Η εκρηκτική κατάσταση που επικρατεί στον ΣΥΡΙΖΑ δεν πρέπει να προκαλεί έκπληξη σε κανέναν. Ιδίως στα μέλη του κόμματος, που τον περασμένο Σεπτέμβριο πίστεψαν ότι βρήκαν στο πρόσωπο του Κασσελάκη τον «σωτήρα» που θα κέρδιζε τον Μητσοτάκη και σήμερα τρώνε τις «κεραμίδες» στο κεφάλι χωρίς να καταλαβαίνουν από πού έρχονται.

Οταν επιλέγεις πρόεδρο κόμματος χωρίς καν να γνωρίζεις ποιος είναι, αλλά θαμπώνεσαι από το παρουσιαστικό του, δεν φταίει αυτός που σε ξεγέλασε, γιατί ο Κασσελάκης ούτε αριστερός ήταν ούτε είχε ποτέ σχέση με τις πολιτικές του ΣΥΡΙΖΑ.

Για αυτό και δεν διστάζει να τα ξηλώσει όλα, ακόμα και το όνομα του κόμματος, θεωρώντας πλέον ότι ο ΣΥΡΙΖΑ τού ανήκει, μετά την «επιθετική εξαγορά» του κόμματος που πέτυχε μέσω της εσωκομματικής του επικράτησης.

Ο Κασσελάκης δεν διστάζει να αδειάζει τα στελέχη του εν ριπή οφθαλμού. Την προηγούμενη εβδομάδα χαρακτήριζε «ηχορρύπανση» την εκδήλωση Τεμπονέρα-Αχτσιόγλου-Χριστοδουλάκη δίνοντας γραμμή στους βουλευτές του να ξιφουλκήσουν κατά του διοργανωτή και ο ίδιος βρέθηκε στην πρώτη θέση του Θεάτρου Αλφα για να ακούσει τους ομιλητές.

Πώς λοιπόν να μην ξεσηκωθούν 17 από τα 21 μέλη της Πολιτικής Γραμματείας του ΣΥΡΙΖΑ με αφορμή το «δημοψήφισμα» που πρότεινε ο πρόεδρος μέσω ερωτηματολογίου για το όνομα ή την ταυτότητα του κόμματος; Από τη μετριοπαθή Γεροβασίλη μέχρι τον «αψύ» Σφακιανό και από τον Σπίρτζη μέχρι τον Φλαμπουράρη, όλοι έχουν τουλάχιστον ένα λόγο να είναι δυσαρεστημένοι με τις πρακτικές που ακολουθεί ο πρόεδρός τους.

Και είμαστε ακόμα στην αρχή του εμφυλίου. Είναι πολύ πιθανό ότι ο Κασσελάκης, ακόμα και εάν συντριβεί ο ΣΥΡΙΖΑ στις ευρωεκλογές, δεν θα φύγει από την καρέκλα του, αντιθέτως, θα ισχυρισθεί ότι τα εσωκομματικά βαρίδια ευθύνονται για το αποτέλεσμα και θα ανατρέψει ό,τι έχει απομείνει στην Κουμουνδούρου.

Το ζητούμενο βέβαια είναι πώς θα φτάσει μέχρι τις κάλπες του Ιουνίου, όταν τα επεισόδια και οι καβγάδες βρίσκονται στην ημερήσια διάταξη του κόμματος. Βρισκόμαστε σε μία διαδικασία κατά την οποία οι «παλαιοί μέτοχοι» του ΣΥΡΙΖΑ επιχειρούν να επανακτήσουν τον έλεγχο από τον νέο «ιδιοκτήτη» και, όπως συμβαίνει στις εταιρίες, αυτό είναι εφικτό μόνο μέσα από την πλειοψηφία των γενικών συνελεύσεων.

Ωστόσο, ο Κασσελάκης έχει εκλεγεί από τη βάση του κόμματος και δεν θα παρατήσει εύκολα τα κλειδιά του κόμματος. Ολες οι διεργασίες αποτυπώνουν το τέλος ενός κομματικού σχηματισμού που γιγαντώθηκε μέσα στην κρίση ποντάροντας στην απελπισία των πολιτών για την οικονομία και εξαϋλώνεται από έναν πρόεδρο που εξελέγη επίσης λόγω της απόγνωσης των μελών του.

Το λαχείο Κασσελάκη δεν κληρώθηκε, οι περισσότεροι στον ΣΥΡΙΖΑ το έχουν καταλάβει, όμως τα σχέδια ανατροπής που εξυφαίνουν ορισμένοι στο κόμμα θα προσκρούσουν στη λαϊκή ψήφο που επικαλείται ο πρόεδρος, ενώ και ο «πάγκος» δεν είναι καλύτερος.

Τα ανεμομαζώματα του παρελθόντος, οι συμμαχίες με τους ΑΝ.ΕΛ. και τα παιχνίδια με τα δημοψηφίσματα φέρνουν τώρα τα διαβολοσκορπίσματα στους πέντε ανέμους και τις κρίσεις διαρκείας σε ένα κόμμα που προσφέρει πολιτικό θέαμα, αλλά έχει χάσει πια την επαφή με την κοινωνία. Ο σημερινός ΣΥΡΙΖΑ έχει την τύχη του ΠΑΣΟΚ την περίοδο των Μνημονίων, όταν από κυβέρνηση το 2009 βρέθηκε στο 4% το 2014.