Η ιστορία είναι γνωστή. Η Κτηματική Υπηρεσία του Δημοσίου, που ανήκει στο υπουργείο Οικονομικών, προκηρύσσει κάθε χρόνο διαγωνισμούς για τη μίσθωση τμημάτων αιγιαλού με σκοπό την εκμετάλλευσή τους από εταιρίες που τοποθετούν ξαπλώστρες για τους παραθεριστές.

Η μίσθωση συνήθως γίνεται για έκταση αιγιαλού συγκεκριμένου εμβαδού και καταλήγει στην πράξη σε εγκαταστάσεις που εκτείνονται σε δεκαπλάσιες επιφάνειες. Η Κτηματική που λειτουργεί απλώς ως «εισπράκτορας» του Δημοσίου δηλώνει αδυναμία να ελέγξει τις παρανομίες, οι τοπικές Αρχές είτε προχωρούν σε καταγγελίες, οι οποίες μένουν μεταξύ Αστυνομικού Τμήματος και παραλίας, είτε κάνουν τα στραβά μάτια για να μη στεναχωρήσουν τους συντοπίτες τους.

Το αστείο είναι ότι οι υπουργικές αποφάσεις για τη χρήση των παραλιών αναφέρουν πως οι πολίτες που διαπιστώνουν παρανομίες μπορούν ελεύθερα να κάνουν χρήση των υπό κατάληψη τμημάτων του αιγιαλού, δηλαδή να βγάλουν μόνοι τους το «φίδι από την τρύπα», απλώνοντας πετσέτες εκεί όπου κάποιος παράνομα έχει βάλει ξαπλώστρες.

Ομως, η παρανομία αυτή δεν μπορεί να συνεχισθεί, λειτουργεί σε βάρος του δημόσιου συμφέροντος, των δικαιωμάτων των λουομένων να έχουν πρόσβαση στις παραλίες και της εικόνας της τουριστικής Ελλάδας.

Επιτέλους, εφαρμόστε τους νόμους. Η Δικαιοσύνη εγκαίρως έχει κάνει τη δουλειά της. Παρενέβη τώρα η εισαγγελέας του Αρείου Πάγου, Γεωργία Αδειλίνη, προκειμένου να ελεγχθούν καταγγελίες σε νησιά του Αιγαίου, αλλά ήδη από τις 4 Μαΐου ο αντεισαγγελέας του Αρείου Πάγου, Παναγιώτης Παναγιωτόπουλος, με εγκύκλιό του προς όλες τις Αρχές, εφιστούσε την προσοχή για τη διασφάλιση του αυτονόητου δικαιώματος των παραθεριστών να έχουν ελεύθερη πρόσβαση στις παραλίες.

Στην εγκύκλιό του μάλιστα, ο κ. Παναγιωτόπουλος επεσήμαινε με έμφαση ότι «ιδιωτικές παραλίες ο νόμος δεν ορίζει και ότι με την κραταιά εισαγγελική πυγμή μας πρέπει να καταστήσουμε τοις πάσι εμφανές, έστω και διά κυρώσεων και διά πράξεων δικονομικού καταναγκασμού, ότι κύριος προορισμός των κοινόχρηστων πραγμάτων είναι η ελεύθερη και ακώλυτη πρόσβαση του κοινού προς αυτά.

Οτι μόνο κατ’ εξαίρεση, και μόνο για τμήματα των ως άνω κοινόχρηστων πραγμάτων, επιτρέπεται, για λόγους “επιτακτικού δημοσίου συμφέροντος” η παραχώρηση αυτών “μόνο κατά χρήση”, αλλά και πάλι κατά τρόπο που να μην αναιρείται η κοινή χρήση τους, αφού ο σκοπός ύπαρξής τους υπάρχει στο διηνεκές και αυτά ανήκουν κατά κυριότητα στο Δημόσιο».

Τα πράγματα είναι απλά. Οι λουόμενοι δεν μπορούν να μετατρέπονται σε σερίφηδες για να επιβάλλουν το νόμο και να τσακώνονται με τους «φουσκωτούς» στα beach bars προκειμένου να απλώσουν την πετσέτα τους στην αμμουδιά, ούτε η αρμοδιότητα των ελέγχων πρέπει να γίνεται μπαλάκι μεταξύ Κτηματικής Υπηρεσίας, δήμων και Αστυνομίας.

Απαιτείται αλλαγή του πλαισίου και κατά τη γνώμη μας ο φορέας που εισπράττει τα χρήματα για την εκμίσθωση των αιγιαλών είναι ο υπεύθυνος για την τήρηση της νομιμότητας.

Αν δεν μπορεί η Κτηματική Υπηρεσία να εφαρμόσει όσα προβλέπει ο νόμος για τις παρανομίες στις ξαπλώστρες, να μην προχωρεί σε δημοπρασίες για την παραχώρηση της χρήσης τους. Οι παραλίες δεν είναι τσιφλίκι κανενός, ο έλεγχος της νομιμότητας είναι μια τόσο απλή διαδικασία που απαιτεί μόνο μία μεζούρα και η απουσία του κράτους εκθέτει συνολικά την εικόνα του ελληνικού τουρισμού.