Γράφει η Δέσποινα Κονταράκη

Οπου Νίκος Μανιός σημαίνει αντίσταση κατά της δικτατορίας (κανονική αντίσταση, πραγματική, με φυλάκιση, εξορία κ.λπ., όχι εκ των υστέρων, στο περίπου και στο μάλλον) και παιδιά όλοι εμείς που είδαμε μία χούφτα ημιπιτσιρικάδων να βιαιοπραγούν, να απειλούν και να τραμπουκίζουν για να αποδείξουν πόσο δημοκράτες είναι. Τόσο τυφλωμένοι δημοκράτες που δεν αναγνώρισαν τον Μανιό. Αλλά αυτά είναι ιστορικές λεπτομέρειες της αστικής Δημοκρατίας μας, τη δικαιοδοσία της οποίας δεν δέχονται και δεν αναγνωρίζουν (με εξαίρεση τους νόμους που ευνοούν πρόωρες αποφυλακίσεις).

«Οχι τον Μανιό, ρε παιδιά!», επανέρχεται η φράση, αλλά και οι πρόσφατες μνήμες για όλα εκείνα τα «Οχι» που λέγαμε όταν χτυπούσαν τον Χατζηδάκη και τον Παναγόπουλο, όταν γιαούρτωναν τον Πάγκαλο, όταν τρομοκρατούσαν βουλευτές, όταν «έχτιζαν» πρυτάνεις, όταν αναρτούσαν αφίσες με ονοματεπώνυμα και δίπλα «Καταζητούνται», όταν στοχοποιούσαν δημοσιογράφους και Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης, όταν βάφτιζαν παρεμβάσεις και «ιερή αγανάκτηση» τον στυγνό τραμπουκισμό.

«Οχι τον Μανιό, ρε παιδιά!», ακούγεται λίγο πιο χαμηλόφωνα όσο περνούν οι μέρες, αλλά κάποιοι επιμένουν να παιδεύουν ακόμα το μυαλό τους για να καταλάβουν πως τα τελευταία χρόνια μπερδεύτηκαν τόσο πολύ τα πράγματα και γιατί κάθε χρόνο η επέτειος του Πολυτεχνείου απομακρύνεται όλο και περισσότερο από αυτό που θα έπρεπε να είναι: Ενας φόρος τιμής σε εκείνους που εξεγέρθηκαν μέσα και έξω από το Πολυτεχνείο, τη Νομική, την Ιατρική, σε εκείνους που εντάχθηκαν σε αντιστασιακές ομάδες ρισκάροντας τη ζωή τους, αλλά και σε όλους εκείνους που ακολούθησαν στα όσα ακολούθησαν με την άνοδο του Ιωαννίδη μέχρι την τελική πτώση της χούντας.

«Οχι τον Μανιό, ρε παιδιά!», επειδή η εξέγερση του Πολυτεχνείου δεν είναι ιδιοκτησία κανενός. Ηταν μια πολύ πραγματική, αυθύπαρκτη μαζική αντίσταση που είχε αρχή, μέση και δραματική κορύφωση, χωρίς να έχει τέλος γιατί μετουσιώθηκε σε ιδέα και σύμβολο. Αυτήν την ιδέα, αυτό το σύμβολο προσπαθούν χρόνια τώρα να οικειοποιηθούν συγκεκριμένα κόμματα και γνωστές άγνωστες ομάδες. Οπως έκαναν και αυτήν τη φορά οι αυτόκλητοι «πορτιέρηδες», τους οποίους οψίμως και με μεγάλη καθυστέρηση κατήγγειλε ο ΣΥΡΙΖΑ.

«Οχι τον Μανιό, ρε παιδιά!», επειδή ο Μανιός και ο κάθε Μανιός που αγωνίστηκε εκείνη την εποχή το έκανε για τη γενιά του, αλλά και για τους αγέννητους που έρχονταν. Για να επιστρέψει η Ελλάδα στη Δημοκρατία. Δηλαδή, στα κόμματα που εκλέγονται ελεύθερα. Δηλαδή, στους πολίτες που εκλέγουν ελεύθερα τα κόμματα. Δηλαδή, στον λαό. Οταν, λοιπόν, οι μπαχαλάκηδες «απαγορεύουν» την είσοδο στην αντιπροσωπεία της Βουλής, είναι σαν να απαγορεύουν την είσοδο στον λαό για τον οποίο έγιναν όλα. Το κάνουν με θράσος, με επικίνδυνη άγνοια και ιστορική ασέβεια εις το όνομα μιας δήθεν Αριστεράς. Μιας ορισμένης Αριστεράς, όπως γράφει ο Νικόλας Σεβαστάκης: «Οταν οι επαναστάτες ριζοσπάστες χτυπούν μέχρι και τον Νίκο Μανιό, αντιλαμβάνεται κανείς πόσο έχει θρυμματιστεί κάθε ιστορική και πολιτική αίσθηση και η στοιχειώδης συναίσθηση. Αυτή η άγνοια των ορίων έχει όνομα, είναι ολοκληρωτισμός, είναι ολοκληρωτική θεώρηση των πραγμάτων. Και η μεγαλύτερη ευθύνη μιας ορισμένης Αριστεράς βρίσκεται στο ότι δεν το έκανε θέμα αυτό, στο ότι το σκέπασε, το ανέχτηκε και συχνά το φιλοξένησε πίσω από τον μύθο μιας μεγάλης ηθικής κοινότητας. Και έρχεται η ολοκληρωτική, ανιστόρητη χειρονομία να θυμίσει την ανάγκη του διαχωρισμού και της ενεργού καταγγελίας».

*Η Δέσποινα Κονταράκη είναι αρχισυντάκτρια του Ελεύθερου Τύπου

Από την έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου

Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, ανά πάσα στιγμή στο EleftherosTypos.gr