Ας μας επιτραπεί κατ’ αρχάς να ευλογήσουμε τα γένια μας. Τα αποκλειστικά και άκρως εμπεριστατωμένα ρεπορτάζ του Κώστα Κατίκου και του Γιώργου Παλαιτσάκη, για θέματα που ενδιαφέρουν ασφαλισμένους, συνταξιούχους και το σύνολο των φορολογουμένων δεν θα τα βρείτε πουθενά αλλού – εκτός βέβαια από την ηλεκτρονική έκδοση του «Ε.Τ.»! Κι εμείς, όμως, οι ταπεινοί «διεθνατζήδες», που από την π.Δ. (προ Διαδικτύου) εποχή βασιζόμαστε σε αλλότριες πηγές για το ρεπορτάζ (τέλεξ, ξένα πρακτορεία, έντυπα και ηλεκτρονικά ΜΜΕ του εξωτερικού), βομβαρδιζόμαστε πια από τέτοιον όγκο πληροφορίας και πίεση χρόνου, ώστε να μην αποφεύγουμε ενίοτε τον πειρασμό του «copy paste». Είναι κυριολεκτικά «ανωτέρα βία».

Ας δεχτούμε έστω πως αυτό συγχωρείται όταν συμβαίνει σε λελογισμένη έκταση. Τι γίνεται όμως όταν μια εφημερίδα αντιγράφει συστηματικά μια άλλη – και μάλιστα νομότυπα; Στο δύσκολο αυτό ερώτημα καλείται να απαντήσει η γερμανική Δικαιοσύνη, με αφορμή προσφυγή της «Bild» κατά του γνωστού μας περιοδικού «Focus» (εκείνου με την Αφροδίτη της Μήλου σε άσεμνη χειρονομία).

Εκμεταλλευόμενο τις ασάφειες και τα κενά του νόμου, το «Focus» πληρώνει κανονικά συνδρομή για τα σημαντικότερα άρθρα της «Bild» κι ύστερα τα αναδημοσιεύει ατόφια! Επειδή το 2010 το ανώτατο ακυρωτικό δικαστήριο της Γερμανίας είχε αποφανθεί ότι «επιτρέπεται να συνοψίζει κανείς με δικά του λόγια το περιεχόμενο ενός άρθρου κι ύστερα να αξιοποιεί αυτή τη σύνοψη δημοσιογραφικά», η «Bild» επικαλείται δικαιώματα προσωπικών δεδομένων και αθέμιτο ανταγωνισμό…

Δεν ξέρουμε αν σας άρεσε το σημερινό άρθρο, αλλά ομολογούμε ότι κι αυτού ένα κομματάκι ήταν «copy paste» από την «Deutsche Welle». Mea culpa…

Από την έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου