Γράφει ο Γιάννης Παπαδάτος

Πρόκειται κυριολεκτικά για συμμαχία επιβίωσης απέναντι στον τουρκικό επεκτατισμό και τις πολλαπλές «παραφυάδες» του σε Λιβύη, Αλγερία, Τυνησία, στο εσωτερικό της ίδιας της Αιγύπτου (Ισλαμικό Κράτος και Αδελφοί Μουσουλμάνοι) σε Συρία, Κύπρο, Ιράκ, Κατάρ, Σουδάν και όπου αλλού έχει απλώσει τα πλοκάμια της η τουρκική «ήπια», «σκληρή» και «εμπόλεμη» διπλωματία (Καύκασο, Ευρώπη, Βαλκάνια).

Ολες τους άλλωστε τον ίδιο σκοπό εξυπηρετούν. Από την οθωμανική εποχή η τουρκική διπλωματία αγαπά τους συμβολισμούς και τους χρησιμοποιεί κατά κόρον. Σωστά, λοιπόν, η Ελλάδα απάντησε στην ίδια γλώσσα, ανοίγοντας προξενείο στη Βεγγάζη της Ανατολικής Λιβύης (μια de facto αυτόνομη οντότητα) και δηλώνοντας «παρούσα» στη μεγάλη αιγυπτιακή βάση της «3ης Ιουλίου». Αλλο ένα συμβολικό μήνυμα προς την Τουρκία, καθώς στις 3/7/2013 ανέλαβε τη εξουσία ο Σίσι, ανατρέποντας τους Αδελφούς Μουσουλμάνους του Μόρσι.

Η 3η Ιουλίου ήταν απότοκος της λεγόμενης «επανάσταση της 30ής Ιουνίου», κατά της κυβέρνησης των Αδελφών Μουσουλμάνων, την οποία ο διακεκριμένος Αιγύπτιος ιστορικός, Ασέμ αλ Ντεσούκι, θεωρεί ισότιμη με την «επανάσταση της 25 Ιανουαρίου» του 2011, που άνοιξε το δρόμο για την ανατροπή του δικτάτορα, Χόσνι Μουμπάρακ.

Για να μη γίνεται κατάχρηση του όρου, ο Ντεσούκι διευκρινίζει ότι γνήσιες επαναστάσεις -και όχι απλές εξεγέρσεις- στη σύγχρονη Ιστορία του Μισιριού (η Αίγυπτος στη γλώσσα των ποιητών και των αραβόφωνων) μπορούν να θεωρηθούν μόνο εκείνη του 1919 κατά των Βρετανών αποικιοκρατών και του Γκαμάλ Αμπντέλ Νάσερ το 1952, που άλλαξε ριζικά τη μοίρα της Αιγύπτου, αν και επιφανειακά ήταν ένα πραξικόπημα εθνικιστών αξιωματικών.

Προτάσσοντας πάντως την επιστημονική δεοντολογία, ο Ντεσουκί υποστηρίζει ότι τα γεγονότα μετά το 2011 δεν πρέπει να συμπεριληφθούν στα νέα εγχειρίδια Ιστορίας του Λυκείου, λόγω της σκανδαλώδους εγγύτητάς τους με το παρόν.

Από την έντυπη έκδοση

Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, ανά πάσα στιγμή στο EleftherosTypos.gr