Γράφει ο Κώστας Μαμουλής*

Εκείνοι, που μέχρι λίγες εβδομάδες πριν ονόμαζαν κάποιους άλλους γερμανοτσολιάδες, τώρα βρέθηκαν στην ίδια πλευρά. Και εκείνη η μέρα φάνηκε να είναι και η ήττα του λαϊκισμού. Δεν ήταν λίγοι αυτοί που πίστεψαν πως επιτέλους ο ΣΥΡΙΖΑ και οι συν αυτώ, θα προσγειωθούν στην πραγματικότητα. Και επιτέλους θα αποδώσουν και το σωστό νόημα που αντιστοιχεί σε λέξεις όπως μεταρρυθμίσεις, αναδιάρθρωση, δημόσιο.

H πολιτική άνοδος του ΣΥΡΙΖΑ, οφείλεται σε δύο μεγάλες ομάδες υποστηρικτών του. Η πρώτη, περιελάμβανε όσους πίστευαν πως ότι και αν γίνει, ο ΣΥΡΙΖΑ θα μείνει πιστός στις προεκλογικές δεσμεύσεις του προς τον ελληνικό λαό και ζουν ιδεολογικά εγκλωβισμένοι στο μύθο του ηθικού πλεονεκτήματος της Αριστεράς.

Η δεύτερη ομάδα, είναι αυτή του «πόσο χειρότερα μωρέ να γίνουν τα πράγματα». Έχοντας στο μυαλό τους τον Ανδρέα Παπανδρέου και τη μεταστροφή της ατζέντας του από αριστερή, αντιδυτική σε άκρως συστημική, πίστευαν πως ο σημερινός Πρωθυπουργός θα προσαρμοστεί στα δεδομένα της εποχής και θα καταλήξει να συμβιβαστεί με τη πραγματικότητα, όπως ο ιδρυτής του ΠΑΣΟΚ.

Δύο -και κάτι- χρόνια μετά και οι δυο ομάδες, έπεσαν έξω. Οι προβλέψεις τους κατέρρευσαν. Το δήθεν ηθικό πλεονέκτημα της Αριστεράς εξαϋλώθηκε κάπου ανάμεσα στους διορισμούς των ημετέρων, ενώ η προσαρμογή του Αλέξη Τσίπρα στην πραγματικότητα συνεχίζει, μέχρι και σήμερα, να παρεμποδίζεται από βαθιές ιδεοληψίες, που πολλές φορές τον αναγκάζουν να λέει δημοσίως ψέματα, όπως στην περίπτωση των μετακλητών.

Με την συμφωνία να μην έρχεται και την ανάγκη για τις μεταρρυθμίσεις να μην μπορεί να πάρει παράταση, κανένα αφήγημα δεν μπορεί να καλύψει τα κενά στις πολιτικές της Κυβέρνησης. Ήδη γίνεται λόγος για τέταρτο μνημόνιο, ενώ οι θεσμικοί παίχτες στην οικονομία κάνουν λόγο για τις συνέπειες από το μη κλείσιμο της αξιολόγησης. Και έτσι ήρθε ξανά ο λαϊκισμός. Ή καλύτερα δεν έφυγε ποτέ. Τα δυο τελευταία χρόνια ανακοινώνονται συνεχώς ισοδύναμα τα οποία στη συνέχεια αναιρούνται, με την ίδια ασυνέπεια με την οποία σχεδιαστήκαν. Οι πολιτικές της κυβέρνησης υιοθετούν επί το χείρον τις τακτικές που μας οδήγησαν εδώ, ενώ οι ίδιοι αδυνατούν να καταλάβουν πως δεν μπορείς να περιμένεις σωστά αποτελέσματα, επαναλαμβάνοντας τις ίδιες λάθος πρακτικές.

Οι λέξεις συνεχίζουν να παραφράζονται και οι έννοιες να δαιμονοποιούνται. Το πολιτικό μας σύστημα ρέπει ξανά προς τον λαϊκισμό και όσοι πίστεψαν ότι είχε ηττηθεί μάλλον απογοητεύονται. Η απεξάρτηση από αυτόν είναι μια μακρά διαδικασία. Η ιστορία, με τον χειρότερο -και μάλλον τον πλέον κοστοβόρο- τρόπο έχει αποδείξει ότι καμία συμφωνία και κανένα κλείσιμο αξιολόγησης δεν οδηγεί νομοτελειακά σε αυτήν την απεξάρτηση. Και φυσικά ούτε και στην αναβάθμιση του πολιτικού μας συστήματος.

Η κρίση στην οικονομίας, μάλλον συνυπάρχει με την κρίση των πολιτικών πρακτικών που μπορούν να καταστρέψουν τον λαϊκισμό. Για να βγούμε από την δεύτερη, χρειάζεται να μην φοβόμαστε τις έννοιες που μόνο ψιθυρίζουμε. Τότε, ίσως, βγούμε και από την πρώτη. Και αυτή θα πρέπει να είναι δική μας επιλογή και όχι Κυβερνητική.

* Ο Κώστας Μαμουλής είναι Μηχανολόγος Μηχανικός και Υπεύθυνος Πολιτικού Σχεδιασμού της ΟΝΝΕΔ.