Ο Νόμος περί Κατασκοπείας του 1917 συνεχίζεται να κρέμεται πάνω από τα κεφάλια των δημοσιογράφων κάθε εθνικότητας που σκαλίζουν ζητήματα «εθνικής ασφάλειας των ΗΠΑ». Το ίδιο επικίνδυνη παραμένει η δημοσιογραφική έρευνα στα περισσότερα μέρη της Γης. Εδώ και χρόνια, άλλωστε, ζούμε έναν άτυπο Παγκόσμιο Πόλεμο.

Και, ως γνωστόν, το πρώτο θύμα του πολέμου είναι η αλήθεια… Βαφτίζοντας το κρέας ψάρι οι Αμερικανοί ανακριτές ισχυρίστηκαν ότι ο ιδρυτής των Wikileaks δεν είναι κανονικός δημοσιογράφος, αλλά ένας χάκερ-ακτιβιστής με προσωπική ατζέντα, που έθεσε σε κίνδυνο τις ζωές Αμερικανών στρατιωτών και πολιτών. Επομένως η δίωξή του δεν θίγει την ελευθερία του Τύπου και της πληροφόρησης.

Αντίθετη γνώμη είχαν οι υπέρμαχοι της ελεύθερης πληροφόρησης και των ατομικών ελευθεριών, στην Αμερική και αλλού. (Συμπτωματικά, για αυτά τα δικαιώματα δεν κόπτεται και πολύ η woke ατζέντα). Ο Ασάνζ δεν έκανε το καπρίτσιο του, αλλά κανονικότατη δημοσιογραφική δουλειά, όταν αποκάλυπτε το 2010 τις βαρβαρότητες και τα εγκλήματα που διέπραξαν ο αμερικανικός στρατός και οι υπηρεσίες ασφαλείας σε Ιράκ-Αφγανιστάν.

Για τις ΗΠΑ η αποσιώπησή τους δεν είναι μόνο θέμα γοήτρου αλλά και ουσίας, καθώς στελέχη τους θα μπορούσαν να διωχθούν για εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας. Αυτός είναι και ο λόγος που αρνούνται να αναγνωρίσουν το Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο του ΟΗΕ. Αυτό που διέταξε το Ισραήλ να σταματήσει τη γενοκτονία στη Γάζα, κατόπιν προσφυγής της Νότιας Αφρικής.

Χάρις στο τεράστιο διεθνές κίνημα υποστήριξής του, ο Ασάνζ σώθηκε από την έκδοση στις ΗΠΑ και τον αργό θάνατο στις αμερικανικές φυλακές. Σε αντάλλαγμα προέβη σε μια ομολογία που δεν πιστεύει και ουσιαστικά παροπλίστηκε ως το τέλος της ζωής του. Τηρουμένων των αναλογιών, πρόκειται για θρίαμβο ενός χαλκέντερου, μοναχικού ανθρώπου, που πάλεψε στα ίσα με το θηρίο και έφερε μια έντιμη ισοπαλία αντί να συνθλιβεί σαν μυρμήγκι, όπως πολλοί άλλοι.