Ο σχηματισμός ισχυρής και αυτοδύναμης κυβέρνησης που προτάσσει τις μεταρρυθμίσεις θεωρείται από τους οίκους αξιολόγησης ως ένα «πιστωτικό γεγονός», φέρνοντας πιο κοντά την τελική αναβάθμιση.

Πριν από 8 χρόνια, ο κ. Στουρνάρας έδινε μάχες χαρακωμάτων προκειμένου να μη βγει η Ελλάδα από τη ζώνη του ευρώ μετά την καταστροφική απόφαση της κυβέρνησης ΣYΡΙΖΑ-ΑΝ.ΕΛ. να διενεργηθεί δημοψήφισμα, το οποίο από την Ευρώπη αξιολογήθηκε ως ερώτημα για την παραμονή ή όχι της χώρας μας στο ενιαίο νόμισμα.

Οι τράπεζες κλειστές, οι συνταξιούχοι να περιμένουν στις ουρές των ΑΤΜs, τα διεθνή ειδησεογραφικά πρακτορεία να μετρούν αντίστροφα για τη χρεοκοπία της Ελλάδας, μέσω της αθέτησης πληρωμών. Αυτή ήταν η εικόνα του 2015, που ταυτίσθηκε πλήρως με την περίοδο Τσίπρα και έρχεται σε πλήρη αντίθεση, ευτυχώς, με τη σημερινή δυναμική ανάπτυξη της οικονομίας, με τις επενδύσεις, τις εξαγωγές και τον τουρισμό να σπάνε όλα τα ρεκόρ.

Οι «Μενουμευρωπαίοι», που κράτησαν εκείνες τις δραματικές ημέρες του Ιουλίου την Ελλάδα στο ευρώ, όταν οι περήφανοι διαπραγματευτές πανηγύριζαν για το 61,3% του «Οχι», αποτέλεσαν τη μαγιά για την τωρινή κυριαρχία Μητσοτάκη, ο οποίος πλέον έχει δημιουργήσει μία παράταξη η οποία, πέραν της παραδοσιακής Κεντροδεξιάς και Δεξιάς, προσελκύει ακροατήριο από την Κεντροαριστερά, ενώ έχει τον πρώτο λόγο στους «κεντρώους» ψηφοφόρους.

Η Ελλάδα πηγαίνει μπροστά γιατί έχει έναν μεταρρυθμιστή πρωθυπουργό και μία κυβέρνηση που υποστηρίζεται από τη μεγάλη κοινωνική πλειοψηφία, που απεχθάνεται τις ακρότητες του παρελθόντος και αποδοκιμάζει τους τυχοδιωκτισμούς, την ανευθυνότητα και την ασχετοσύνη.

Για αυτό και οι προοπτικές είναι θετικές για τη χώρα. Το 2015 μέσα στην τρέλα του δημοψηφίσματος το σύνθημα που κυριαρχούσε ήταν «μπάχαλο όλα». Σήμερα επικρατεί κοινωνική ηρεμία, οι πολίτες, ακόμη και όσοι δεν ψήφισαν Νέα Δημοκρατία, θεωρούν ότι ο Μητσοτάκης είναι ο κατάλληλος πρωθυπουργός για να πάει η χώρα μπροστά, εκτιμούν ότι επανέφερε την κανονικότητα και τη βελτίωση της οικονομίας. Οι λαϊκιστές κατέφυγαν στα άκρα, αλλά δεν αποτελούν πια κυρίαρχο ρεύμα όπως συνέβαινε στα χρόνια του «αντιμνημονιακού» αγώνα. Δεν ηττήθηκαν οριστικά, όμως στριμωγμένοι στα δύο άκρα του πολιτικού φάσματος δεν έχουν κεντρικό ρόλο στις εξελίξεις, ακούν μόνο τον αντίλαλό τους.

Οσο για τον ΣΥΡΙΖΑ, βρίσκεται μπροστά σε ταυτοτικού είδους προβλήματα. Ηδη από το 2015 είχε ξεμείνει από ταυτότητα, πολιτικές και ιδεολογίες. Από την προηγούμενη εβδομάδα ξέμεινε και από αρχηγό, ο Τσίπρας δεν θα μπορούσε να αντέξει νέες πολιτικές πανωλεθρίες, με πρώτη αυτή στις επικείμενες περιφερειακές εκλογές.

Ομως το ζήτημα του ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι ποιος θα είναι αρχηγός, αλλά τι και ποιους μπορεί να εκφράζει όταν η κυβέρνηση Μητσοτάκη έχει καταλάβει το στρατηγικό τμήμα της κοινωνίας που δίνει τις νίκες στις εκλογικές αναμετρήσεις.

Μετά την αναμπουμπούλα του δημοψηφίσματος και συνολικά τις περιπέτειες των μνημονιακών χρόνων η Ελλάδα έχει μία μεγάλη ευκαιρία να κάνει άλματα προκειμένου να πλησιάσει την υπόλοιπη Ευρώπη στους βασικούς οικονομικούς και κοινωνικούς δείκτες. Οι πολίτες δεν ξεχνούν τον δραματικό Ιούλιο του «Οχι», για αυτό και απολαμβάνουν τον φετινό Ιούλιο προσδοκώντας την υλοποίηση των μεταρρυθμίσεων για τις οποίες δεσμεύθηκε ο Μητσοτάκης. Σε επίπεδο συμβολισμών, η διαφορά αποτυπώνεται στη θέση των ελληνικών ομολόγων. Από τους επενδυτικούς «σκουπιδοτενέκεδες» του 2015 τώρα βρίσκονται στο πρώτο ράφι και, όπως είπε ο Στουρνάρας, είναι ζήτημα χρόνου να μεταφερθούν στη «βιτρίνα» της διεθνούς οικονομίας.