Γράφει ο Γιάννης Παπαδάτος

Δύο, κυρίως, κατηγορίες ανθρώπων το βάζουν στα πόδια από το άλλοτε «Παρίσι της Μέσης Ανατολής» και τα πέριξ του. Πρώτον, οι γενιές που μεγάλωσαν μέσα στον εμφύλιο και είδαν πολλούς εύπορους (ή) και ικανούς συμπατριώτες τους να καταφεύγουν στην Ελλάδα – η οποία πλέον δεν πολυπροσφέρεται. Δεύτερον, οι οικονομικά δυνάμενοι.

Δηλαδή ολοένα λιγότεροι. Ο 51χρονος Φουάντ Ασαφ ανήκει στους τολμητίες, που αποφάσισε ότι ο Λίβανος δεν έχει σωτηρία και προ ημερών μάζεψε οικογενειακώς τις βαλίτσες του για το Παρίσι. Προτιμά χίλιες φορές την έξαρση της Covid στη χώρα του Μακρόν, τις οδομαχίες των αντιεμβολιαστών με τη γαλλική αστυνομία, την εγκληματικότητα των προαστίων, τον «εμφύλιο» Ισλάμ-Κοσμικής Γαλλίας και τον υπόκωφη απειλή των «Κίτρινων Γιλέκων» από την τσουλήθρα προς την κόλαση που ζούσε στη Βηρυτό. «Οταν ήμουν μικρός οι γονείς μου με παραμύθιαζαν ότι ο εμφύλιος όπου να ’ναι τελειώνει. Την άλλη εβδομάδα, τον άλλο μήνα, τον άλλο χρόνο, κάνε λίγο υπομονή, έρχεται η αντιπροσωπεία του ΟΗΕ, οι πολιτοφυλακές θα τα βρουν και θα πάρουμε τη χώρα μας πίσω… Δεν θέλω να μεγαλώσουν τα παιδιά μου με τα ίδια ψέματα, μέσα στον επερχόμενο εμφύλιο… Οι περισσότεροι φίλοι μας έχουν εγκαταλείψει τη χώρα. Γιατροί και δάσκαλοι φεύγουν μαζικά από τον Λίβανο και σε λίγο δεν θα υπάρχει Υγεία ούτε Παιδεία…», είπε στο Γαλλικό Πρακτορείο.

Εμείς να προσθέσουμε ότι οι περισσότεροι Λιβανέζοι δυσκολεύονται να βρουν ακόμη και ασπιρίνη, στήνονται με τις ώρες στα βενζινάδικα, δουλεύουν στα σκοτάδια λόγω συνεχών διακοπών και αγκομαχούν για τον επιούσιο.

Από την έντυπη έκδοση

Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, ανά πάσα στιγμή στο EleftherosTypos.gr