Στην τραγωδία ασφαλώς οι συμμαχικές δυνάμεις μάς πρόδωσαν, όμως έπαιξε καθοριστικό ρόλο και η μέχρι θανάτου διχόνοια. Οταν υπάρχουν μείζονα εθνικά ζητήματα δεν χωράνε φανατισμοί και συκοφαντίες που θολώνουν το νου.

Μακάρι οι πολιτικοί μας αρχηγοί να έχουν διαβάσει τις 158 στροφές του Εθνικού μας Υμνου και να έχουν μελετήσει σε βάθος τις τέσσερις στροφές 144-147. Η συμπεριφορά τους δεν το δείχνει. Τους θυμίζουμε: «Η Διχόνοια που βαστάει ένα σκήπτρο η δολερή, καθενός χαμογελάει, πάρ΄ το λέγοντας και συ. Κειό το σκήπτρο, που σας δείχνει έχει αλήθεια ωραία θωριά.

Μην το πιάστε, γιατί ρίχνει εις σε δάκρυα θλιβερά. Από στόμα οπού φθονάει, παλληκάρια, ας μην πωθή, πως το χέρι σας κτυπάει του αδελφού την κεφαλή. Μην ειπούν στον στοχασμό τους τα ξένα έθνη αληθινά, εάν μισούνται ανάμεσά τους δεν τους πρέπει ελευθεριά». Και στους στίχους 149-150 παροτρύνει τους υπεύθυνους των τυχών της Ελλάδας στα εθνικά θέματα να είναι ενωμένοι: «Στο αίμα αυτό, που δεν πονείτε για πατρίδα, για θρησκειά, σας ορκίζω, αγκαλιασθήτε σαν αδέλφια γκαρδιακά. Πόσον λείπει, στοχασθήτε, πόσο ακόμη να παρθεί, πάντα η νίκη αν ενωθήτε, πάντα εσάς θ’ ακολουθή».

Τι γράφω θα σκεφθεί ο αναγνώστης μου.. Πού ζω… Κάτι πάρα πάνω από προφανής είναι η παρακμή στην κοινωνική και στην πολιτική μας συμπεριφορά και γράφω για διαπιστώσεις και παραινέσεις του εθνικού μας ποιητού;…
Η ειρωνεία είναι πως ο αγώνας για την κατάκτηση της εξουσίας γίνεται εν ονόματι της «προόδου»… Πρόοδος όμως είναι η ποιότητα της Δημοκρατίας και της Παιδείας πολιτικών και πολιτών. Ο σεβασμός του αντιπάλου, η αποφυγή σε βάρος του βαρέων υποτιμητικών χαρακτηρισμών, η άρνηση να εξοντωθεί ηθικά με κατασκευασμένα ψεύδη, αλλά και η ουσιαστική ενότητα όλων στην αντιμετώπιση των εθνικών κινδύνων είναι μερικά από όσα πρέπει να χαρακτηρίζουν τους πολιτικούς μας στην πραγματική δημοκρατία. Αλλιώς όσο και να διακηρύττουν ότι ανήκουν στον προοδευτικό κόσμο, στην
πραγματικότητα εκφράζουν ψυχολογικά και ιδεολογικά ολοκληρωτικά ιδεολογήματα.

Το παρόν κείμενο το γράφω γιατί ενοχλούμαι από το επίπεδο της σύγχρονης Δημοκρατίας μας. Το ξεκίνησα χαρακτηρίζοντας τη διχόνοια ενδημούσα θανατηφόρο νόσο για την πατρίδα μας και αναφέροντας ένα παράδειγμα, αυτό της καταστροφής της Μικράς Ασίας. Ομως μελετώντας τη σύγχρονη πολιτική ιστορία, από το 1821 έως σήμερα, είναι εύκολο να διαπιστώσει ο ερευνητής ότι δεν υπήρξαν παρά ελάχιστες λαμπρές σελίδες ενότητας. Τώρα βιώνουμε από τις χειρότερες…