Η μελλοντολογία πολιτικής που εδράζεται στο ρεαλισμό του εκσυγχρονισμού είναι δημιουργική. Το διάστημα των 17 χρόνων από το ορόσημο 2040 δεν είναι ούτε μεγάλο για να επαναπαυθούμε, αλλά ούτε μικρό για να το αγνοήσουμε. Τα παιδιά που είδαν το φως αυτή τη χρονιά, το 2040, θα αποφασίζουν ποια Ελλάδα θέλουν. Ταυτόχρονα, θα αξιολογούν την Ελλάδα που τους παραδίδουμε…

Το 2040 αποτελεί σημείο του μέλλοντος σε σχέση με τα χιλιάδες χρόνια της Ιστορίας και του αρχαίου πολιτισμού, που γεννήθηκε εδώ. Και επί του οποίου, ως λίθος εκλεκτός και ακρογωνιαίος, στερεώθηκαν ο ευρωπαϊκός πολιτισμός και οι αξίες του κόσμου. Μας υπηρετεί, μας τρέφει, μας εμπνέει, μας ενδυναμώνει, μας διδάσκει, μας δίνει διεθνή υπόσταση και κύρος. Το καίριο, στη διαδρομή μας ως το 2040, είναι πώς όσα μας κληροδοτήθηκαν και για όσα ματώσαμε και κατακτήσαμε, σαν έτοιμοι από καιρό, ες κάλλιον να απεργασθώμεν…

Το 2040, απαιτώντας αποτελεσματική προετοιμασία για την υποδοχή του, δεν επιτρέπει αβελτηρία ή εφησυχασμό. Ούτε υπερκατανάλωση φυσικών πόρων, απληστία εξάντλησης πηγών προς πλουτισμό των ολίγων και κατασπατάληση ενέργειας. Η αγνόηση των άγριων μηνυμάτων που εκπέμπει η κρίση του περιβάλλοντος θα είναι άκρως τιμωρητική. Οσα συμβάλλουν σε ένα δυσοίωνο μέλλον της Γης, με παρόντα τα φάσματα της πείνας, της ηθικής εξαθλίωσης και των συρράξεων, απαιτούν ψύχραιμη, στοχαστική επιλογή των δυνάμεων εκείνων που, δοκιμασμένα, διαθέτοντας την απαιτούμενη σκευή, δύνανται να νομοθετήσουν, να κυβερνήσουν, να οραματιστούν.

Το μήνυμα της εκ του Αδου Αναστάσεως του Θεού και Ανθρώπου, το οποίο, ευφροσύνως, και φέτος υποδεχόμαστε, δεν περιορίζεται στο θεολογικό του περιεχόμενο, στην ταπεινή ομολογία της πίστης μας. Είναι τόσο χωρητικό στη συμπερίληψη κάθε έκφρασης και κάθε έκφανσης της ζωής, πριν, νυν και αεί, ώστε η ανάγνωσή του αρχίζει με τα αγριολούλουδα της άνοιξης, καθώς συμβαίνει το Μέγα Θαύμα της Ανάστασης, ως η λαχτάρα μας αυτή να γίνει αφετηρία ανάστασης μέσα μας, γύρω μας, παντού.

Την περασμένη τετραετία, ο πλανήτης δοκιμάστηκε από κρίσεις που πιστεύαμε ότι ο κόσμος ο μικρός, ο μέγας είχε ξεχάσει: πόλεμοι, επιδημίες θανατηφόρες, δυστοπίες ηγεμονισμού, κρίσεις περιβάλλοντος, επισιτισμού, ενέργειας ανέδειξαν τις αδυναμίες όσων ηγεσιών τροφοδοτεί η στεατοπυγική αντίληψή τους για την κατάληψη της εξουσίας. Η μνήμη των δεινών που επισωρεύτηκαν κατά την τετραετία 2015-2019 παραμένει οδυνηρά παρούσα. Γυρίσαμε σελίδα το 2019. Ηδη, ολοκληρώνεται η τετραετία που η Ελλάδα δοκιμάστηκε σκληρά αλλά κατόρθωσε να μείνει ασφαλής, ως απάνεμο λιμάνι, και να προχωρήσει. Η επόμενη δεν μπορεί να είναι επιστροφή στις κλειστές τράπεζες, στην καταστροφή του παραγωγικού ιστού, στην Ελλάδα-άθυρμα. Θα είναι η ελπιδοφόρα δυναμική διακυβέρνηση του εκσυγχρονισμού και του φιλοευρωπαϊσμού, που αισιόδοξα προσβλέπει στο μέλλον, χωρίς οδυνηρές κωλοτούμπες. Με το διάφανο φως της άνοιξης, το αναστάσιμο και ιλαρόν φως της Λαμπρής να πορευτούμε, διορθώνοντας αβλεψίες και λάθη, ασφαλίζοντας δημιουργικά το μέλλον μας.

Είναι στο χέρι μας η ανάσταση της Ελλάδας να παραμένει ο σταθερός στόχος της διακυβέρνησής μας.

Καλή Ανάσταση!

Καλό Πάσχα!