ΤΗΝ ίδια ώρα που ο Τραμπ μιλάει ανοικτά για το ενδιαφέρον των ΗΠΑ για τη Γροιλανδία, δηλώνοντας πως θα ήθελε να κάνει ξανά «μεγάλη τη Γροιλανδία», ενώ αναφέρθηκε «στα κέρδη των Γροιλανδών, αν γίνουν μέλη του έθνους μας».

Ο Τραμπ πρόσφατα είχε δηλώσει πως αν οι ΗΠΑ και ο Καναδάς «συγχωνεύονταν θα απαλλάσσονταν από δασμούς και υψηλούς φόρους και θα ήταν απολύτως ασφαλείς από τα ρωσικά και κινεζικά πλοία που τις περιπλέουν», ενώ από την άλλη κατηγόρησε τον Καναδά πως «επωφελείται χωρίς κόστος από τη στρατιωτική προστασία των ΗΠΑ».

ΟΛΑ θα μπορούσαν να γίνουν. Ετσι, κι αλλιώς, το θέμα αυτό έρχεται και επανέρχεται εδώ και 200 χρόνια. Υπάρχει άλλωστε το παράδειγμα της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Θα μπορούσε να γίνει μια οικονομική ένωση ΗΠΑ-Καναδά.

ΑΛΛΑ δεν είναι αυτό το θέμα. Πιστεύει κανείς ότι ο Τραμπ θα έδινε εντολή για στρατιωτική εισβολή στον Καναδά, στη Γροιλανδία ή στο Μεξικό; Απίθανο. Το θέμα είναι πως το δίδυμο Τραμπ -Μασκ ασκεί ένα πρωτοφανές bullying κατά χωρών, με στόχο να επιτύχει συμφέρουσες οικονομικές συμφωνίες για τις ΗΠΑ και, παράλληλα, να επηρεάσει τις πολιτικές εξελίξεις στην Ευρώπη. Στην πραγματικότητα, δεν κάνουν οικονομική διπλωματία σε μυστικές συναντήσεις, αλλά βάζουν δημόσια πάνω στο τραπέζι τις απαιτήσεις τους και επιχειρούν να πάρουν αυτά που θέλουν με την ισχύ των ΗΠΑ.

ΚΑΝΕΙΣ, βέβαια, δεν μπορεί να γνωρίζει τι θα υλοποιήσουν από όσα λένε καθημερινά. Αλλά με τις κινήσεις τους ανοίγουν την όρεξη σε οποιονδήποτε είναι ή υποδύεται τον αντισυστημικό, από το AfD στη Γερμανία μέχρι τον Βελόπουλο που κάλεσε τον Μασκ να μιλήσει στη Βουλή.

ΑΣ αφήσουμε, όμως, τα επικίνδυνα και τα γραφικά και ας ασχοληθούμε με το πραγματικό πρόβλημα της Ευρώπης. Πλέον, δεν υπάρχουν ούτε χρόνος ούτε χρήμα. Η Ευρώπη έχει χάσει έδαφος από την Αμερική και την Ασία, σε οικονομικό, παραγωγικό, βιομηχανικό, διπλωματικό και στρατιωτικό επίπεδο. Παράλληλα, το βιοτικό επίπεδο φθίνει, ενώ δεν υπάρχει πλέον ούτε η σταθερά της εσωτερικής ασφάλειας.

Η επιστροφή του απρόβλεπτου και «επιθετικού» Τραμπ στον Λευκό Οίκο δίνει μια τεράστια ευκαιρία στην Ευρώπη. Μόνο που αυτή η ευκαιρία είναι η τελευταία. Είτε θα ξυπνήσει άμεσα από τον γεωπολιτικό και οικονομικό της λήθαργο και θα προσπαθήσει να καλύψει το χαμένο έδαφος, ώστε να αποκτήσει ρόλο υπερδύναμης, είτε θα βυθιστεί κι άλλο και θα κινδυνεύσει να διαλυθεί στα εξ ων συνετέθη. Πρέπει να ληφθούν αποφάσεις. Να πέσει χρήμα για επενδύσεις, να αλλάξει το πανευρωπαϊκό παραγωγικό μοντέλο, να αποκτήσει στρατιωτική ισχύ, ενώ παράλληλα να διατηρήσει τις αρχές της, τις αξίες της και το κοινωνικό κράτος.