Γράφει ο Γιάννης Ευαγγελίδης

Και το κριτήριο δεν είναι ο τεράστιος αριθμός των κρουσμάτων που καταγράφονται πλέον καθημερινά, καθώς αυτό είναι και συνάρτηση του πλήθους των διαγνωστικών ελέγχων που διενεργούνται, άρα μετράει ο δείκτης θετικότητας που δεν είναι σήμερα ιδιαίτερα ανησυχητικός, αλλά οι σκληροί επιδημιολογικοί δείκτες: Νοσηλείες, διασωληνώσεις και θάνατοι που βρίσκονται ακόμα σε χαμηλότερα επίπεδα σε σύγκριση με την αντίστοιχη περσινή περίοδο, κατά την οποία επιβλήθηκε η δεύτερη (πολύμηνη) καραντίνα.

ΜΙΑ ΔΕΥΤΕΡΗ ουσιαστική διαφοροποίηση σε σχέση με πέρσι, την οποία επικαλείται η κυβέρνηση για να (υπο)στηρίξει την απόφασή της να μην κλείσουν ξανά η οικονομία και η κοινωνία, είναι ότι τώρα είναι διαθέσιμα τα εμβόλια, που δεν υπήρχαν τότε. Ακόμα όμως και αυτό το μεγάλο όπλο της επιστήμης δεν έχει αξιοποιηθεί επαρκώς στη χώρα μας, που βλέπει τα ποσοστά εμβολιαστικής κάλυψης του πληθυσμού να βρίσκονται κάτω από τον μέσο όρο της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Το αξιοπερίεργο, μάλιστα, είναι ότι αυτό συμβαίνει ιδιαίτερα στις μεγαλύτερες ηλικίες άνω των 65 ετών, όπου οι άνθρωποι κινδυνεύουν πολύ περισσότερο, αλλά δεν εμβολιάζονται, περιμένοντας από τους νεότερους που ανταποκρίνονται περισσότερο να χτίσουν το τείχος ανοσίας για να τους προστατεύσουν.

ΠΑΡ’ ΟΛΑ ΑΥΤΑ, η κυβέρνηση δεν φέρεται διατεθειμένη να προχωρήσει στην αναγκαία επέκταση της υποχρεωτικότητας του εμβολιασμού και σε άλλες κατηγορίες πολιτών, είτε με βάση το ηλικιακό κριτήριο, π.χ. για τους άνω των 65, όπως προτείνουν αρκετοί επιστήμονες και έχει επιβάλει η Γαλλία με την τρίτη δόση, είτε σε εργαζομένους συγκεκριμένων τομέων που έρχονται σε επαφή με το κοινό, όπως στους κλάδους εστίασης, διασκέδασης, τουρισμού και στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς, ενώ, για παράδειγμα, η Ιταλία έχει επιβάλει από διμήνου υποχρεωτικό «green pass» σε όλο το Δημόσιο και τον ιδιωτικό τομέα.

ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΙΚΟ κώλυμα δεν υφίσταται, όπως έγκριτοι συνταγματολόγοι έχουν επισημάνει, καθώς δεν μιλάμε για ένα τρύπημα με τη βελόνα με το ζόρι, αλλά για έμμεσο εξαναγκασμό, με την έννοια ότι κανείς δεν θα μπορεί να εργάζεται στους συγκεκριμένους αυτούς τομείς ή να μετακινείται ελεύθερα, χωρίς πιστοποιητικό εμβολιασμού ή νόσησης και όχι με ένα απλό διαγνωστικό τεστ. Ομως, η κυβέρνηση δεν θέλει να προχωρήσει σε ένα τέτοιο μέτρο είτε επειδή δεν επιθυμεί να δυσαρεστήσει περισσότερο το ακροατήριο των ανεμβολίαστων είτε/και γιατί δεν θα είναι σε θέση να καλύψει τα χιλιάδες κενά που θα δημιουργηθούν στους τομείς αυτούς από την αποχώρηση των μη εμβολιασμένων.

Καταλαβαίνει, λοιπόν, κανείς πως, αν ενταθεί η πίεση στο Εθνικό Σύστημα Υγείας, η μόνη λύση θα είναι το (ολικό ή μερικό) lockdown.