Γράφει η Άννα Παναγιωταρέα

Το Πολυτεχνείο μεταφερόταν -2003- στην Πολυτεχνειούπολη Ζωγράφου και το Κτίριο Γκίνη, όπως τα κτίρια που εγκαταλείπονται, θα παρήκμαζε. Από το 1994 είχε αρχίσει η συζήτηση για την επανάχρηση και αποκατάστασή του. Καλές οι πρυτανικές και συγκλητικές προθέσεις. Εμειναν, ως σήμερα, κενές. Στην εκπομπή θα συζητούσαμε ζητήματα της Παιδείας αλλά και την αποκατάσταση του περίφημου κτιρίου, το οποίο στέγαζε πολλές δεκαετίες τη Σχολή Μηχανικών. Πρόκειται για διατηρητέο ιστορικό μνημείο -όπως και τα άλλα κτίρια του συγκροτήματος-, το οποίο διαθέτει πέντε αμφιθέατρα, μεγάλες αίθουσες, ευρείς κοινόχρηστους χώρους.

Πράγματι, πήγαμε με το συνεργείο, κάναμε τη συνέντευξη σ’ ένα από τα αμφιθέατρα και μετά ο σκηνοθέτης ζήτησε να περπατήσουμε στο προαύλιο, για οπτικό υλικό. Ξαφνικά, είδα τον πρύτανη του Εθνικού Μετσόβιου να ζορίζεται. Βρήκε πρόχειρες δικαιολογίες για να μην κυκλοφορήσουμε στο προαύλιο. Μια στιγμή που μείναμε μόνοι, καθώς το συνεργείο έψαχνε το χώρο, γύρισε και μου είπε: «Αστο καλύτερα. Ξέρω ότι θα γινόταν πιο ενδιαφέρουσα η εκπομπή αλλά διατρέχουμε άμεσο κίνδυνο». Κι επειδή φαίνεται ότι τον κοίταξα κατάπληκτη, μου είπε: «Εδώ, έχει καταληφθεί από το ’74 ένας χώρος από αναρχικούς, από φοιτητές της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς, από εξωπανεπιστημιακούς, που αν μας δουν να περνάμε από εκεί, θα βγουν και θα μας πετάξουν ό,τι βρουν». Ηταν η πρώτη φορά που ακούγαμε ότι ο πρύτανης δεν μπορούσε να περάσει τον αύλιο χὠρο του ΕΜΠ επειδή κινδύνευε να… γιαουρτωθεί.

Το 1996, στο ΑΠΘ, άκουσα για πρώτη φορά ότι υπήρχε χώρος κατειλημμένος από τις ίδιες αναρχικές και από εξωπανεπιστημιακές ομάδες, ενώ κάθε σχολή διέθετε χώρο να συνευρίσκονται, άσχετο αν ήταν πέντε ή δέκα ή τριάντα. Είχαν επιβληθεί, καθώς οι καιροί ήταν «περίεργοι». Η πιο εύκολη επίθεση ήταν κατά των «πουλημένων καθηγητών της Δεξιάς». Oπότε, πρυτάνεις και συγκλητικοί έκαναν σαν να μην ήξεραν. Φυσικά, οι «τύποι», όταν γούσταραν, μπούκαραν στη Σύγκλητο. Συνήθως, δεν τους άρεσαν τα θέματα προ συζήτηση. Κάποτε, έστειλαν στο νοσοκομείο τον πρύτανη, ενώ η άσκηση τρομοκρατίας ήταν είδος καθημερινότητας.

Γιατί, λοιπόν, σήμερα να μας προκαλεί εντύπωση ότι τύπωσαν το αγγελτήριο θανάτου του Νίκου Παπαϊωάνου, πρύτανη του ΑΠΘ; Επειδή ξεβολεύτηκαν από το στέκι τους; Εχουν κι άλλα, τα οποία περνούν από φουρνιά σε φουρνιά. Δεν μας εντυπωσιάζουν οι απειλές τους. Η εποχἠ τους πέρασε. Πρόκειται για ελάχιστες μειοψηφίες που νομίζουν ότι θα κάνουν «επανάσταση».

Είναι ευκαιρία η παρουσία της Νίκης Κεραμέως στο υπουργείο Παιδείας για να ξεκαθαρίσει αυτή την αρρωστημένη κατάσταση! Και στο ΕΜΠ!