Παρά το γεγονός ότι η ίδια φροντίζει, με κάθε τρόπο, να διαμηνύει προς όλες τις κατευθύνσεις ότι δεν επιθυμεί τη συμπαράσταση αν δεν έχει αντιπολιτευτικό πρόσημο. Ομως, ανθρώπινο είναι και αυτό. Οπως και όλα τα άλλα για τα οποία η στάση της είναι παρεξηγήσιμη, με σημαντικότερο το γεγονός ότι έχει στραφεί εναντίον γονέων που μοιράζονται τον ίδιο πόνο, καθώς έχουν και αυτοί χάσει τα παιδιά τους στα τρένα της εθνικής τραγωδίας. Και διάφορα άλλα που οδηγούν με μαθηματική βεβαιότητα στο συμπέρασμα ότι πιθανώς να μη μιλάμε απλώς για «εργαλειοποίηση», αλλά για κάτι περισσότερο. Η γλώσσα του σώματος σπάνια κάνει λάθος. Που και αυτό ανθρώπινο είναι.

Ο προχθεσινός, όμως, λίβελος κατά της Δικαιοσύνης είναι κάτι πολύ περισσότερο. Το κείμενο στοχοποιεί τον εφέτη ανακριτή ως τον άνθρωπο «που μετά από παρέμβαση του ίδιου του πρωθυπουργού και άλλων συνεργών αντικατέστησε τον φυσικό δικαστή» και δημιουργεί την υποψία ότι δεν είναι δικό της, αλλά, στην καλύτερη εκδοχή, αποτέλεσμα χειραγώγησης.

Κοινός παρονομαστής η απόλυτη απαξίωση της Δικαιοσύνης και του συμπεράσματος στο οποίο θα καταλήξει μετά το πέρας της ανακριτικής διαδικασίας. Ο,τι και αν αποφανθεί, να είναι εκ των προτέρων απαξιωμένο, ει δυνατόν «επαίσχυντο», και, φυσικά, ικανό να λειτουργήσει ως ενισχυτικό υλικό στο φαινόμενο που ξαναζεσταίνεται στις μέρες μας, και δεν είναι άλλο από τις νέες πλατείες «αγανακτισμένων». Διότι δεν πρέπει να υπάρχει ψύχραιμος παρατηρητής της επικαιρότητας που να μη συμφωνεί ότι γίνεται απόπειρα να ξαναζήσουμε μέρες του 2015.

Η απάντηση της προέδρου του Αρείου Πάγου στο κλίμα που δημιουργήθηκε μετά την ανάρτηση της κ. Καρυστιανού έβαλε τα πράγματα στη θέση τους και εκθέτει ακόμα περισσότερο όλους όσοι καθοδηγούν πολιτικά τη μητέρα. Σύμφωνα με τις διατάξεις του Κώδικα Ποινικής Δικονομίας, σε εξαιρετικής σημασίας υποθέσεις, οι ανακρίσεις έφυγαν από το Πρωτοδικείο και ανατέθηκαν σε εφέτες ανακριτές.

Χαρακτηριστικό της Δημοκρατίας είναι ότι βάζει όρια. Και αυτό είναι, ίσως, το πολυτιμότερο εργαλείο για να λειτουργήσει…