παρά τις πρωτόγνωρες και αλλεπάλληλες κρίσεις. Ομως, από δω και πέρα, και στο ορατό διάστημα, φαίνεται -παγκοσμίως- μόνο μη κανονικότητα. Η κανονικότητα αργεί τουλάχιστον 2-4 χρόνια.

Μέσα στη φουρτούνα και τους θυελλώδεις ανέμους που λυσσομανάνε, κανένας υπεύθυνος καπετάνιος δεν αφήνει απροστάτευτο το καράβι του. Κανένας υπεύθυνος και σοβαρός πρωθυπουργός δεν έχει δικαίωμα να αφήσει τη χώρα στην ακυβερνησία και την αποσταθεροποίηση. Αν αλλάξει ο εκλογικός νόμος και ο ελληνικός λαός καταδικάσει αυτή την αλλαγή, είναι απολύτως σεβαστό. Αλλά δεν γνωρίζω ούτε ΕΝΑΝ πολίτη που δεν θα ψηφίσει γιατί άλλαξε ο εκλογικός νόμος. Μπορεί να μην ψηφίσει για εκατό άλλους λόγους, αλλά όχι γι’ αυτό. Αντιθέτως, υπάρχει πληθώρα μετρήσεων, αλλά και λογικών δεδομένων, ότι η σταθερότητα και η κυβερνησιμότητα -πόσω μάλλον σε τέτοιες εξωφρενικές συνθήκες- ιεραρχούνται πολύ ψηλά στη συνείδηση της πλειοψηφίας των πολιτών. Και σίγουρα είναι κυρίαρχη στο «μέτωπο της λογικής».

Ο Κ. Μητσοτάκης πρέπει να κάνει δεύτερες σκέψεις. Ακόμα κι αν αλλάξει τον εκλογικό νόμο και χάσει τις εκλογές -κάτι που δεν προκύπτει από πουθενά- θα έχει αφήσει τη χώρα με μια σταθερή κυβέρνηση. Οχι με κυβερνήσεις τύπου κουρελού, με την οποία πέρασε π.χ. η Συμφωνία των Πρεσπών. Είναι χίλιες φορές προτιμότερο η χώρα να έχει σταθερή κυβέρνηση, μετά τις εκλογές της απλής αναλογικής, που είναι εντελώς αδύνατον να δώσει κυβέρνηση, και ας μην είναι η Ν.Δ.

Με την αλλαγή του εκλογικού νόμου και με αυτή τη λογική, θα έπρεπε να συμφωνούν και ο ΣΥΡΙΖΑ και το ΠΑΣΟΚ. Ο ΣΥΡΙΖΑ ως εν δυνάμει πρώτο κόμμα. Του δίνεται η ευκαιρία να κυβερνήσει χωρίς Καμμένους. Ομως, δεν συμφωνεί, γιατί ξέρει ότι θα χάσει. Το ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝ.ΑΛ. όμως, ως θεσμικό και υπεύθυνο κόμμα που είναι, όταν τελειώσει η υπόθεση των υποκλοπών, είναι υποχρεωμένο να σκεφτεί σοβαρά. Αλλωστε, αν το εννοεί, ότι δεν θέλει να γίνει δεκανίκι του ΣΥΡΙΖΑ, ένα τέτοιο ενδεχόμενο το ευνοεί.