Γράφει ο Μπάμπης Παπαπαναγιώτου

ΑΠΟ το 2011 η Κουμουνδούρου άρχισε να οργώνει τον υπόνομο του διαδικτύου κι έφτιαξε έναν στρατό από τρολ. Τα οποία δεν έκαναν και τίποτα σπουδαίο, αλλά έκαναν κάτι πολύ αποτελεσματικό: Στοχοποιούσαν, διέδιδαν μια φήμη, εκτόξευαν μια ατεκμηρίωτη κατηγορία, γινόταν κοινωνικοπολιτικό σούσουρο και μετά έπιανε δουλειά το κόμμα. Τα στελέχη του αναπαρήγαγαν, εν είδει «πολιτικού λόγου» αυτή τη φορά, τις φήμες του διαδικτύου, επικαλούμενοι το ίδιο το διαδίκτυο! Ο κόσμος το λέει στο διαδίκτυο, δεν τα λέμε εμείς, απαντούσαν τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, όταν κάποιος τους επεσήμανε ότι αυτό που έλεγαν δεν στέκει και είναι ατεκμηρίωτο. Ο ΣΥΡΙΖΑ την περίοδο 2011-2015 αυτός είναι ο μόνος πόλεμος που κέρδισε κι έτσι κέρδισε και την εξουσία. Μέχρι να φανεί πολύ γρήγορα -και εκκωφαντικά στο τέλος- ότι δεν μπορεί κανείς να κρατήσει την εξουσία με μη επανδρωμένη πολιτική.

ΟΙ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΙ 18 μήνες αποδεικνύουν ότι ούτε την αξιωματική αντιπολίτευση μπορεί να κρατήσει κανείς, όσο «έχει» μη επανδρωμένη πολιτική. Χθες ο Α. Τσίπρας σιώπησε εκκωφαντικά στις 9 συγκεκριμένες παρεμβάσεις, που κατέθεσε ο Κ. Μητσοτάκης, προκειμένου να ανοίξουν κι άλλα στόματα και να πάψουν παιδιά και γυναίκες να ζουν με τον φόβο. Ούτε μια λέξη δεν βρήκε να προσθέσει η έστω -αιτιολογημένα- να ζητήσει να αφαιρεθεί. Δεν τον απασχολούσε το θέμα. Αλλωστε, απ’ όλες τις καταγγελίες που έχουν γίνει και αφορούν κι άλλα πρόσωπα (Χαϊκάλης, Κιμούλης, Σπυρόπουλος, Φιλιππίδης, Μούτσης κ.λπ.), μόνο τα θύματα του Λιγνάδη ενόχλησαν τον ΣΥΡΙΖΑ. Γιατί μόνο αυτά «μπορούσαν» να χτυπήσουν τον αντίπαλο. Τα θύματα κάποιων άλλων καταγγελλομένων -ανεξαρτήτως του είδους του εγκλήματος- προσώπων μπορούσαν να χτυπήσουν την δική του πόρτα. Το ενδιαφέρον του ΣΥΡΙΖΑ δεν ήταν για το ελληνικό MeToo. Η ευαισθησία του για τα θύματα βιασμού ή σεξουαλικών κακοποιήσεων ή παρενοχλήσεων αποδείχθηκε αλά καρτ και κατά τούτο υποκριτική. Οπως υποκριτική ήταν και η ευαισθησία του για τους πρόσφυγες, που τους άδειασε και τους μάντρωσε στη Μόρια. Αφήνοντας 3.000 ανήλικα ασυνόδευτα προσφυγόπουλα να πέσουν θύματα βιασμών ή άλλου είδους εκμετάλλευσης, από διάφορα υπαρκτά κυκλώματα και «αλληλέγγυες» ΜΚΟ.

ΧΘΕΣ στη Βουλή δεν συγκρούστηκαν ο Κ. Μητσοτάκης και ο Α. Τσίπρας. Δεν συγκρούστηκαν δύο πολιτικές ή δύο αντιλήψεις. Συγκρούστηκαν μετωπικά -με ολέθριες συνέπειες για τον ΣΥΡΙΖΑ- μια πολιτική που υπάρχει με μια πολιτική που… δεν υπάρχει. Συγκρούστηκαν η επανδρωμένη πολιτική του Κ. Μητσοτάκη με τη μη επανδρωμένη πολιτική του Α. Τσίπρα. Λογικά κέρδισε η υπαρκτή πολιτική. Η ανύπαρκτη πολιτική πέτυχε να κερδίσει για πρώτη και τελευταία φορά μόνο το 2015 όταν υπήρξε αυτός ο ιστορικά ανεπανάληπτος συνδυασμός αντικειμενικών προβλημάτων και πολιτικά μεταφυσικών αναζητήσεων απελπισμένων ανθρώπων. Η μη επανδρωμένη πολιτική είναι καταδικασμένη να συνεχίζει να χάνει αδιαλείπτως. Είτε από τον Μητσοτάκη, είτε από οποιονδήποτε άλλον έχει την επανδρωμένη πολιτική της εποχής του.

ΜΙΣΗ ΗΤΤΑ ΤΟΥ «ΒΑΞΕΒΑΝΙΣΜΟΥ»

Εστω και αναγκαστικά χθες ο Α. Τσίπρας έκανε μισό βήμα πέρα από τον «Βαξεβανισμό». Δηλώνοντας πως διαφωνεί «αποφασιστικά, κάθετα και κατηγορηματικά» με πολλά από όσα η ασυδοσία του πληκτρολογίου καταλογίζει στον πρωθυπουργό. Εστω και αν αμέσως μετά ένιωσε την ανάγκη να διευκρινίσει πως «το ότι δεν υιοθετούμε την ασυδοσία του διαδικτύου(…)δεν σημαίνει ότι δεν είστε πολιτικά και ηθικά σοβαρότατα εκτεθειμένος».

Το μισό βήμα μακριά από τον οχετό της κίτρινης παραπληροφόρησης το έκανε. Kι ήταν πολλαπλά θετικό. Εστω και αν λίγο αργότερα επέστρεψε στη «δίδυμη αγκαλιά» του «Βαξεβανισμού», που είναι ο «Πολακισμός». Για τον «αψύ», παρ’ ότι προκλήθηκε έντονα από τον Κ. Μητσοτάκη, δεν είπε ούτε κιχ. Πάλι τον κάλυψε απολύτως. Επιβεβαιώνοντας την εκτίμηση του πρωθυπουργού ότι Τσίπρας, Πολάκης και Βαξεβάνης είναι ένα και το αυτό. Τζάμπα λοιπόν η πρόσκαιρη εγκατάλειψη του ανεπίσημου εκπροσώπου του ΣΥΡΙΖΑ; Οχι εντελώς.

Καθώς διασώζοντας μέρος της προσωπικής αξιοπρέπειας του Α. Τσίπρα, έδωσε περισσότερο χώρο σε εκείνο το τμήμα του ΣΥΡΙΖΑ που απεχθάνεται την «εμετική κιτρινίλα» και δεν το κρύβει. Εδώ όμως υπάρχει το δομικό πρόβλημα του ΣΥΡΙΖΑ: Οι περισσότεροι απ’ όσους εξακολουθούν να έχουν πολιτικό ήθος είναι κολλημένοι στην πολιτική του 3% (τζάμπα δικαιωματισμός, μπαχαλάκηδες, υποστήριξη του Κουφοντίνα, άσυλο ανομίας στα ΑΕΙ και ατέλειωτος κρατισμός). Αντιθέτως, οι περισσότεροι απ’ αυτούς που καταλαβαίνουν ότι αυτή η πολιτική έχει τελειώσει, δεν έχουν το αναγκαίο πολιτικό ήθος.

Ρέπουν στον «Πολακισμό», είναι με τον διχασμό και την τοξικότητα και δεν έχουν αντισώματα στον «αυριανισμό». Εξ ου και του παρέδωσαν την ιστορική «Αυγή». Είναι θέμα χρόνου να αποδειχθεί οριστικά και αμετάκλητα, αν μπορεί να υπάρξει στον ΣΥΡΙΖΑ, υπό την ηγεσία του Α. Τσίπρα, υπέρβαση αυτής της δομικής στρέβλωσης. Η οποία οδηγεί αναγκαστικά σε εναγκαλισμούς με τη χυδαιότητα, αλλά και εκλογική κατηφόρα.

Γ. Ραγκούσης, ο πιο δυστυχής…

Κανονικό χουνέρι κράτησε για το τέλος της τριτολογίας του ο Κ. Μητσοτάκης. Χουνέρι τόσο για τον Α. Τσίπρα, όσο και για τον Γ. Ραγκούση. Ο πρωθυπουργός διάβασε τι έγραφε πριν από λίγα χρόνια ο Γ. Ραγκούσης για τον Α. Τσίπρα: Είναι «αρρωστημένος εγωπαθής», «ο πιο ανέντιμος πρωθυπουργός της μεταπολίτευσης», «ο Τσίπρας έχει τελειώσει πολιτικά. Το μόνο ερώτημα είναι αν θα φύγει μόνος του ή εξαναγκασμένος»… Εντάξει, αρκετοί δεν πέρασαν καλά χθες. Αλλά νομίζω ότι ο Γ. Ραγκούσης δικαιωματικά παίρνει τον τίτλο τού πιο δυστυχούς βουλευτή της χθεσινής μέρας.

Από την στήλη «Δια Ταύτα» της έντυπης έκδοσης του Ελεύθερου Τύπου