Οχι. Λόγω φοβιστικού συνδρόμου των πανεπιστημιακών αρχών που ήθελαν να… μην προκαλούν! Ο διαχωρισμός ανάμεσα στον δημόσιο και ιδιωτικό χώρο παρείλκε.

Γράφει η Άννα Παναγιωταρέα

Ηταν, επίσης, η εποχή που καθηγητές «προοδευτικοί» ως «φοιτητοπατέρες» ενίσχυαν συμπεριφορές αντιδημοκρατικές. Για ποιες αξίες να γίνεται λόγος, όταν υπήρχαν υπόγειες συνεργασίες εις βάρος συναδέλφων τους, τους οποίους στοχοποιούσαν, λόγω διαφορετικών πολιτικών αντιλήψεων; Η αλήθεια είναι ότι ήταν θλιβερή μειοψηφία στο διδακτικό προσωπικό του ΑΠΘ, καθώς η πλειοψηφία ήταν -και είναι- συντηρητική.

Αυτοί οι ελάχιστοι είχαν επιλέξει να ασκούν εκφοβισμό ιδεολογικής απαξίωσης, έναντι συναδέλφων, χρησιμοποιώντας φοιτητικές κοόρτεις. Η εχθρότητά τους βασιζόταν στην πούρα αριστεροφροσύνη τους, έναντι των άλλων, των «δεξιών» και «πουλημένων». Ηταν μία ζοφερή περίοδος. Ωστόσο, παρ’ όλα όσα βλέπουμε να γίνονται ακόμη στα Ανώτατα Εκπαιδευτικά Ιδρύματα, ειλικρινά πιστεύω ότι ζούμε το τέλος αυτής της εποχής. Η κοινωνία δεν είναι ανεκτική. Συνειδητοποιεί τι της στοιχίζει η δημόσια και δωρεάν εκπαίδευση που παρέχεται. Σημειώνω, όμως, ότι και η συντριπτική πλειοψηφία των φοιτητών επιδιώκει τη γνώση, γνωρίζοντας ότι ο ανταγωνισμός στην αγορά εργασίας απαιτεί συστηματική δουλειά και αφοσίωση.

Τέλος πάντων, για το χαρακτηρισμό «πουλημένοι» -που άκουσα πάλι προχθές στην ΑΣΟΕΕ- δεν κατάφερα, ως τώρα, να δώσω μια λογική ερμηνεία. Πώς μπορεί ένας άνθρωπος, με μακρά πορεία, καταξιωμένος επαγγελματικά, που θεωρεί τιμή του την ακαδημαϊκή ιδιότητα, να χρειάζεται να «πουληθεί»; Σε ποιους και έναντι ποίου «τιμήματος» άραγε; Τα ενδοπανεπιστημιακά fake news, πάντως, εξακολουθούν να αποτελούν μέθοδο εξόντωσης των ποικίλων «αντιπάλων», αν και είναι εν γνώσει της ακαδημαϊκής κοινότητας ότι μάλλον πρόκειται για τερατώδεις μυθοπλασίες που κάποτε αποκαλύπτονται. Φυσικά, όχι, πάντα, ανώδυνα για τους κατασκευαστές τους.

Πάμε από την αρχή: Πιστεύω ότι η μη ανοχή στις καταλήψεις ήρθε την κατάλληλη ώρα, από την καταλληλότερη φιλελεύθερη κυβέρνηση. Οταν χρειάζονται υποδομές και χώροι για την ανάπτυξη του σύγχρονου πανεπιστημίου, δεν μπορεί να υπάρχουν χώροι για ακτιβισμό καταστροφών. Ηρθε η ώρα της διάκρισης ανάμεσα στον ιδιωτικό και τον δημόσιο χώρο. Ο δημόσιος χώρος έχει πρόσβαση για όλους. Αν θέλουν οι πάσης φύσεως αντισυστημικοί δικό τους χώρο «ζύμωσης και συνεύρεσης», μια πρώτη ιδέα είναι να συνεννοηθούν με… τους γονείς τους. Ας ζητήσουν να τους διαθέσουν χώρο στο σπίτι τους…

Από την έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου