Γράφει η Άννα Παναγιωταρέα

Είναι εκδοχή εκείνου του παλαιοκομματικού «κατόπιν ενεργειών μου», που όσο περνούν τα χρόνια τόσο και πιο γελοίο φαίνεται.

Ωστόσο, υπάρχουν θέματα ειδικού χειρισμού που η αντιπολίτευση δεν μπορεί να χρησιμοποιεί για να τροφοδοτεί τις εμμονές της. Πολλώ δε μάλλον  για διαδικασίες δημόσιων υπηρεσιών που είναι ελεγχόμενες και κωδικοποιημένες. Η τραγωδία της δεκαεννιάχρονης δεν είναι θέμα για να ξιφουλκήσει ο ΣΥΡΙΖΑ ή το ΜέΡΑ25 εναντίον της Αστυνομίας με δημόσιες τοποθετήσεις των εκπροσώπων τους. Είναι, πώς να το κάνουμε, μερικά κοινωνικά ζητήματα που απαιτούν πολιτική αυτοσυγκράτηση, ώσπου να γίνουν οι αναγκαίες δράσεις. Χρόνος για αντιπολιτευτική κριτική πάντα υπάρχει.

Η απορία μου είναι αν οι σπεύδοντες να καταγγείλουν έχουν στοιχεία που αποδεικνύουν ότι η ηγεσία της Αστυνομίας, οι εντεταλμένοι υπηρεσιακοί παράγοντες, θα επιχειρούσαν να καλύψουν το έγκλημα ενός αστυνομικού που βασάνιζε, βίαζε και εξέδιδε την κοπέλα. Ποιος από τις υπηρεσίες εσωτερικού ελέγχου θα τολμούσε να τον καλύψει ενώ βρισκόταν ήδη σε διαδικασία απόλυσης για άλλα ζητήματα. Διαφθορά υπάρχει και στην Αστυνομία. Δείγμα ότι γίνεται ανεκτή δεν υπάρχει. Αν έχει η αντιπολίτευση  έστω και αποχρώσες ενδείξεις οφείλει να τις καταθέσει δημόσια.

Αυτού του είδους τα εγκλήματα δεν αφήνουν αδιάφορη την κοινή γνώμη, ούτε και μπορούν να «κουκουλωθούν» από επίορκους λόγω συναδελφικής αλληλεγγύης. Ανατριχιαστική και μόνον η ιδέα. Αλλωστε η μόνιμη παρουσία εισαγγελέα σε όλη τη διαδικασία εσωτερικού ελέγχου της Αστυνομίας δεν αφήνει περιθώρια.

Η τραγωδία που έζησε αυτή η κοπέλα από τα έντεκά της χρόνια ως σήμερα μας συγκλονίζει. Το χειρότερο είναι ότι σχεδόν καθημερινά η ειδησεογραφία περιλαμβάνει ανάλογες τραγωδίες που σε κάνουν να αναρωτηθείς τι είδους «άνθρωποι» είναι αυτοί, αν μπορεί να χαρακτηριστούν άνθρωποι. Στην περίπτωση της δεκαεννιάχρονης τρομάζεις. Μητέρα στο σπίτι δεν υπήρχε; Συγγενής; φίλος; Γείτονας; Πήγε στο σχολείο; Ενας δάσκαλος δεν υπήρχε; Πήγε στο Γυμνάσιο; Φίλες δεν απέκτησε; Κάπου να στηριχτεί. Κάπου να πιαστεί, να βρει τη δύναμη να μιλήσει, να ζητήσει βοήθεια!

Αυτά τα ερωτήματα γεννιούνται σε κάθε ανάλογη περίπτωση που βλέπει το φως της δημοσιότητας. Αλλά, δυστυχώς, ο άνθρωπος της διπλανής πόρτας που ακούει την κακομεταχείριση συνήθως δεν θέλει «να ανακατευθεί». «Κοιτάζει τη δουλειά του». Ομως, όταν αποκαλύπτεται η τραγωδία δεν χάνει την ευκαιρία για να δηλώσει στα τηλεοπτικά μικρόφωνα ότι άκουγε «καβγάδες και κλάματα αλλά ο άλλος ήταν αστυνομικός». Ε! Και λοιπόν; Είναι κανένας υπεράνω του νόμου;

Με όση βουλιμία καταναλώνουμε αυτές τις ιστορίες, άλλη τόση απροθυμία δείχνουμε, όταν υπάρχει η ανάγκη, να φερθούμε ως άνθρωποι.

Από την έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου

Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, ανά πάσα στιγμή στο EleftherosTypos.gr