Ανταποκρίνονταν στο κάλεσμα του Στέφανου Κασσελάκη για να τον συναντήσουν. Να μιλήσουν μαζί του, να ακούσει τι έχουν να του πουν, να ακούσουν και τον ίδιον. Να τον δουν από κοντά. Να γίνουν μέρος του κοινού του, να επιβεβαιώσουν την ασφαλή αίσθηση ότι «ανήκουν». Και όλα αυτά σε μια απολιτική διαδικασία που περιλαμβάνεται στην εισαγόμενη επικοινωνιακή μανιέρα της «αδιαμεσολάβητης επαφής του ηγέτη με τον λαό του». Είναι το προφίλ που επιχειρεί να στήσει παράλληλα με όσα προσπαθεί να γκρεμίσει ο νεόκοπος αρχηγός του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης.

Αυτό, όμως, που αποτελεί μια από τις πιο ενδιαφέρουσες κοινωνιολογικές παρατηρήσεις είναι το γεγονός ότι κάτω από τέτοιες κλιματολογικές συνθήκες, με την αφόρητη ζέστη στο απόγειό της και κάτω από τέτοιες πολιτικές πρακτικές -διαρκείς εσωκομματικές εκκαθαρίσεις του «τσιπρικού» μπλοκ και με βαριές κατηγορίες για μαύρο χρήμα και άλλα-, βρέθηκαν άνθρωποι να στηθούν όρθιοι στο πεζοδρόμιο και να περιμένουν για τη συνάντηση με τον αρχηγό.

Ανθρωποι της διπλανής πόρτας χωρίς εμφανή τα χαρακτηριστικά μιας κάποιας τυφλότητας ή κάποιου φανατισμού. Πιθανώς να εξάγονται και πολύτιμα συμπεράσματα για τις πραγματικές ανάγκες που έχει ένα σημαντικό κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας, για το τι πραγματικά περιμένει από όσους θεωρεί το ίδιο ως ηγέτες ή από όσους αυτοσυστήνονται ως τέτοιοι.

Η μέχρι στιγμής παρουσία του έχει δείξει ότι μπορεί να υστερεί στον τομέα της πολιτικής συγκρότησης αλλά έχει εξαιρετικά υψηλό επίπεδο στην ικανότητα της επικοινωνιακής μίμησης του νέου λαϊκιστικού μοντέλου πολιτικής συμπεριφοράς που ανθεί και θάλλει τόσο στην Ε.Ε. όσο και στην πατρίδα του γνωστού Ντόναλντ.

Αλλοπρόσαλλες ταξικές προσεγγίσεις, όλα στο όνομα του λαού και εναντίον των διεφθαρμένων ελίτ, υπέρ των κοινωνικώς αποκλεισμένων του καπιταλισμού, ανοσία στον ορθολογισμό, επιμονή στον ισχυρισμό που εφευρίσκει το επικοινωνιακό επιτελείο, είτε η φέτα είναι αυτή είτε τα μαύρα ταμεία είτε οτιδήποτε άλλο. Ναρκισσισμός, καλλιέργεια πολιτικής ταυτότητας μέσα από τη δημιουργία εχθρών, αντισυστημισμός με σλόγκαν.

Θα πρέπει, όμως, να δώσουμε και μια μικρή έμφαση στην εξής αντίφαση. Η έντονη διαφήμιση της «αδιαμεσολάβητης» επικοινωνίας με τους πολίτες -που καλά έκαναν και στήθηκαν στην Κουμουνδούρου αν, πράγματι, αυτό ήταν που ζητούν από έναν πολιτικό αρχηγό- δεν περιλάμβανε μια εικόνα. Το πώς ο Στέφανος, την ίδια ώρα που έμπαινε στην Κουμουνδούρου για να δει τους πολίτες, προσπερνούσε χωρίς καν να κοιτάξει κάποιους άλλους πολίτες που είχαν μαζευτεί απέναντι. Ηταν οι εργαζόμενοι στην εφημερίδα «Αυγή»…