Γράφει η Άννα Παναγιωταρέα

ΤΟ ΖΗΤΗΜΑ είναι πως το «ξέρετε ποιος είμαι εγώ» ευδοκιμεί στα Βαλκάνια. Ο θλιβερός τίτλος «επώνυμος» έχει πέραση. Ποιος επώνυμος; Αρκεί να κέρδισε τα δεκαπέντε λεπτά δημοσιότητας, που αναγνωρίζει ο Γουόρχολ για τον καθένα μας, στην τηλεόραση… Από «γλάστρα» σε τηλεοπτική εκπομπή μέχρι και η διεκδίκηση, από μια δεκάδα γυναικών, της προσοχής ενός τηλεοπτικού εργένη. Νεφέλη η ουσία του #metoo…

ΠΟΙΟΣ ΛΟΓΙΚΟΣ άνθρωπος περιμένει ότι ένα κράτος συγκροτημένο, με ισχυρό θεσμικό πλαίσιο, θα υποχωρούσε ενώπιον του κυρίου που αντί για την παρουσίαση του πιστοποιητικού εμβολιασμού, ρωτούσε αν ξέρουν ποιος είναι. Η συζήτηση είχε ξαναγίνει, όταν ο Ναδάλ συμβούλευε τον Τσιτσιπά περί εμβολιασμού. Δεν πρόσθεσε τίποτε περί αμετροέπειας και ναρκισσισμού αλλά ήταν οι υποκρυπτόμενες υποσημειώσεις.

Ο «ΞΕΡΕΙΣ ΠΟΙΟΣ ΕΙΜΑΙ ΕΓΩ» ίσως να ήταν πιο προσγειωμένος, ίσως λιγότερο προκλητικός, αν π.χ. ο πατέρας του δεν καλούσε σε «πόλεμο» τους Σέρβους εναντίον της αυστραλιανής πρεσβείας στο Βελιγράδι. Αν ο Σέρβος πρωθυπουργός -η χρονιά είναι προεκλογική- ήταν συνετός στις δηλώσεις του κι αν ο πολίτης που αντιμετωπίζει σοβαρά προβλήματα στην καθημερινότητά του δεν έβρισκε διέξοδο στον δρόμο, διεκδικώντας το δίκιο του «ξέρεις ποιος είμαι εγώ». Και ο μεν «ξέρεις ποιος είμαι εγώ» είναι πάμπλουτος, ενώ ο μισθός του υπερασπιστή του, διεκδικώντας την κατάλυση των νόμων ενός άλλου κράτους, ζήτημα να ξεπερνά τα 450 ευρώ.

ΑΥΤΗ Η ΟΠΑΔΙΚΗ ΥΣΤΕΡΙΑ για ένα θέμα ζωής και θανάτου, όπως η μόλυνση από τον Covid-19, εξηγείται και από τη θέση της σερβικής εκκλησίας που έχει ισχυρό υπόβαθρο στην κοινωνία. Οι «διαμαρτυρόμενοι» δεν φορούσαν μάσκα ως αντιεμβολιαστές, θεωρώντας τον Τζόκοβιτς αρχηγό τους.

ΤΟ ΖΗΤΗΜΑ είναι ότι οι νέες γενιές έχουν ανάγκη από τους «ξέρεις ποιος είμαι εγώ», όταν αυτοί ξέρουν και δεν ζητούν από άλλους… να μάθουν ποιοι είναι. Οι νέοι έχουν ανάγκη από πρότυπα. Από εκείνους που γίνονται παράδειγμα ήθους, εργατικότητας, ανέλιξης σε έναν κόσμο σκληρής ανταγωνιστικότητας. Ολοι ξέραμε ποιος είναι ο Τζόκοβιτς. Αλλά όλοι πιστεύαμε ότι για να αναδειχθεί πρώτος τηρούσε απαρέγκλιτα τους αυστηρούς κανόνες του παιχνιδιού. Τώρα απαιτεί και από την κυβέρνηση της χώρας του να επιβάλει σε μιαν άλλη χώρα να παίξει, σπάζοντας τους κανόνες ενός «παιχνιδιού» με εκατομμύρια νεκρούς. Δεν μπορεί να του γίνει η χάρη.

Κι όπως λέει ο Καβάφης, «στάχτη το είδωλο για σάρωμα, με τα σκουπίδια».