ΕΙΝΑΙ απόλυτα βέβαιο πως πάντοτε η οικονομία και η πολιτική πάνε πακέτο. Οπως είναι επίσης βέβαιο πως από το 2010 οι πολιτικές ισορροπίες τόσο στην Ελλάδα όσο και στις ευρωπαϊκές χώρες έπαιξαν εξαιρετικά σημαντικό ρόλο στη διαμόρφωση του μείγματος των μνημονίων. Παρά το γεγονός πως σχεδόν όλοι παρέπεμπαν τις ελληνικές κυβερνήσεις στο Eurogroup και στους τεχνοκράτες της τρόικας. Από την άλλη κανείς πια δεν μπορεί να αμφισβητήσει πως η χρονοκαθυστέρηση της τσιπροβαρουφάκειας στρατηγικής το 2015 παραλίγο να σπρώξει τη χώρα μας εκτός ευρωζώνης.

ΣΤΗ διαδικασία της δεύτερης αξιολόγησης αποδεικνύεται για μια ακόμη φορά το ρητό «πρόσεχε τι εύχεσαι, γιατί μπορεί και να το πάθεις». Η επιθυμία του πρωθυπουργού για πολιτική διαπραγμάτευση έγινε απόλυτη πραγματικότητα. Μόνο που αυτή τη φορά δεν επιθυμεί μόνο εκείνος πολιτική διαπραγμάτευση αλλά και όλοι οι υπόλοιποι που συμμετέχουν στη διαχείριση του ζητήματος. Ποτέ άλλοτε στα επτά μνημονιακά χρόνια δεν υπήρχε τόσο ρευστό πολιτικό τοπίο και τόσες πολλές σημαντικές εκλογικές αναμετρήσεις σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα.

ΜΕΣΑ σε μόλις 180 ημέρες θα στηθούν κάλπες σε Ολλανδία, Γαλλία, Γερμανία και πιθανότατα Ιταλία. Η σχεδόν πανευρωπαϊκή προεκλογική περίοδος σε συνδυασμό με την εκλογή του Ντόναλντ Τραμπ και τη νέα στρατηγική που πιθανότατα θα φέρει στο ΔΝΤ δημιουργούν ένα εκρηκτικό σκηνικό. Την ίδια ώρα δεν πρέπει κανείς να παραβλέπει και τις αντικρουόμενες σκέψεις και λεπτές ισορροπίες στο εσωτερικό της κυβέρνησης και πολύ περισσότερο του ΣΥΡΙΖΑ.

ΟΛΟΙ προσβλέπουν στο πολιτικό τους μέλλον, δεν σημαίνει ότι κάθε δήλωσή τους που αφορά στο ελληνικό ζήτημα γίνεται για την Ελλάδα, τις περισσότερες φορές γίνεται για τους ψηφοφόρους ή τους… προϊσταμένους τους. Η κυβέρνηση καθυστέρησε δραματικά. Και τώρα παρακολουθεί τις ατάκες των Τόμσεν, Ντάισελμπλουμ, Ντράγκι, τις κόντρες Μέρκελ – Σόιμπλε με Σουλτς – Γκάμπριελ και τις κορώνες της Λεπέν προσπαθώντας να κατανοήσει τι συμβαίνει. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα τα «νευράκια» Τσακαλώτου και τις διαφορετικές γραμμές κυβερνητικών στελεχών. Οσο κι αν το Μαξίμου προσπαθεί να πείσει για το αντίθετο, το 2015 είναι και πάλι… μπροστά μας.

*Ο Γιάννης Τσαπρούνης είναι διευθυντής σύνταξης του Ελεύθερου Τύπου

Από την έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου