Γράφει η Άννα Παναγιωταρέα

Οσο πολιτευόταν, η όποια κριτική προσπερνούσε την ανθρώπινη πλευρά της, την οποία όμως σφράγισε η αξιοπρέπεια της εξόδου της. Κανείς δεν φανταζόταν, εκτός από την οικογένειά της που τη στήριζε στον μεγάλο αγώνα της με τον καρκίνο, ότι το τέλος ήταν τόσο κοντά. Είχε υποσχεθεί στο τελευταίο της μήνυμα ότι «θα το νικήσω και αυτό».

Γνώρισα τη Φώφη λίγες μέρες πριν από τα Χριστούγεννα του 1983, στο γραφείο του Γιώργου Γεννηματά, τότε υπουργού Εσωτερικών, ετοιμάζοντας συνέντευξή του. Μπαίνοντας, στον προθάλαμο του υπουργού είδα μια πολύ νέα κοπέλα, αφοσιωμένη στη δουλειά της. Σκέφτηκα πως ήταν συνεργάτις. Μία ώρα αργότερα, τελειώνοντας, μου είπε: «Κάθισε πέντε λεπτά να σου γνωρίσω τη Φώφη».

Μπήκε χαμογελαστή, σεμνή και πολύ επικοινωνιακή. Ηταν φοιτήτρια στο τμήμα Πολιτικών Επιστημών. Για να την πειράξω είπα ότι εφόσον επέλεξε πολιτικές επιστήμες σίγουρα θα ακολουθήσει τον πατέρα της. Η απάντησή της ήταν άμεση και κοφτή: «Ούτε συζήτηση να γίνεται. Δεν θα τρελάνουμε την Κάκια. Ο Γεννηματάς μάς καλύπτει όλους. Αλλωστε, εγώ θέλω να κάνω οικογένεια». Ηταν η εποχή που ήταν ερωτευμένη με τον Αλέκο και καταλάβαινες ότι  εκείνον έβλεπε στο πλευρό του πατέρα της. Οχι τον εαυτό της.

Λίγα χρόνια αργότερα ήρθε το πρώτο εγγόνι, η Αιμιλία, γεμίζοντας χαρά το σπίτι του Γιώργου και της Κάκιας. Η Φώφη έμεινε πιστή συνεργάτις του Γεννηματά σε όλη τη διάρκεια του πολιτικού του βίου, ως την τελευταία στιγμή που έφυγε από το υπουργείο για να νοσηλευτεί στον «Ευαγγελισμό», αφήνοντας στην Εντατική την τελευταία του πνοή. Είχε προηγηθεί λίγους μήνες νωρίτερα η Κάκια, ο παιδικός έρωτας του Γιώργου Γεννηματά, κι αυτή χτυπημένη από τον καρκίνο. Χθες έφυγε και η Φώφη, σχεδόν στην ηλικία του πατέρα της. Πήρε μέρος στην τελευταία κεντρική επιτροπή του ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ και τρεις μέρες μετά, ενώ νοσηλευόταν, ανήγγειλε ότι δεν μπορούσε να ακολουθήσει την κούρσα εκλογής για την ηγεσία του ΚΙΝΑΛ.

Η Ιστορία θα σταθεί στη Φώφη Γεννηματά αξιολογώντας τα είκοσι ένα χρόνια που πρόσφερε στην πολιτική ζωή της χώρας. Εμείς, αυτή την ώρα, σκεφτὀμαστε τον Ανδρέα Τσούνη, που από το 2003 της στάθηκε με τόση αγάπη. Θέλουμε να πούμε στην Αιμιλία, στον Γιώργο και στην Κατερίνα πόσο γενναία ήταν η μητέρα τους. Εμεινε πιστή ως το τέλος στο όραμά της. Οταν χάνεται μια γυναίκα πολιτικός το κενό είναι δυσαναπλήρωτο. Σκληρό το πολιτεύεσθαι σ’ αυτήν τη χώρα για γυναίκες. Η Φώφη Γεννηματά υπηρέτησε την Ελλάδα με πατριωτισμό και τον πολιτικό της χώρο με πίστη και αφοσίωση. Ως το τέλος της.