ΤΗΝ ίδια ώρα εμφανίζονται ως αντισυστημικοί και καταγγέλλουν την κυβέρνηση Μητσοτάκη -και το σύστημα- για τη δημοκρατία, το κράτος δικαίου, τους θεσμούς, την οικονομία.

ΔΕΝ είναι μόνο οξύμωρο. Είναι προκλητικό και συγχρόνως γραφικό. Στη Ρωσία και την Τουρκία δεν υπάρχει η έννοια της δυτικής δημοκρατίας. Οι πολιτικοί της αντιπολίτευσης φυλακίζονται ή ακόμα εξαφανίζονται και «αυτοκτονούν». Μπαίνουν λουκέτα σε μέσα ενημέρωσης και δημοσιογράφοι ακολουθούν την τύχη των πολιτικών αντιπάλων των ηγετών. Τα κοινωνικά δίκτυα μπλοκάρονται όποτε υπάρχει κύμα διαμαρτυρίας. Ενώ όταν στήνονται κάλπες έχουν «βέβαιο» νικητή.

ΚΑΠΩΣ έτσι ο Πούτιν και ο Ερντογάν κυβερνούν τις χώρες τους από τις αρχές του 2000 και, προφανώς, έχουν μεταβληθεί σε ισόβιους ηγέτες. Προφανώς και αυτό δεν είναι κάτι πρωτόγνωρο για αυτά τα κράτη. Η Ρωσία, από τους τσάρους, πέρασε στον κομμουνισμό και μετά στον πουτινισμό. Η Τουρκία, από στρατιωτικά καθεστώτα και κυβερνήσεις ελεγχόμενες από το βαθύ κράτος, στον ερντογανισμό. Ποτέ δεν υπήρχε και πιθανότατα δύσκολα θα υπάρξει δημοκρατία και ελευθερία έκφρασης όπως στην Ελλάδα και τις υπόλοιπες ευρωπαϊκές χώρες.

ΑΥΤΕΣ οι δύο χώρες ισορροπούν μεταξύ αυταρχικών και απολυταρχικών καθεστώτων. Και όποιος πολιτικός αντιδρά εύκολα φορτωνόταν, φορτώνεται και θα φορτώνεται με ένα σωρό ευφάνταστες κατηγορίες οι οποίες, μέσα από μία άκρως ελεγχόμενη Δικαιοσύνη, οδηγούν στη φυλάκιση και την πολιτική ή ακόμα και φυσική εξόντωση.

ΤΟ θέμα δεν αφορά στην «εσωτερική πολιτική», όπως διατείνονται κάποιοι. Ούτε βέβαια μόνο σε ό,τι συμβαίνει στην Ουκρανία ή τη Μέση Ανατολή, με τις εισβολές ρωσικών και τουρκικών στρατιωτικών δυνάμεων. Το θέμα αφορά στην επόμενη μέρα της γειτονιάς που ζούμε, αλλά και ολόκληρου του πλανήτη. Και όσοι ασκούν αντιπολίτευση στην ελληνική κυβέρνηση, ευκαιριακά, μέσω Πούτιν ή Ερντογάν, δεν βλέπουν τους κινδύνους για τη χώρα μας.

Αν είχαν γίνει υπουργοί θα ασκούσαν κριτική; 

ΕΙΝΑΙ κατανοητό -μέχρι ενός σημείου- πως οι βουλευτές θέλουν να καθίσουν σε υπουργική καρέκλα. Η φιλοδοξία, άλλωστε, αποτελεί βασικό συστατικό στη φιλοσοφία κάθε πολιτικού. Το πρόβλημα είναι η ματαιοδοξία, η αλαζονεία και η αμετροέπεια, που δυστυχώς χαρακτηρίζουν πολλές κινήσεις και συμπεριφορές πολιτικών.

ΕΙΝΑΙ δεδομένο, πάντως, πως δεν μπορούν και οι 156 «γαλάζιοι» βουλευτές να ράψουν υπουργικό κοστούμι. Ηδη το κυβερνητικό σχήμα των 62 υπουργών – υφυπουργών είναι πολυπληθές.

ΑΥΤΟ, όμως, που συμβαίνει με κάποιους βουλευτές της Ν.Δ. μόλις βγαίνουν από την κυβέρνηση ή δεν αναλαμβάνουν κάποιο υπουργικό χαρτοφυλάκιο αρχίζει και γίνεται προκλητικό. Εννοείται πως δεν συμβαίνει τώρα για πρώτη φορά. Καθ’ όλη τη διάρκεια της εξαετούς διακυβέρνησης κάποιοι δυσαρεστημένοι έβγαιναν και ασκούσαν κριτική στην κυβέρνηση και μόλις τοποθετούνταν σε υπουργική θέση, ξαφνικά, τα έβλεπαν όλα… τέλεια.

ΤΟ ίδιο συμβαίνει και τώρα. Μετά τον ανασχηματισμό έχουν βγει δημοσίως κάποιοι βουλευτές και εξαπολύουν βολές κατά συγκεκριμένων πολιτικών που τοποθετήθηκαν στο κυβερνητικό σχήμα. Π.χ. ο βουλευτής Ανδρέας Κατσανιώτης, ο οποίος ήταν υφυπουργός Εξωτερικών από το 2021 έως το 2023, ασκεί κριτική για τους Δοξιάδη και Τσάφο. Υπάρχει, όμως, ένα ερώτημα. Αν είχε αναλάβει υπουργικό χαρτοφυλάκιο, θα έβγαινε να πει όσα λέει τώρα ή όλα θα ήταν μια χαρά;