Αναγνωρίζω την αγωνία των στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ να πείσουν τους πολίτες να πάνε να ψηφίσουν τον μέλλοντα αρχηγό τους, αλλά και να πάνε να ψηφίσουν στις αυτοδιοικητικές εκλογές.

Φαίνεται ότι, λόγω της δυσκολίας για τη στελέχωση των ψηφοδελτίων του, σε πρώτο και δεύτερο βαθμό αυτοδιοίκησης, σε κάποιες περιφέρειες «ψήνεται» συμμαχία ΠΑΣΟΚ-ΣΥΡΙΖΑ ως καταφυγή στην απελπισία τους: αν κατέβαινε ο καθείς και το ψηφοδέλτιό του, το ποσοστό που θα αλίευε θα ήταν η απόδειξη ότι και το ΠΑΣΟΚ και ο ΣΥΡΙΖΑ βρίσκονται σε αποδομή.

Ωστόσο, είναι κατανοητή η δυστοκία στον ΣΥΡΙΖΑ, όταν οι μετρήσεις που έγιναν τον Ιούλιο-Αύγουστο -δεν μετράει κανένας απολύτως- έδειξαν να πέφτει στο 15%. Απώλεια δύο ακόμη μονάδων. Και βλέπουμε…

Η Νέα Δημοκρατία, τηρώντας την παράδοση Κυριάκου Μητσοτάκη, δεν προτίθεται να δώσει χρίσμα, για τον πρώτο βαθμό αυτοδιοίκησης, σε μικρούς και μικρότερους δήμους. Αυτό σημαίνει ότι σε πολλές, αν όχι πλείστες, περιπτώσεις υπάρχει συνωστισμός υποψήφιων δημάρχων, που «κλείνουν το μάτι» στον ψηφοφόρο, ότι ναι μεν το κόμμα δεν έδωσε χρίσμα αλλά -έκαστος εξ αυτών- έχει την… ευχή του.

Είναι κι αυτός ένας λόγος που η Νέα Δημοκρατία αφήνει τις τοπικές κοινωνίες να επιλέξουν τους εντόπιους άρχοντες με δικά τους κριτήρια. Ωστόσο, οι πολίτες στις αυτοδιοικητικές εκλογές συνήθως επιλέγουν υποψηφίους προσκείμενους στο κόμμα που βρίσκεται στην εξουσία, με τη λογική ότι θα έχει ένα λόγο παραπάνω η κυβέρνηση «να φροντίσει το δήμο μας».

Το ΠΑΣΟΚ, και στα χειρότερά του, είχε κρατήσει κάποιες δυνάμεις στην αυτοδιοίκηση παραδοσιακά. Τώρα, όμως, ο «πράσινος» μηχανισμός βρίσκεται σε αναμονή των αποφάσεων του αρχηγού του. Οτι εκλείπει ο χρόνος και απομένουν ως τις 8 Οκτωβρίου δύο μήνες -εν πλήρει θερινή ραστώνη- μάλλον δεν αποτελεί πρόβλημα για τον -εξαφανισμένο- αρχηγό του ΠΑΣΟΚ, ο οποίος, φαίνεται, ότι σκέπτεται βαθέως το πράγμα.

Η Νέα Δημοκρατία δεν βρίσκεται μακράν της πραγματικότητας, όταν δημοσιοποιεί την πίστη της ότι «η Ελλάδα θα βαφτεί όλη μπλε». Αυτό είναι το αναμενόμενο. Το επιθυμητό όμως θα ήταν οι «μπλε» που θα εκλεγούν να είναι άνθρωποι με αυτοδιοικητική εμπειρία, με περιβαλλοντική ευαισθησία, με γνώσεις διοίκησης και οικονομικών, κυρίως γνώση των προβλημάτων της καθημερινότητας. Να μην είναι τηλεοπτικές περσόνες ή γλάστρες στη δημόσια σφαίρα.

Οταν, τον Οκτώβρη 1986, κατέβηκε υποψήφιος δήμαρχος Αθηναίων ο Μιλτιάδης Εβερτ, του έκανα συνέντευξη για να μας εξηγήσει το πρόγραμμά του για την Αθήνα. Η πρώτη μου ερώτηση αφορούσε στα σκουπίδια. Εγινε κατακόκκινος και μου απάντησε:

– Και τι θέλετε, δηλαδή, να γίνω δήμαρχος των σκουπιδιών;

– Μάλιστα, του απαντώ, γιατί η Αθήνα είναι πενταβρόμικη.

Δεν το τράβηξα. Δεν ζητούσα πολλά ως πολίτης: ήθελα δήμαρχο να δώσει λύσεις για τα σκουπίδια, τη βρομιά, την απουσία πράσινου, τα σπασμένα πεζοδρόμια, τους σκοτεινούς δρόμους και όσα πλήγωναν την πρωτεύουσα του κράτους. Δήμαρχο ζητούσα! Οχι μέλλοντα… αρχηγό!