Γράφει η Δέσποινα Κονταράκη*

Τέσσερις πρωθυπουργοί διέλυσαν σε 13 χρόνια όσα έχτισε ένας σε 8 χρόνια. Σκληρή δουλειά, δηλαδή, και κυρίως ομαδική. Ειλικρινά τώρα, ποιος θα μπορούσε να πειστεί από ένα τέτοιο επιχείρημα;

ΣΤΟΝ ΚΩΣΤΑ ΣΗΜΙΤΗ δόθηκε μία σπάνια πολιτική ευκαιρία. Κυβέρνησε δύο καθαρές τετραετίες, από το 1996 έως το 2000 και από το 2000 έως το 2004. Λίγοι πρωθυπουργοί έχουν το προνόμιο να «ολοκληρώσουν το έργο τους». Ας δούμε, λοιπόν, πώς το ολοκλήρωσε εκείνος. Μπήκαμε στο ευρώ, προετοιμάσαμε τους Ολυμπιακούς Αγώνες, κλάψαμε τα λεφτά μας στο Χρηματιστήριο και χάσαμε την ευκαιρία να λύσουμε το ασφαλιστικό. Και παράλληλα, πήραμε… διδακτορικό από το βαθύ σύστημα της διαπλοκής. Ενας λαβύρινθος μιζών, ρουσφετιών, εξοπλιστικών σκανδάλων και παράνομων χρηματοδοτήσεων γιγαντώθηκε τα χρόνια εκείνα και σήμερα ακόμα ανακαλύπτουμε κρυφές στοές και διακλαδώσεις. Αυτό ήταν το ολέθριο σφάλμα του Κώστα Σημίτη. Οκτώ ολόκληρα χρόνια στην πρωθυπουργία, επτά χρόνια υπουργός και πολύ περισσότερα μέσα στο ΠΑΣΟΚ δεν κατάλαβε τι γινόταν γύρω του. Δεν πήρε μυρωδιά τι έκαναν οι υπουργοί του, οι σύντροφοί του, οι συνεργάτες του.

ΤΙ ΑΠΑΝΤΗΣΕ για τη διαπλοκή, λοιπόν, όταν ερωτήθη από τους δημοσιογράφους του ΣΚΑΪ; «Η καταπολέμηση της διαφθοράς δεν γίνεται με επιτροπές ούτε με εχθρότητα. Γιατί όποιος καλλιεργεί εχθρότητα, γεννά εχθρότητα. Ο πρωθυπουργός πρέπει να δει τη διαφθορά ως κοινωνικό φαινόμενο», είπε και ήταν σαν να διαβάζαμε έκθεση γυμνασιόπαιδου. Η παντελής έλλειψη αυτοκριτικής, η αποστεωμένη από κάθε συναίσθημα και συναίσθηση ευθύνης απάντηση σόκαρε ακόμα και τους πλέον καλόπιστους. Που υπάρχουν πολλοί, είναι η αλήθεια.

ΟΙ ΚΑΛΟΠΙΣΤΟΙ απογοητεύτηκαν γιατί κάποτε είχαν πιστέψει πως εκείνος ο εκσυγχρονιστής, με το προφίλ λογιστή, πρωθυπουργός θα ήταν διαφορετικός από τους άλλους. Τους χαρισματικούς, τους λαοπλάνους, τους σαματατζήδες πoλιτικούς που είχαν άνεση με τον κόσμο και μπροστά στο φακό, που υπόσχονταν θαύματα και μαγικές λύσεις. Υπάρχει ακόμα κόσμος που αναπολεί το περίφημο μπλοκάκι του. Το μικρό σημειωματάριο που σημείωνε όσα ανέθετε στους υπουργούς του, σήμα κατατεθέν ενός πολιτικού που απέπνεε μια βαρετή, αλλά ασφαλή ρουτίνα, που επεδείκνυε πολιτική ευπρέπεια και μια ευρωπαϊκή ψυχραιμία στα όρια της ψυχρότητας,
κόντρα στη νεοελληνική φούρια.

ΤΟ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟ επίτευγμά του; Η ένταξη στην ΟΝΕ ασφαλώς και εδώ θα συμφωνήσουμε μαζί του πως η Ιστορία δεν σε ρωτά αν είσαι έτοιμος. Βλέπεις την ευκαιρία και την αρπάζεις. Ομως, δεν έπραξε το ίδιο με το ασφαλιστικό. Ισως γιατί το πρώτο, η ευρωπαϊκή ολοκλήρωση, του πίστωνε ένα ξεκάθαρο πολιτικό κέρδος, ενώ το δεύτερο, η ασφαλιστική μεταρρύθμιση, θα έριχνε την κυβέρνησή του. Ο ίδιος δικαιολογεί την ατολμία του στο ότι η χώρα δεν θα μπορούσε να αντέξει κινητοποιήσεις και μακροχρόνιες αναταραχές σε μια τόσο ευαίσθητη περίοδο προσαρμογής στο ευρώ και προετοιμασίας των Ολυμπιακών Αγώνων της Αθήνας. Ετσι, το ασφαλιστικό Γιαννίτση αποσύρθηκε και η μεταρρύθμιση δεν έγινε ποτέ.

Ο ΙΔΙΟΣ ο υπουργός, σε άρθρο του στο «ΒΗΜΑ» το 2007, έγραφε για την εποχή εκείνη: «Κανείς δεν ήθελε καμιά συζήτηση, καμιά αλλαγή, καμιά λύση. Ακριβώς γιατί θεώρησα ότι οι συνθήκες σύγκρουσης που είχαν διαμορφωθεί στο δικό μου πολιτικό χώρο έκαναν προβληματική οποιασδήποτε (ουσιαστικής) μορφής λύση και η κατάσταση στο κόμμα έπρεπε να επανέλθει σε ισορροπία, ανέλαβα προσωπικά την ευθύνη και το κόστος μιας συλλογικής ελαφρότητας. Για να κλείσει ένα θέμα που όλοι δέχθηκαν να ανοίξει, αλλά κανείς δεν ήθελε να στηρίξει. Πρότεινα, και σε συνεννόηση με τον πρωθυπουργό δήλωσα, ότι οι προτάσεις εκείνες θα «πάγωναν».

ΔΙΑΣΩΘΗΚΕ, λοιπόν, η ισορροπία στο κόμμα και διασφαλίστηκε η ανισορροπία στη χώρα. Τα έχει σημειώσει, άραγε, αυτά στο μπλοκάκι του; Εκτός και αν το έκλεισε και εκείνος, για να γλιτώσει το ασφαλιστικό των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝ.ΕΛ.

Η Δέσποινα Κονταράκη είναι αρχισυντάκτρια του Ελεύθερου Τύπου

Από την έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου της Κυριακής