Γράφει η Δέσποινα Κονταράκη

Νοσταλγία; Νεοσοβιετισμός; Φάρσα; Ρωσία είμαι, ό,τι θέλω κάνω; Κανείς δεν ξέρει. Οι Φιλανδοί, πάντως, δεν ψάρωσαν και κέρδισαν με 3-2 στην παράταση. Και μνήμες του ’39 σαν να ξαναζωντάνεψαν». Δεν θα περνούσε πολύς καιρός και το φάντασμα της μεγάλης Ρωσίας που ονειρεύεται να ξαναφέρει στη ζωή ο Πούτιν άρχισε να πλανιέται πάνω από την Ευρώπη. Μόνο που οι πληγές στην ουκρανική γη, οι βομβαρδισμοί, οι καταστροφές και οι χιλιάδες νεκροί δεν είναι καθόλου φανταστικοί, αλλά πέρα ως πέρα αληθινοί. Και κάπως έτσι, σχεδόν από τη μία μέρα στην άλλη, ο Ελληνας διπλωμάτης και άριστος γνώστης της ρωσικής γλώσσας και κουλτούρας βρέθηκε στην καρδιά του πολέμου.

«ΝΑ ΕΧΕΙΣ ΞΟΔΕΨΕΙ πάρα πολύ χρόνο και φαιά ουσία για να μάθεις τη γλώσσα μιας συγκεκριμένης χώρας. Οπως, επίσης, την κουλτούρα, τον πολιτισμό της. Γιατί γουστάρεις, απλά, και αυτό φτάνει. Δεν διεκδικώ κάποιο expertise, πρώτον, διότι η έννοια της “αυθεντίας” μού είναι απεχθής και, δεύτερον, πάντα υπάρχει περιθώριο βελτίωσης. Ποτέ μου όμως δεν περίμενα ότι θα άκουγα και τις βόμβες της… “Умом Россию не понять” είχε πει κάποιος πριν από ενάμιση αιώνα, “τη Ρωσία δεν θα την καταλάβεις με τη λογική”, και μάλλον είχε δίκιο», έγραψε στις 24 Φεβρουαρίου. Εκτοτε οι αναρτήσεις του περιορίστηκαν στις απολύτως απαραίτητες για την παροχή χρήσιμων πληροφοριών για τους εγκλωβισμένους στη Μαριούπολη. Ανάμεσά τους και ο ίδιος, μόνο που εκείνος είχε επιλέξει να μείνει πίσω για να βοηθήσει στις προσπάθειες επαναπατρισμού. Τις επιχειρήσεις «Νόστος».

Ο ΓΕΝΙΚΟΣ ΠΡΟΞΕΝΟΣ της Ελλάδας στη Μαριούπολη, ο τελευταίος Ευρωπαίος διπλωμάτης στην πληττόμενη πόλη, συμπυκνώνει στο πρόσωπό του το υψηλό επίπεδο του διπλωματικού προσωπικού της Ελλάδας. Περήφανο, γενναίο, ανθρώπινο. Και στη σωστή πλευρά της Ιστορίας. Οι κάτοικοι της πόλης, ανάμεσά τους οι ομογενείς μας, ξένοι πολίτες και πολεμικοί ανταποκριτές, έχουν πολλές ιστορίες να διηγηθούν για τη βοήθεια και τη στήριξη που τους παρείχαν οι διπλωμάτες μας και οι εργαζόμενοι στην πρεσβεία και τα προξενικά γραφεία. Το ξέρουν ακόμα καλύτερα όσοι επαναπατρίστηκαν με τις επιχειρήσεις του υπουργείου Εξωτερικών που οργάνωσε ο Μ. Ανδρουλάκης υπό τον συντονισμό του πρέσβη Φραγκίσκου Κωστελλένου ή με τη συνοδεία του γενικού προξένου στην Οδησσό, Δημήτρη Δόχτση, ο οποίος πέρασε τα σύνορα Ουκρανίας-Μολδαβίας και ξαναγύρισε πίσω στην έδρα του όσες φορές χρειάστηκε.

ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΥΠΟΧΡΕΩΜΕΝΟΙ να το κάνουν, αλλά το έκαναν. Οταν, μάλιστα, σε τηλεδιάσκεψη που είχαν με τον υπουργό Εξωτερικών, Νίκο Δένδια, για την πρώτη επιχείρηση «Νόστος», τους ρώτησε αν θα ήταν φρόνιμο να εγκαταλείψουν, ο Φρ. Κωστελλένος τού είπε ότι θα επιστρέψει και ο Μ. Ανδρουλάκης ότι δεν θα φύγει μέχρι να επαναπατριστούν όσο περισσότεροι γίνεται. Οταν γράφονταν αυτές οι γραμμές, το ταξίδι επιστροφής στο σπίτι είχε ξεκινήσει και όλα έβαιναν σύμφωνα με το σχέδιο.

ΠΑΝΤΩΣ, Η ΙΣΤΟΡΙΑ στο δικό της μακρύ ταξίδι επιφυλάσσει διασταυρώσεις που τέμνουν τον χωροχρόνο κόντρα στους νόμους της φύσης. Οπως η διασταύρωση που γέννησε τη διπλωματική και την πολιτική πορεία του Ιωάννη Καποδίστρια: Υπουργός Εξωτερικών της Ρωσικής Αυτοκρατορίας και στη συνέχεια πρώτος κυβερνήτης του ανεξάρτητου ελληνικού κράτους. Σύμβολο της μακραίωνης ιστορίας μεταξύ Ελλάδας και Ρωσίας και σταθερό σημείο αναφοράς σε κάθε συνάντηση των υπουργών Εξωτερικών των δύο χωρών. Μέχρι που ο Πούτιν «σκότωσε» τη διπλωματία και έβγαλε τα όπλα. Λένε πως ο πόλεμος συμβαίνει όταν αποτυγχάνουν οι διπλωμάτες. Αλλοι πάλι πιστεύουν πως τότε ξεκινά η δουλειά τους. Διότι στο τέλος ο μοναδικά ασφαλής, ανθρωπιστικός διάδρομος εξόδου είναι ο διπλωματικός.

*Η Δέσποινα Κονταράκη είναι αρχισυντάκτρια του Ελεύθερου Τύπου

Από την έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου

Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, ανά πάσα στιγμή στο EleftherosTypos.gr