Ούτε κάποιος έμεινε με ανοιχτό το στόμα όταν ρωτήθηκε τι θα συμβεί αν κατεβάσει κόμμα η «17Ν», με τον Ξανθόπουλο να απαντά «Η 17Ν, οποιαδήποτε ακροαριστερή οργάνωση, όσο απεχθής κι αν μας φαίνεται η πρακτική της, δεν έχει στον πυρήνα της τη ναζιστική πρακτική». Για τον ΣΥΡΙΖΑ οι ακροαριστερές οργανώσεις ήταν πάντα σαν τα… κακά παιδιά του ελληνικού κινηματογράφου. Ενίοτε ενοχλητικά, αλλά πάντα ατίθασα και γοητευτικά.

Οι επόμενες εκλογές δεν θα κριθούν ούτε από τις δηλώσεις του Σπίρτζη (φωτό): «Θα επαναφέρουμε τη δημοκρατία στη χώρα μας με το καλό ή με το άγριο». Το άγριο στον ΣΥΡΙΖΑ τελείωσε στη διαπραγμάτευση του ‘15 μετά το δημοψήφισμα. Οσο για το καλό, από την αρχή δεν ήταν και για χόρταση.

Δεν θα κριθούν από την ενόχληση του Πέτρου Κόκκαλη όταν ο Μητσοτάκης είπε ότι καλό είναι να σταματήσουν να παίζουν τον ύμνο του ΕΛΑΣ στις συγκεντρώσεις του ΣΥΡΙΖΑ, αν δεν θέλουν να επενδύσουν στους διχασμούς του παρελθόντος. Ούτε από το εντυπωσιακό αλλά ανολοκλήρωτο «πρόεδρε, έλα με φόρα», που είπε η Πόπη Τσαπανίδου στον Αλέξη Τσίπρα στη συγκέντρωση της Θεσσαλονίκης, Οι επόμενες εκλογές θα κριθούν από αυτά που είπε ο Κυριάκος Μητσοτάκης στην ομιλία του στη Βουλή για τα «τσιπροnomics». Τα οικονομικά μέτρα του Αλέξη Τσίπρα που αντίθετα με τον αγοραίο έρωτα για τη Γαλάτεια Καζαντζάκη δεν ντρέπονται να έχουν όνομα αλλά αριθμούς.

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης άρχισε να τα κοστολογεί ένα προς ένα και όταν έφτασε στη σούμα γύρισε στον Αλέξη Τσίπρα και είπε «ξέρετε πόσο στοιχίζουν όλα μαζί; 45 δισ. ευρώ».

Είχε έρθει η στιγμή της αλήθειας. Από την πλευρά των εδράνων του ΣΥΡΙΖΑ ακούστηκαν φωνές για την κοστολόγηση. «Σιγά αν θα κάνουμε αυτή τη δουλειά τώρα». Ηταν και η φράση που διαχωρίζει τη νίκη από την ήττα. Τον Ιανουάριο του 2015 η νίκη για τον ΣΥΡΙΖΑ είχε έρθει όταν ο ΣΥΡΙΖΑ είχε υποσχεθεί στη ΔΕΘ του περασμένου Σεπτεμβρίου ότι θα λύσει τα προβλήματα σκίζοντας τα μνημόνια. Τα μνημόνια όπως και οι πρώτες εντυπώσεις δεν έχουν δεύτερη ευκαιρία. Στις επόμενες εκλογές οι πολίτες θα κρίνουν ποιο κόμμα θα οδηγήσει την Ελλάδα στην επόμενη τετραετία. Και όταν το ερώτημα πάει στη σύγκριση των δύο τετραετιών, για τον ΣΥΡΙΖΑ δεν καθαρίζει ούτε ο Σπίρτζης.

ΤΣΑΚΩΜΟΙ ΠΑΝΩ ΣΤΑ ΕΡΕΙΠΙΑ…

Μετά τη βοήθεια στην Τουρκία για τους σεισμούς ξεκίνησε μια συζήτηση στο Ιντερνετ για ποιο λόγο η τηλεόραση προβάλλει την προσπάθεια των ανδρών των ΕΜΑΚ και όχι και των άλλων κρατών. Και δεν θα ήταν παρά μια ακόμα διαδικτυακή μουρμούρα εάν εντασσόταν σε μια μόνιμη προσπάθεια απαξίωσης της Ελλάδας.

Εδώ και δεκαετίες στα Μέσα οι Ελληνες παρουσιάζονται σαν ένα έθνος από Γκας Πορτοκάλους. Τον Ελληνοαμερικάνο στον «Γάμο αλά ελληνικά» που πίστευε ότι όλες οι λέξεις έχουν ελληνική ρίζα. Νούμερα, που ζούνε στην πιο διεφθαρμένη και άχρηστη χώρα του πλανήτη. Δεν είναι συμπτωματικό ότι η φράση «μόνο στην Ελλάδα γίνονται αυτά» λέγεται ακόμα και για πράγματα που συμβαίνουν στις περισσότερες χώρες του πλανήτη.

Αντί να είμαστε περήφανοι ότι κάποιοι συμπατριώτες μας μάχονται για να σώσουν στην Τουρκία πρέπει να σκεφτόμαστε αν η τηλεόραση πρόβαλε περισσότερο τους Ελληνες διασώστες από τους ξένους. Αντί να τιμάμε τους νεκρούς πιλότους πρέπει να τους θεωρούμε απλά εργατικά ατυχήματα. Αντί να κολακευόμαστε ότι οι Ιάπωνες ενδιαφέρθηκαν να μάθουν για την ψηφιακή διακυβέρνηση πρέπει να λέμε «σιγά τα παραμύθια που οι Ιάπωνες θα ρώταγαν την Ελλάδα». Μια φιλελεύθερη ελίτ με σύμμαχο την Αριστερά θέλουν τον κόσμο να πιστεύει ότι μόνο αυτοί μπορούν να οδηγήσουν την Ελλάδα στη σωτηρία. Οταν βλέπουν κάτι καλό, να λυσσάνε από τον θυμό.

Τζέντλεμεν, δοκάρια και μεζούρες

Στα τέλη του 19^ου αιώνα μία από τις δημοφιλέστερες αγγλικές ποδοσφαιρικές ομάδες ήταν οι Κορίνθιανς. Ο τερματοφύλακας των Κορίνθιανς στην περίπτωση που οι αντίπαλοι είχαν κερδίσει πέναλτι ακουμπούσε νωχελικά στο πλαϊνό δοκάρι δίνοντας την επιλογή στους αντιπάλους να σκοράρουν. Εάν οι ίδιοι είχαν κερδίσει το πέναλτι, ο αρχηγός των Κορίνθιανς έπαιρνε λίγη φόρα και κλοτσούσε την μπάλα πάνω από το οριζόντιο δοκάρι, αφού κανένας πραγματικός τζέντλεμαν δεν θα εκμεταλλευόταν την ατυχία του αντιπάλου, θεωρώντας ότι οι αντίπαλοι σαν τζέντλεμεν δεν είχαν κάνει εσκεμμένα το πέναλτι.

Την ιστορία των Κορίνθιανς τη θυμήθηκα την περασμένη Κυριακή με την υπόθεση των δοκαριών στο γήπεδο του Περιστερίου. Εντάξει, το αντιλαμβάνομαι ότι στη σημερινή κοινωνία μια συμπεριφορά τύπου Κορίνθιανς είναι αδύνατη. Αλλά κάτι καλύτερο από τις σκηνές στο γήπεδο του Περιστερίου είναι σίγουρα δυνατόν. Ανάμεσα σε έναν συρφετό που τρέχει με μια μεζούρα να μετράει την απόσταση του εδάφους από το οριζόντιο δοκάρι και δύο αρχηγούς που θα έλεγαν «Τι να γίνει, φίλε, το θέμα είναι να παιχτεί το παιχνίδι», επιτρέψτε μου να προτιμήσω το δεύτερο. Και απ’ ό,τι φαίνεται από το ενδιαφέρον του κόσμου για το ποδόσφαιρο, δεν είμαι ο μόνος που το πιστεύει.