Γράφει ο Γιάννης Τσαπρούνης

ΥΠΑΡΧΟΥΝ χώρες που δεν έχουν καθόλου ή έχουν ελάχιστη πρόσβαση σε εμβόλια. Το πρόβλημα, βέβαια, είναι ότι ακόμα και στις χώρες που υπάρχει πλεόνασμα εμβολίων -ανάμεσά τους και η Ελλάδα- ένα σημαντικό ποσοστό που υπερβαίνει το 30% των πολιτών αρνείται να εμβολιαστεί.

ΤΗΝ ίδια ώρα, αρκετοί είναι εκείνοι που δεν χρησιμοποιούν ούτε καν τα τεστ, που είναι ένα εξαιρετικά σημαντικό εργαλείο πρόληψης της διασποράς. Οι έλεγχοι, ναι, είναι ελλιπείς. Αλλά, έτσι κι αλλιώς, δεν γίνεται να προσληφθούν πέντε εκατομμύρια αστυνομικοί για να ελέγχουν τα υπόλοιπα πέντε εκατομμύρια πολίτες. Και ακόμα κι αν μπορούσε να γίνει κάτι τέτοιο, προφανώς θα ήταν παράλογο.

ΤΑ μέτρα πρέπει να τα τηρούμε αν θέλουμε να μην υπάρχει διασπορά, να μη νοσηλεύονται στις ΜΕΘ, να μην πεθάνουν άλλοι συμπολίτες μας, να μην ξαναγίνει lockdown, να μην πάθουμε άλλη ζημιά στην τσέπη μας, να μη βυθιστούν εκ νέου τα δημοσιονομικά.

ΑΡΑ στην πραγματικότητα θα γίνει ό,τι αποφασίσουμε εμείς οι πολίτες. Στη Μύκονο και στα υπόλοιπα τουριστικά μέρη, προφανώς, και θέλησαν να βγάλουν τα σπασμένα της πανδημίας. Ηταν τόσο δύσκολο να σκεφτούν πως τελικά θα καταλήξουν να πάθουν ακόμα μεγαλύτερη ζημιά; Τι περίμεναν; Πως θα γίνει κάποιο θαύμα και θα εξαφανιστεί ο ιός;

ΟΠΟΤΕ τα πράγματα τελικά είναι εξαιρετικά απλά. Ας διαλέξουμε σαν κοινωνία για το τι θα γκρινιάζουμε.

ΘΑ γκρινιάζουμε για την έξαρση των κρουσμάτων και τα τοπικά lockdowns; Θα γκρινιάζουμε για την υποχρεωτικότητα του εμβολιασμού; Θα γκρινιάζουμε για τη ζημιά στην οικονομία;

ΔΕΝ γίνεται να μένουν κάποιοι ανεμβολίαστοι, να μην τηρούν κανένα μέτρο και μετά να κραυγάζουν γιατί κλείνουν κάποιες περιοχές.

ΤΑ έχουμε πει αρκετές φορές. Το πρόβλημα δεν είναι ότι κάποιοι αρνούνται το εμβόλιο. Το πρόβλημα είναι ότι αρνούνται την πραγματικότητα. Και για να μπει τέλος στην πανδημία πρέπει η συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών να κατανοήσει την πραγματικότητα. Κάτι που δεν έμοιαζε ποτέ εύκολο στο παρελθόν. Γιατί να είναι εύκολο τώρα…