Γράφει η Άννα Παναγιωταρέα

Φυσικά, απάντηση δεν πήρα ακόμη για να σας ενημερώσω για τις δύο απορίες που διατύπωσα -από την προηγούμενη εβδομάδα- και πολύ φοβάμαι ότι μπορεί να μείνω… απορούσα, μια και η αντιπολίτευση αγρόν ηγόρασε και εις σποράν αναβαίνει…

Η πρώτη απορία μου αφορούσε στην αμοιβή που συμφωνήθηκε να πληρωθούν οι Ρότσιλντ -που αντικατέστησαν τους Lazard- στο συμβουλευτικό τους ρόλο. Μήπως και αποτελεί κρατικό μυστικό πόσο θα μας κοστίσουν οι συμβουλές των Ρότσιλντ για να αυτοχρηματοδοτηθεί η Ελλάδα μέσω των αγορών; Λες να υπάρχει φόβος μη και το μάθουν οι οχτροί μας και πληγεί το αξιόπιστον των Ενόπλων Δυνάμεών μας; Δεν μου φαίνεται.

Η δεύτερη απορία είναι γιατί ο πρωθυπουργός, δύο ημέρες μετά την υπογραφή του συμβολαίου εν Αθήνας -εικάζω-, αναγκάστηκε να περάσει από το Παρίσι για να δει αυτοπροσώπως τους Ρότσιλντ. Μήπως δεν είχε εμπιστοσύνη στους συνεργάτες του που έκαναν τη συμφωνία; Ισως σκέφτηκε ότι με το πανθομολογούμενο κύρος του θα μπορούσε -και εκ των υστέρων- να μειώσει την αμοιβή;

Οχι; Πώς όχι;

Παρόλο που δεν έχει ακόμη βρεθεί φιλοπερίεργος τις εκ της αντιπολιτεύσεως -το αποκλείω εκ της κυβερνήσεως- να μας πει τι ακριβώς συνέβη, σήμερα θα σας πληροφορήσω εγώ για τη συνέχεια. Ητοι, τζάμπα τα νταούλια και οι χοροδιδασκάλοι που θα μάθαιναν τις αγορές να χορεύουν. Την «κοντούλα λεμονιά» να υποθέσω…

Ο Σαμαράς μπορεί να βγήκε στις αγορές επιτυχώς, αλλά αυτό ήταν το 2014. Με τη λαοπρόβλητη κυβέρνηση Τσίπρα πριν από το 2020 η Ελλάδα δεν υπάρχει περίπτωση να αυτοχρηματοδοτηθεί. Γι’ αυτό συνιστώ στον πρωθυπουργό να πάψει να υβρίζει τον Σόιμπλε και να παρακαλεί τη Μέρκελ να του τραβήξει τ’ αφτιά. Είναι μάταιο! Και μετά τις εκλογές του Σεπτεμβρίου στη Γερμανία η Μέρκελ θα είναι η καγκελάριος και ο Σόιμπλε υπουργός των Οικονομικών. Για τον Τσίπρα, αν θα είναι πρωθυπουργός της Ελλάδας, όρκο δεν παίρνω.

Ομως ένα είναι βέβαιο: Θα χρειαστεί και το 2018 οι εταίροι να ξανατσοντάρουν για να επιβιώσουμε. Ε! Και γι’ αυτό δεν χρειάζεται ο πρωθυπουργός να καλέσει τον Ζουράρι στο Μαξίμου να του πει το κουπάκι του καφέ. Του το λέω εγώ και χωρίς καφέ. Ούτε καν της παρηγοριάς…

Από την έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου