Ειδικότερα, σε ένα θύλακα αποκομμένο από την κυρίως Αρμενία, εδαφικά και πληθυσμιακά συρρικνωμένο και διαρκώς απειλούμενο, μετά την ήττα των Αρμενίων στον πόλεμο του 2020.

Υστερα από εγκληματικά λάθη και αστοχίες -τις οποίες μεγάλη μερίδα των ξεσηκωμένων Αρμενίων στο Ερεβάν χαρακτηρίζουν «προδοσία»-, η κυβέρνηση του Νικόλ Πασινιάν είναι διεθνώς απομονωμένη, εισπράττοντας τα επίχειρα των επιλογών της. Στράφηκε στις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ γυρίζοντας την πλάτη στη Ρωσία, της οποίας συνεχίζει να αποτελεί τυπικά σύμμαχο, στον μετασοβιετικό Οργανισμό Συνθήκης Συλλογικής Ασφάλειας.

Την ίδια ώρα το Αζερμπαϊτζάν ελίσσεται επιδέξια ανάμεσα σε ΗΠΑ και Ρωσία, έχοντας αρωγό το Ισραήλ και στήριγμα τον «Μεγάλο Αδελφό» της Αγκυρας, που θεωρεί -όχι άδικα- τους Αζέρους «ανατολικούς Τούρκους».

Το 1974 χάθηκε η μισή Κύπρος. Τώρα ο Ερντογάν ονειρεύεται να μετατρέψει και την υπόλοιπη σε ημιπροτεκτοράτο, αφού της πάρει μερικά εδάφη στην Πράσινη Γραμμή και εξασφαλίσει τα δύο κράτη. Στο βήμα του ΟΗΕ δεν τάχθηκε μόνο υπέρ της διχοτόμησης του νησιού, αλλά τόνισε πως «το Ναγκόρνο-Καραμπάχ είναι αζέρικο», αποδεχόμενος… μεγαλόψυχα την ύπαρξη μιας αρμενικής μειονότητας.

Κάτι σαν τους Ρωμιούς της Πόλης ή τους εγκλωβισμένους του Ριζοκάρπασου. Μπορεί ΗΠΑ, Ρωσία και Ευρωπαίοι να «μάλωσαν» τους Αζέρους εισβολείς, αλλά στην πράξη τούς κάνουν πλάτες – ιδίως οι Ρώσοι, που μαζί με τους Τούρκους διατηρούν ειρηνευτικά στρατεύματα στην περιοχή. Το 1974 η χούντα της Αθήνας έπεσε και τώρα ο (εκλεγμένος) Πασινιάν παίζει κορόνα-γράμματα το κεφάλι του.

Η Σίλβια Μπόλτουκ, του think tank «Special Eurasia», πιστεύει ότι, εξορκίζοντας την εμπλοκή της χώρας του σε πόλεμο με το Αζερμπαϊτζάν και αφήνοντας τους ομοεθνείς του στο Καραμπάχ έρμαια της εθνοκάθαρσης, ο Αρμένιος πρόεδρος προσπαθεί να εξαγοράσει μια ταπεινωτική ειρήνη με τον τουρκικό κόσμο, εξευμενίζοντας παράλληλα τη Μόσχα. Αρκεί ύστερα από μια τέτοια εθνική καταστροφή να μείνει (πολιτικά και βιολογικά) ζωντανός.