Μετά από διάφορα ιλαροτραγικά που ακούσαμε, «δεν αισθάνομαι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ φταίει σε κάτι», «δολοφονείτε τα παιδιά στα τρένα» και πάει λέγοντας, χθες προστέθηκε στη λίστα και η δήλωση Τσαπανίδου. Διότι, βλέπετε, την ώρα που οι δικαστικές Αρχές της χώρας ανοίγουν το φάκελο των ελληνικών σιδηροδρόμων σε βάθος 15ετίας, η εκπρόσωπος Τύπου του ΣΥΡΙΖΑ έφτασε… 60 χρόνια πίσω.

Σύμφωνα με την κ. Τσαπανίδου, ο πρωθυπουργός συμβολίζει το παλιό αναχρονιστικό κράτος επειδή τον λένε Μητσοτάκη. «Ο κ. Μητσοτάκης συνεχίζει την υποκρισία για την τραγωδία των Τεμπών, ισχυριζόμενος πως θα δώσει «μάχη για να ξεριζωθεί κάθε νησίδα του παλιού αναχρονιστικού κράτους». Εκπρόσωπος μίας πολιτικής οικογένειας που βρίσκεται σε θέσεις εξουσίας από τη δεκαετία του ’60 και επικεφαλής μίας κυβέρνησης που δεν ανέλαβε χθες, αλλά κυβερνά εδώ και τέσσερα ολόκληρα χρόνια», δήλωσε, επανεφευρίσκοντας τον όρο της συνέχειας του κράτους: υφίσταται μόνο όταν υπάρχουν οικογενειακοί δεσμοί.

Σύμφωνα με την εκπρόσωπο του ΣΥΡΙΖΑ, ο Κυριάκος Μητσοτάκης ευθύνεται για τα τέσσερα χρόνια της θητείας του, αλλά και για όσα χρόνια κυβέρνησε ή πρωταγωνιστούσε στην πολιτική σκηνή ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης. Αφού δεν έφθασε μέχρι Ελευθέριο Βενιζέλο (κομμάτι της οικογένειας και εκείνος), πάλι καλά. Εννοείται πως η αλυσίδα της ευθύνης σπάει όταν στη διακυβέρνηση ήταν ο ΣΥΡΙΖΑ με τους ΑΝ.ΕΛ. και επανενώνεται με τους «άλλους».

Θα ήταν αστείο, αν δεν ήταν θλιβερό. Θα ήταν αναμενόμενο, ίσως και βαρετό, αν δεν είχε προηγηθεί μια τέτοιας έκτασης τραγωδία, για την οποία όλη η Ελλάδα πια έχει καταλάβει πως υπάρχουν διαχρονικές ευθύνες της Πολιτείας. Προφανώς όχι ισομερώς καταμερισμένες, αλλά σίγουρα υπαρκτές. Που ξεκινούν από το μοιραίο λάθος ενός ανθρώπου και εκτείνονται στα μοιραία απανωτά λάθη και τις παραλείψεις μιας σειράς πολιτικών παραγόντων, εταιριών και εργολάβων. Η πορεία των ερευνών πρέπει να έχει φορά αντίστροφης μέτρησης. Από το βράδυ της 28ης Φεβρουαρίου, από την τελευταία ηγεσία του υπουργείου Μεταφορών και Υποδομών και από τις τελευταίες διοικήσεις των σιδηροδρομικών εταιριών προς τα πίσω, χωρίς να εξαιρούνται εκείνες που προηγήθηκαν. Ολα τα υπόλοιπα είναι απλώς παραπολιτική.