Η κυβέρνηση εξακολουθεί να ψάχνει να χαράξει έναν ασφαλή οδικό χάρτη για να διορθωθεί το συγκλονιστικό και διαχρονικό χάλι των σιδηροδρόμων. Η αντιπολίτευση μένει σταθερή στην πολιτική κερδοσκοπία. Η Δικαιοσύνη ανεβάζει στροφές, διευρύνει το πεδίο της έρευνάς της και επιταχύνει τη διερεύνηση των ευθυνών και για τα Τέμπη και ευρύτερα. Και οι «πλατείες» συνεχίζουν να γεμίζουν κυρίως από οργισμένους νέους. Και κάποιοι λαϊκίζοντες αυτόκλητοι τηλεδιασκεδαστές εξακολουθούν να διεκδικούν να εκφράσουν αυτό που έχει φέρει τα πάνω κάτω στην κοινωνία. Υπό μία έννοια συμβαίνει το παράδοξο, που δικαιώνει το στίχο του τραγουδιού του Ν. Παπάζογλου «όλα τριγύρω αλλάζουνε κι όλα τα ίδια μένουν».

Κοχλασμός. Αμηχανία. Μπέρδεμα. Θυμός. Εκδίκηση. Εξορθολογισμός. Λαϊκισμός. Ψυχραιμία. Αναστάτωση. Συνειδητοποίηση. Ολα μαζί να παίζουν… μπουνιές στις παρέες, τα οικογενειακά τραπέζια, στα καφενεία και, βεβαίως, στα τηλεοπτικά πάνελ. Το τέλειο σκηνικό του χάους. Η ιδανική τροφή για τα φασίζοντα άκρα. Τα οποία -ω του θαύματος!-, εκτός από μερικές «πλατείες», συναντιούνται τώρα και στα γήπεδα. Και συγκεκριμένα στις «Θύρες» των ομάδων. Οι οποίες, όπως ξέρουν καλά οι μυημένοι στον οπαδισμό, είναι ένας εντελώς ετερόκλητος πολιτικός αχταρμάς. Αλλες ρέπουν στην Ακροδεξιά κι άλλες στην αναρχία. «Θύρα 13», «Θύρα 7», «Θύρα 21», «Θύρα 4», «Θύρα 3», Νίκαια, Πάτρα, Ηλιούπολη και πάει λέγοντας. Σχεδόν παντού τα ίδια συνθήματα στα οπαδικά πανό: «Το κράτος δολοφονεί – Τα ΜΜΕ τους ξεπλένουν – Η οργή μας να τους πνίξει», «Πολιτικοί – Μπάτσοι -Δημοσιογράφοι, η μεγαλύτερη εγκληματική οργάνωση», «Η Βουλή και τα κανάλια μάς φέρανε σε αυτά τα χάλια», «Πλημμύρες, τρένα, φωτιές, εγκλήματα, παιδόφιλοι, πολιτικοί, μασόνοι, ντροπή της κοινωνίας», «Οι νεκροί των Τεμπών ζητούν δικαίωση, δολοφόνοι». Είναι μερικά μόνο από τα δεκάδες πανό που κρεμάστηκαν σε πολλά γήπεδα.

Κολυμπώντας στην ίδια φουρτουνιασμένη και θολή θάλασσα να σου και οι τηλεδιασκεδαστές. Τηλεπερσόνες που κάνουν «πρωινάδικα», «μεσημεριανάδικα» ή «σατιρικές» εκπομπές. Αλλες ή άλλοι ντυμένοι στην τρίχα κι άλλοι πιο «χύμα» να λένε με εντυπωσιακή άνεση ουσιαστικά ό,τι έγραφαν και τα πανό. Με μία διαφορά: οι χούλιγκανς των γηπέδων δείχνουν να ξέρουν πιο πολλά από τους Κανάκηδες, τους Μουτσινάδες, τους Μουρατίδηδες κ.λπ. Τον ίδιο λαϊκισμό πουλούσαν και τα πέταλα της κερκίδας και τα στούντιο της Πισπιρίγκου. Και τον ίδιο ρόλο διεκδικούν: να είναι οι αυτόκλητοι τιμητές των πάντων. Από μονομελή λαοδικεία μέχρι πολυπληθή λαϊκά δικαστήρια, την ίδια ετυμηγορία θέλουν να εκδώσουν. Τις ίδιες ποινές θέλουν να επιβάλουν με συνοπτικές διαδικασίες και χωρίς ενστάσεις.

Κι ας είναι προφανής η ακατέργαστη πολιτική σκέψη. Κι ας είναι ανύπαρκτη η γνώση. Κι ας είναι τόσο επιφανειακή η προσέγγιση. Κι ας έχουν οι μεν μεγάλη σχέση με την τυφλή βία και τα κυκλώματα των ναρκωτικών (δεξιοί και αριστεροί χούλιγκανς). Ή με λαμπερά φώτα είτε της δημοσιοσχετίστικης κοσμικότητας είτε τα πιο χαμηλωμένα της νύχτας.

Η πλήρης απόδοση των ευθυνών και η παραδειγματική τιμωρία των ενόχων, σε συνδυασμό με τη ριζική επανόρθωση των ελλειμματικών υποδομών, είναι αυτονόητα επιβεβλημένες. Αλλά είναι επιβεβλημένη και για ένα πρόσθετο λόγο: να μην αφεθεί ο εκδικητικός λαϊκισμός να κερδίσει χώρο και να ζωντανέψει φαντάσματα όπως η φυλακισμένη Χρυσή Αυγή.

ΑΙΧΜΗ

ΚΙ ΑΥΤΟΙ ΤΟΝ ΠΟΝΟ ΤΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟ ΧΑΒΑ ΤΟΥΣ…

Δημοσίως, ο πολιτικός κόσμος πενθεί. Ιδιωτικά, οι περισσότεροι πολιτικολογούν. Οσο κι αν δείχνουν να φρίττουν με δημοσκοπήσεις που γίνονται ενώ υπάρχουν άταφοι νεκροί, όταν κλείνουν οι πόρτες των γραφείων βγαίνουν τα κομπιουτεράκια και κατασκευάζονται θεωρίες πολιτικής κερδοσκοπίας. ΣΥΡΙΖΑ και ΜέΡΑ25 έχουν πάρει ξεκάθαρο κεφάλι σε αυτή την κούρσα της πολιτικής αθλιότητας. Ο ΣΥΡΙΖΑ, μέχρι το μοιραίο βράδυ της 28ης Φεβρουαρίου, επεξεργαζόταν μόνο σενάρια διαχείρισης της ήττας. Από εκείνο το βράδυ και μετά δείχνει σαν να προέκυψε η ανέλπιστη «ευκαιρία». Οφείλω να πω ότι τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ που πιστεύουν πραγματικά ότι είναι πιθανή η ανατροπή δεν είναι πολλά. Αλλο τι λένε δημοσίως. Ξέρουν. Και βλέπουν και τα νούμερα: φθείρεται σε αυτή τη φάση η Ν.Δ., αλλά φθείρεται και ο ΣΥΡΙΖΑ. Ο οποίος, στην καλύτερη περίπτωση, απλώς δεν κερδίζει τίποτα.

Και ποιο είναι το νέο εύρημα του think tank της Κουμουνδούρου; Θα γίνει το ανάποδο του 2019. Τότε, λένε, ο κόσμος ψήφισε για να φύγει ο Τσίπρας. Τώρα, λένε, «ο κόσμος θα ψηφίσει για να φύγει ο Μητσοτάκης». Παραμερίζοντας την έμμεση αλλά σαφή ομολογία αδυναμίας που έχει η νέα θεωρία, τι βλέπει κανείς σε αυτό το επιδερμικό, πολιτικά αφελές και ανιστόρητο αφήγημα; Βλέπει άγνοια ότι δεν υπάρχει αντι-Ν.Δ. μέτωπο, όπως υπήρχε το αντι-ΣΥΡΙΖΑ μέτωπο το 2019. Βλέπει στρουθοκαμηλισμό, καθώς ο Α. Τσίπρας δεν είναι πλέον ένας αδοκίμαστος ηγέτης που έχει την ευκαιρία του. Δοκιμάστηκε και αποδοκιμάστηκε με ηχηρό τρόπο. Και η αποδοκιμασία στο πρόσωπό του δεν έχει αναιρεθεί σε αυτά τα 3,5 χρόνια που ακολούθησαν την ήττα του. Ποτέ δεν αποκαταστάθηκε η εμπιστοσύνη στο πρόσωπό του και ποτέ δεν άλλαξε η αποτίμηση του ισχνού και οπισθοδρομικού έργου που παρήγαγε ως πρωθυπουργός. Και δεν βλέπει ότι πολλοί μπορεί να θέλουν να φύγουν από τη Ν.Δ., αλλά δεν έχουν πού να πάνε. Σε αυτό που έχει αποδοκιμάσει δεν επιστρέφει κανείς. Κάτι που, όταν πλησιάσουν ξανά οι εκλογές, θα γίνεται όλο και πιο πιεστικό.

Αλλάζει η «κρίσιμη μάζα»;

Στις επικείμενες εκλογές έχουν δικαίωμα ψήφου και οι 17άρηδες, που είναι 112.097 πολίτες. Δηλαδή κάτι λιγότερο από το 2% του συνολικού εκλογικού σώματος. Σε αυτούς, αν προστεθούν οι 18άρηδες και οι 19άρηδες που δεν ψήφισαν το 2019, όπως εκτιμούν εκλογικοί αναλυτές, αθροίζεται ένα ποσοστό 4%-5% του εκλογικού σώματος. Στην πλειοψηφία του αυτό το σημαντικό ποσοστό -ιδιαίτερα μετά την τραγωδία των Τεμπών- δεν διάκειται ευμενώς στην κυβέρνηση, αλλά επειδή έχει ζήσει και τη διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝ.ΕΛ. θεωρεί και τον ΣΥΡΙΖΑ συστημικό κόμμα.

Εως τώρα, η «κρίσιμη μάζα» για τη διαμόρφωση του εκλογικού αποτελέσματος είναι οι μετακινούμενοι. Συνήθως κεντρώοι πολίτες, οι οποίοι δεν είχαν -έχουν- σταθερή ψήφο. Το περίπου 5% των νέων ψηφοφόρων είναι ένα σημαντικό ποσοστό. Αλλά ένα μεγάλο μέρος τους είναι αντισυστημικό και δεν προσανατολίζεται σε κανένα από τα δύο μεγαλύτερα κόμματα. Και αρκετοί είναι πιθανόν να μην ψηφίσουν καθόλου. Οι μετακινούμενοι, αριθμητικά, είναι -έστω και λίγο- περισσότεροι από τους νέους ψηφοφόρους και δεν έχουν κουλτούρα αποχής. Αντιθέτως, ψηφίζουν και μάλλον με θέρμη. Οπερ έδει δείξαι. Γι’ αυτό και το ερώτημα που βασανίζει κομματικά επιτελεία και δημοσκόπους είναι αν αλλάζει η «κρίσιμη μάζα»…

ΑΠΟΡΙΕΣ -1

Με 57 νεκρούς δεν κοιμάσαι ήσυχος, αλλά με… μόλις 5 κοιμάσαι σαν πουλάκι;

ΑΠΟΡΙΕΣ -2

Δηλαδή, ο κοινός τόπος Γ. Βαρουφάκη – Γ. Μπαλάφα είναι ότι οι τραμπούκοι που έδειραν τον επικεφαλής του ΜέΡΑ25 δεν ήταν «αγνοί κανονικοί αναρχικοί», αλλά «μπράβοι της νύχτας» ή «χαφιέδες»;

ΑΠΟΡΙΕΣ -3

Η Hellenic Train έθεσε ποτέ -και πότε;- στον ΟΣΕ θέμα ασφάλειας ή έθετε μόνο οικονομικά ζητήματα;