Γράφει ο Γιάννης Παπαδάτος

«Πριν από τριάντα χρόνια τέτοια εποχή, τρώγαν με κουπόνια, ήταν Κατοχή/ Κι εσύ Δημητράκη δεν τρως το φαΐ σου, κι εσύ Δημητράκη το βλέπεις και κλαις…», τραγουδούσε με φούρκα ο Θέμης Ανδρεάδης τη δεκαετία του ’70 σε έναν φανταστικό, κακομαθημένο πιτσιρικά της εποχής, που δεν γνώρισε την πείνα των γονιών του.

Σήμερα τρώμε τόσο πολύ κρέας ώστε πεθαίνουμε από καρκίνους και καρδιαγγειακά νοσήματα. Ακόμη και τα θύματα της οικονομικής κρίσης δεν υποφέρουν κυρίως από ασιτία, αλλά από αυτό που ονομάζουμε malnutrition, δηλαδή πολύ και κακής ποιότητας φαγητό – το κοινώς αποκαλούμενο junk/ σκουπίδι.

Αυτά είδε ο «πράσινος» δήμαρχος της Λιόν, Γκρεγκορί Ντουσέ, και αποφάσισε να κόψει το κρέας από τις σχολικές καντίνες όσο διαρκεί η πανδημία της Covid-19. Λογάριασε όμως χωρίς τον ξενοδόχο, που δεν είναι άλλος από τους κτηνοτρόφους και τους χασάπηδες της Γαλλίας.

«Το κρέας από τα βοσκοτόπια μας φτιάχνει υγιή παιδιά». «Χωρίς κρέας αδυνατίζει ο οργανισμός απέναντι στους ιούς», έγραφαν τα πανό δίπλα στα τρακτέρ, στις αγελάδες και τα αιγοπρόβατα που στήθηκαν μπροστά στο δημαρχείο.

Η μόνη στην κυβέρνηση που τον υπερασπίστηκε ήταν η υπουργός Περιβάλλοντος, αλλά τον άδειασαν μεγαλοπρεπώς οι υπουργοί Εσωτερικών και Γεωργίας με κατηγορίες του τύπου «είσαι ένας ιδεοληπτικός και ελιτίστας οικολόγος, που δυσφημείς την πρωτεύουσα της γαλλικής γαστρονομίας».

Με τα πολλά ο δήμαρχος απολογήθηκε πως δεν είναι κανένας φανατικός vegan («τρώω κι εγώ κρέας»), αλλά το έκανε για να αποσυμφορήσει τα σχολικά κυλικεία.

Η όλη διαμάχη αποτελεί φυσικά ύβρη για εκατομμύρια «Δημητράκηδες» της υποσαχάριας Αφρικής και γενικά του Τρίτου Κόσμου. Αυτοί «δεν τρώνε το φαΐ τους» όχι από πείσμα ή από άποψη, αλλά επειδή δεν έχουν…

Από την έντυπη έκδοση