Γράφει η Δέσποινα Κονταράκη

Είναι ότι ανήκουν στην ομάδα των ηγετών που έχουν αποκηρύξει το λαϊκισμό και τήρησαν τις αξίες τους στην πιο δύσκολη στιγμή της κυβερνητικής τους θητείας: στην πανδημία.

Οταν λοιπόν χθες ο Ελληνας πρωθυπουργός έλεγε στον Ισπανό ομόλογό του πως και οι δύο κινούνται μακριά από κάθε λογής λαϊκισμούς και ταυτόχρονα είναι και οι δύο υπέρ των μεταρρυθμίσεων, έθετε τις δύο βασικές κόκκινες γραμμές που τους χωρίζουν από τους ηγέτες που στα δύσκολα προτίμησαν να απευθυνθούν σε ψηφοφόρους και όχι σε πολίτες.

Αυτές οι διαχωριστικές γραμμές δεν ορίζονται από το αν κάποιος ανήκει στο Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα ή στους Σοσιαλιστές, ούτε αν ανήκει στους Ρεπουμπλικανούς ή στους Δημοκρατικούς, διότι, πολύ απλά, ο λαϊκισμός μπορεί να ξεκινάει από τα αριστερά ή τα δεξιά αλλά πάντα καταλήγει στο ίδιο επικίνδυνο σημείο: ποντάρει και εκμεταλλεύεται το φόβο και το θυμό των ανθρώπων.

Ο λαϊκισμός είναι μια πολιτική επιλογή πέρα από παρατάξεις και κόμματα που έχει άμεση επίπτωση στις ζωές εκατοντάδων εκατομμυρίων ανθρώπων και υποθηκεύει το μέλλον των νεότερων γενιών.

Οταν μια κυβέρνηση επιλέγει την οικονομία έναντι της υγείας, τον εθνικισμό και τη συνωμοσιολογία έναντι της αλληλεγγύης και της επιστήμης, τις πελατειακές σχέσεις έναντι της δημοκρατίας και του κράτους δικαίου, τότε οι λαοί υποφέρουν.

Το είδαμε στην Αμερική του Τραμπ, το βλέπουμε στις χώρες του Βίσεγκραντ. Τσεχία, Ουγγαρία, Σλοβακία, Πολωνία μετρούν περισσότερους από 140.000 θανάτους, με το «Politico» να σημειώνει πως οι πολιτικοί τους επέλεξαν τις γρήγορες, λαϊκίστικες λύσεις και αγνόησαν τις απαντήσεις της επιστήμης.

Ομως, ο λαϊκισμός είχε ριζώσει στις κοινωνίες πολύ πριν από την πανδημία, ακόμα και πριν από την οικονομική κρίση, και, όπως όλα τα πολιτικά φαινόμενα που στηρίζονται στη δημαγωγία και στη χειραγώγηση, προσπαθεί να ξεπεταχθεί στις περιόδους κοινωνικής αναταραχής.

Το πρόσφατο παράδειγμα της Μαδρίτης, όπου ο λαϊκιστής από τα αριστερά Πάμπλο Ιγκλέσιας, που αναδείχθηκε στην εποχή των Μνημονίων, έχασε από τη λαϊκίστρια από τα δεξιά Αγιούσο, που αναδείχθηκε επί της υγειονομικής κρίσης, είναι χαρακτηριστικό.

Η μάχη των ευρωπαϊκών δημοκρατικών δυνάμεων λοιπόν θα είναι μακρά, και όσο γρηγορότερα σπάσουν οι ταμπέλες των «ηθικών πλεονεκτημάτων» τόσο το καλύτερο.