Γράφει ο Γιάννης Παπαδάτος

Αν όμως για τις δικές μας «φοιτητικές σειρές» του ’80 και του ’90 η μύηση στο εργασιακό περιβάλλον γινόταν υπό «ιδεώδεις» συνθήκες, για πολλούς επιγόνους μας συνιστά όρο επιβίωσης.

Ειδικά σε αυτούς τους καιρούς, που ακόμη και σε μια μεγάλη, πλούσια χώρα όπως η Γαλλία, η πανδημία έδωσε τη χαριστική βολή σε μεγάλο μέρος του φοιτητικού πληθυσμού, ήδη στριμωγμένο την τελευταία δεκαετία από τη λιτότητα και την εργασιακή απορρύθμιση. Ειρήσθω εν παρόδω, εκπροσώπους του εργαζόμενου φοιτητικού «πρεκαριάτου» συναντάμε συχνότερα στις χώρες του Νότου παρά στον Βορρά, για λόγους που όλοι γνωρίζουμε. Η τελευταία έκθεση του Παρατηρητηρίου Φοιτητικής Ζωής της Γαλλίας (OVE) ήταν κυριολεκτικά μια γροθιά στο στομάχι.

Μιλάει για «εθνική φοιτητική κρίση χωρίς προηγούμενο», καθώς εξαιτίας της πανδημίας παραπάνω από το ένα τρίτο των Γάλλων (και ξένων) φοιτητών αντιμετωπίζει σοβαρές οικονομικές δυσκολίες. Το 46% υποφέρει από στρες και κατάθλιψη, ενώ το 23% δεν είχε λεφτά για να πάει στο γιατρό.

Από τους φοιτητές που έχασαν τις δουλειές τους λόγω του λοκντάουν, το 25% αποκάλυψε ότι «συχνά δεν είχε να φάει», ειδικά στο πρώτο απαγορευτικό. Αψευδής μάρτυρας οι ουρές φοιτητών στις τράπεζες τροφίμων του Παρισιού και άλλων μεγαλουπόλεων. Προ της πανδημίας, σχεδόν 1 εκατομμύριο Γάλλοι φοιτητές έκαναν διάφορες δουλειές για να συμπληρώσουν το (συνήθως γονεϊκό) εισόδημά τους. Ο καθένας τους έχασε κατά μέσο όρο 274 ευρώ μηνιαίως λόγω της αναστολής λειτουργίας επιχειρήσεων.

Τα κοινωνικά βοηθήματα προφανώς δεν επαρκούν, αφού το 56% υποστηρίζει ότι δεν έχει ικανοποιητική πρόσβαση σε βασικά είδη πρώτης ανάγκης. Αλήθεια, με τέτοιους καθημαγμένους ψυχικά και οικονομικά επιστήμονες θα ξανασταθεί στα πόδια της η Ευρώπη μετά την πανδημία;

Από την έντυπη έκδοση