Γράφει η Δέσποινα Κονταράκη*

Ο στόχος ήταν εύκολος: Να αποδομηθεί η πολιτική ταυτότητα της Νέας Δημοκρατίας, καθώς ο πολιτικός φιλελευθερισμός δεν ταιριάζει με τη θέση του κόμματος να μην προχωρήσει ο διαχωρισμός κράτους-Εκκλησίας. Ο κ. Φίλης μάλιστα καταλήγει στην -προσωπική του- διαπίστωση ότι ο κ. Μητσοτάκης δεν είναι πολιτικά φιλελεύθερος, αλλά νεοφιλελεύθερος, προσάπτοντάς του τον όρο «ζηλωτής του κοινωνικού δαρβινισμού».

Το τι ακριβώς είναι φιλελευθερισμός ή νεοφιλελευθερισμός και σε ποιο σημείο συγκρούονται ή συμπλέουν με συντηρητικά αντανακλαστικά θα μπορούσε να αποτελέσει αντικείμενο ανάλυσης σε κάποιο πανεπιστημιακό αμφιθέατρο ή σε ένα θαυμάσιο βιβλίο, όπως αυτό που έγραψε πρόσφατα ο αν. καθηγητής Φιλοσοφίας Δικαίου και Θεωρίας Θεσμών στο ΕΠΚΑ, Αριστείδης Χατζής.

Ο συγγραφέας του βιβλίου «Φιλελευθερισμός», αφού εξηγεί ότι οι φιλελεύθερες ιδέες συνδέονται πολλές φορές άρρηκτα με τη χώρα στην οποία αναπτύχθηκαν, με αποτέλεσμα να είναι διαφορετικός ο γαλλικός «ρεπουμπλικανικός» φιλελευθερισμός αλλά και ο γερμανικός κοινωνικός φιλελευθερισμός από τον αμερικανικό φιλελευθερισμό, επισημαίνει ότι εντέλει ο φιλελευθερισμός δεν είναι ενιαίος και μονοδιάστατος, ούτε οι φιλελεύθεροι έχουν ιδεολογικά ιερά ευαγγέλια για να προσκυνούν.

Η αυθαίρετη παράθεση του συγκεκριμένου αποσπάσματος από τη γράφουσα σε καμία περίπτωση δεν σημαίνει ότι ο κ. Χατζής έγραψε το βιβλίο αυτό για να υποστηρίξει τον κ. Μητσοτάκη, να διαφωνήσει με τον κ. Φιλη ή το αντίστροφο. Ωστόσο αποτελεί μια θαυμάσια ευκαιρία -εκτός από το να διαβάσουμε το βιβλίο- να καταλάβουμε πως οι πολιτικές ετικέτες εύκολα κολλούν και ακόμα ευκολότερα αποκαθηλώνονται σε κρίσιμες πολιτικά και οικονομικά περιόδους. Και κυρίως ότι εύκολα μπορούν να προκαλέσουν σύγχυση ή να αποτελέσουν πυροτέχνημα πολιτικής ρητορικής σε μια κοινωνία που επτά χρόνια τώρα βρίσκεται σε κατάσταση σοκ.

Δυστυχώς θα λέγαμε πως λίγο ενδιαφέρει πλέον τους φορολογούμενους τι δηλώνει ένας πολιτικός. Αν συστήνεται ως φιλελεύθερος, σοσιαλιστής, καπιταλιστής ή αριστερός, αν υποστηρίζει τη σοσιαλδημοκρατία σκανδιναβικού τύπου, τη λαϊκή Δεξιά. Αυτό που τους ενδιαφέρει είναι η πολιτική που ασκεί στην πράξη. Θα μπορούσε λοιπόν κάποιος να ρωτήσει τον κ. Φίλη αν μια κυβέρνηση της Αριστεράς, όπως συστήνεται ο ΣΥΡΙΖΑ, κόβει μισθούς και αυξάνει φόρους, πόσο Αριστερά είναι; Οσο για το θέμα της Εκκλησίας, η Νέα Δημοκρατία δεν άρχισε ξαφνικά να υποστηρίζει το κοινωνικό της έργο. Πάντα το έπραττε. Σε αντίθεση με εκείνους που όψιμα ανακάλυψαν την «Αριστερά του Κυρίου».

*Η Δέσποινα Κονταράκη είναι αρχισυντάκτρια του Ελεύθερου Τύπου

Από την έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου