Γράφει ο Αντώνης Πανούτσος

Ο 18^ος αιώνας για παράδειγμα ήταν μια εποχή ευαίσθητη στα εγκλήματα κατά της ατομικής περιουσίας. Μέχρι που στην Αγγλία του 1815 κάποια στιγμή είδαν ότι υπήρχαν 215 αδικήματα για τα οποία μπορούσε να επιβληθεί η θανατική ποινή. Και αν το νόημα στην επιβολή της θανατικής ποινής για τον φόνο ή τον εμπρησμό και σήμερα μπορούμε να τον αντιληφθούμε, ποινή θανάτου για την κλοπή αντικειμένων αξίας πέντε σεληνίων, την καταστροφή ιχθυοτροφείου ή την κλοπή κουνελιών από εκτροφείο άρχισε να ακούγεται υπερβολικό.

Οι δρακόντειες ποινές είχαν αποδειχθεί επίσης αναποτελεσματικές. Θεωρώντας ότι οι ποινές ήταν υπερβολικές σε σχέση με το αδίκημα και αδυνατώντας να επιβάλουν ελαφρότερες οι δικαστές έψαχναν λόγο για να αθωώσουν τους κατηγορούμενους. Τροφή για σκέψη για όσους πιστεύουν ότι μια δρακόντεια ποινή θα αποτρέπει μελλοντικές παρανομίες.

Το ύψος της τιμωρίας έχει πάντα σχέση με τις συνθήκες που το αδίκημα διαπράττεται. Στο Φαρ Ουέστ η κλοπή ενός αλόγου ή στην τάιγκα η κλοπή ενός μαχαιριού ή σπίρτων μπορούσε να έχει θανάσιμες επιπτώσεις για το θύμα. Η θανατική ποινή που σε τέτοιες συνθήκες επιβαλλόταν με συνοπτικές διαδικασίες ήταν ανάλογη στο αδίκημα. Στις σημερινές συνθήκες θα ήταν παρανοϊκή.

Την αίσθηση ανασφάλειας που νιώθει ο πολίτης την δημιουργεί το ατιμώρητο. Οταν διαβάζει για ένα πρόσφατο έγκλημα και στο τέλος «στο παρελθόν ο δράστης είχε διαπράξει ανάλογο έγκλημα, είχε συλληφθεί αλλά μετά την καταδίκη του αποφυλακίστηκε πρόωρα». Η σισύφεια αίσθηση «και πουν τον πιάσανε θα είναι σε λίγο πάλι θα είναι έξω και θα το ξανακάνει» έχει κάνει περισσότερη ζημιά στην δικαιοσύνη από τις υποθέσεις που έμειναν ανεξιχνίαστες.

Τη μεγαλύτερη όμως ζημιά κάνουν οι διαρρήξεις σε σπίτια. Την ανάγκη ασφαλείας του πολίτη στο σπίτι του αναγνωρίζει ακόμα και ο νόμος, που απαιτεί εισαγγελικό ένταλμα για έρευνα από την αστυνομία. Αυτό που είναι δύσκολο για το κράτος δεν μπορεί να γίνεται εύκολο για έναν κακοποιό με το κράτος να συστήνει στους πολίτες αν ακούσουν κάτι να κάνουν τους… κοιμισμένους. Εφόσον με την «συμβουλή» του το κράτος αναγνωρίζει πόσο εύκολα μπορεί να μετατραπεί μια διάρρηξη σε ληστεία, η διάρρηξη σε σπίτια θα πρέπει να αντιμετωπίζεται σαν απόπειρα ληστείας.

Και τελικά ποια ήταν η ερώτηση…

Η ΙΣΤΟΡΙΑ με την κοινή συνέντευξη Τύπου του Κυριάκου Μητσοτάκη και του Ολλανδού πρωθυπουργού Μαρκ Ρούτε και της «ερώτησης» της Ολλανδέζας δημοσιογράφου έχει ενδιαφέροντα στοιχεία. Είναι μια τοποθέτηση 200+ λέξεων και στο τέλος ψάχνει να βρεις ποια είναι η ερώτηση. Το ότι η Ελλάδα σταμάτησε να χτυπάει την πόρτα της Ευρώπης για μετεγκαταστάσεις; Η Ελλάδα ανέλαβε τις ευθύνες για τα σύνορα της. Ας πούμε ότι η εποχή της επαιτείας τελείωσε για να αντικατασταθεί από την εποχή της ευρωπαϊκής συνεργασίας στο μεταναστευτικό.

ΕΠΙΣΗΣ ΠΕΡΑΣΕ η εποχή που η Ελλάδα ασχολείτο με το αν θα κατηγορηθεί από το κάθε αριστερή ΜΚΟ ή κίνημα του εξωτερικού. Αν η Ελλάδα είχε να ασχοληθεί με την γνώμη της κυρίας Ινγκεμπόργκ Μπόιχελ (φωτό) και των Μέσων που εκπροσωπεί και την γνώμη του Ολλανδού πρωθυπουργού Μαρκ Ρούτε και της κυβέρνησής του, η ζυγαριά έχει γύρει στη δεύτερη. Η απάντηση του Ρούτε «Είμαι απόλυτα πεπεισμένος ότι αυτός ο πρωθυπουργός και αυτή η κυβέρνηση τηρούν τα υψηλότερα standard και το γεγονός ότι αμέσως ξεκίνησαν έρευνα για αυτό το θέμα των pushbacks» είναι αυτή που ενδιαφέρει. Ακόμα πιο πολύ η φράση «Αυτό που αυτή η κυβέρνηση προσπαθεί να κάνει είναι να υπερασπιστεί τα εξωτερικά σύνορα της Ε.Ε.» που δείχνει ότι από παρίας η Ελλάδα αντιμετωπίζεται σαν ακρίτας των ευρωπαϊκών συνόρων.

«Ακυρα» και έρωτες διαχρονικοί

ΑΝΗΚΩ στην κατηγορία των ανθρώπων που αν δεν τους αρέσει η ταινία φεύγουν από το σινεμά πριν από το διάλειμμα, αν έχουν βαρεθεί στην συναυλία θα την κάνουν δεν πάει να παίζουν οι Ρόλινγκ Στόουνς και να βρίσκονται στην πρώτη σειρά και αν καταλάβουν ότι το βιβλίο δεν πάει πουθενά πηγαίνουν και αυτοί για ύπνο. Οταν όμως γουστάρουν κάτι, το ερωτεύονται. Με πάθος. Υπάρχουν ταινίες όπως ο «Νονός», το «Pulp Fiction» και το «Ας Περιμένουν οι γυναίκες» που μπορώ να πω τους διαλόγους από ολόκληρες σκηνές απ’ έξω και βιβλία όπως το «Βικτωριανός Υπόκοσμος» του Κέλοου Τσέσνι που έχω διαβάσει μισή ντουζίνα φορές. Υποθέτω όμως ότι αυτό έχει συμβεί και σε άλλους. ΥΠΑΡΧΕΙ ΟΜΩΣ τηλεοπτική σειρά που να έχετε δει τρεις φορές;

Σε εμένα έχει συμβεί μόνο μία φορά. Με το «Better Call Saul». Κάτι ο χαρακτήρας του loser απατεώνα, κάτι ο Μπομπ Οντενκίρκ που νομίζεις ότι και ο ίδιος είναι έτσι πραγματικά, κάτι η μουσική των τίτλων που στο πρώτο επεισόδιο ήταν το «Address Unknown» των Ink Spots με έχει κάνει να περιμένω με αγωνία την έκτη σεζόν. Οσο για ελληνικά σίριαλ ολόκληρο έχω δει μόνο ένα. Τον «Χατζημανουήλ» σε σκηνοθεσία Γιάννη Σμαραγδή, το μακρινό 1984.