Γράφει ο Γιάννης Παπαδάτος

Αυτό, άλλωστε, είναι στην ουσία το ΝΑΤΟ από το 1950 μέχρι σήμερα. Ενας μηχανισμός στρατιωτικού ελέγχου της Δυτικής Ευρώπης (σήμερα και της Ανατολικής) που διασφαλίζει πως οι Ευρωπαίοι δεν θα ενωθούν ποτέ με τρόπο που θα εναντιώνεται στα αμερικανικά συμφέροντα. Period…

Οσον αφορά το κάζο της Γαλλίας, μοιάζει με καθυστερημένη εκδίκηση -και ταυτόχρονα μήνυμα προς τον Μακρόν, που επιδιώκει να ξαναβάλει τη χώρα του στη διεθνή σκακιέρα- για την αποχώρηση του Ντε Γκωλ από το στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ το 1966.

Από τη στιγμή που οι Αμερικανοί δεν θέλουν τη Γαλλία στα πόδια τους και έβαλαν τη Βρετανία στο τσεπάκι τους, απαξιούν και να ασχοληθούν με μια Γερμανία που θα συρρικνωθεί γεωπολιτικά μέχρις εξαφανίσεως στη μετά Μέρκελ εποχή.

Τι μπορεί να κάνει η Ευρώπη; Οχι και πολλά, πέραν του να συμφιλιωθεί με το υπαρξιακό της αδιέξοδο. Από τη μικρόνου Γερμανία είναι μάταιο να περιμένει κανείς αξιόλογο γεωστρατηγικό σχεδιασμό, ενώ και η Γαλλία έχει τόσα συσσωρευμένα προβλήματα, που είναι αμφίβολο αν μπορεί να αντεπεξέλθει στις γιγάντιες προκλήσεις.

Τουλάχιστον οι hardcore ευρωλάγνοι έχουν σήμερα ένα λόγο να χαρούν, μέσα στο μικρόκοσμό τους. Ο «ευρωσκεπτικιστής» Ούγγρος πρωθυπουργός Βίκτορ Ορμπαν ξεκαθάρισε χθες πως, ακόμη κι αν η Ε.Ε. παρουσιάσει σημεία διάλυσης, η χώρα του είναι η τελευταία που θα την εγκαταλείψει (άρα Hunexit γιοκ), επειδή της προσφέρει «μια αγορά» και τη βοηθά να δανείζεται φθηνά. Μήπως λοιπόν να γυρίσουμε στην ΕΟΚ, να αφήσουμε τις ουτοπίες περί «ευρωπαϊκής ενοποίησης» και να τραβήξει ο καθείς γεωστρατηγικά το δρόμο του – όπως συμβαίνει άλλωστε;

Από την έντυπη έκδοση

Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, ανά πάσα στιγμή στο EleftherosTypos.gr