Γράφει η Άννα Παναγιωταρέα

Δεν ήταν η γελοιότητα Τραμπ ο οποίος δεν κράτησε τα προσχήματα για την παράδοση της προεδρίας. Σκέφτομαι πάντων ότι τα μάζεψε κι έφυγε, σα κλέφτης, να ήταν η μόνη συνετή πράξη της τετραετίας του. Τι θα πρόσφερε η παρουσία του, όταν αποδείχτηκε εχθρός της Δημοκρατίας. Δεν ήταν ακόμη ο Κλίντον που διασκέδασε – για μια ακόμη φορά- την παγκόσμια κοινότητα, κοιμώμενος.

Το καίριο ζήτημα είναι ότι κανείς δεν περίμενε πως η Αμερική θα καταντούσε, στα τέσσερα χρόνια τραμπικής εξουσίας, μια διαιρεμένη χώρα, όπου ο εναρκτήριος λόγος του νέου προέδρου είχε πέντε ή έξι φορές την αναφορά σε «μια ενωμένη Αμερική» και τουλάχιστον δέκα, ότι πρέπει «να προχωρήσουν όλοι μαζί, ξεχνώντας όλα όσα τους διαίρεσαν». Και τι άλλο θα μπορούσε να πει ο νέος πρόεδρος περισσότερο από ένα ευχολόγιο, όταν ο Τραμπ έπεισε εβδομήντα εκατομμύρια Αμερικανούς ότι του έκλεψαν την εκλογή του.

Αν είμαστε μετριοπαθείς θα δεχθούμε ότι τουλάχιστον τριάντα πέντε εκατομμύρια Αμερικανών πολιτών δεν πιστεύουν σήμερα στην αξιοπιστία του κρατικού μηχανισμού, ούτε και στην αμερικανική Δικαιοσύνη, αφού όσες δίκες καταμέτρησης ψήφων έκανε ο Τραμπ, τις έχασε όλες. Δεν πιστεύουν ότι ο πρόεδρος Μπάιντεν είναι άξιος να διαδεχθεί τον Τραμπ που υποσχόταν την Αμερική μεγάλη. Το αποτέλεσμα; Οχι μόνο δεν την έκανε μεγάλη αλλά πολλαπλασίασε τις αιτίες που σπάνε την Αμερική σε πολλά κομμάτια.

Ο νέος πρόεδρος έχει μπροστά του «καυτές πατάτες»: Το φυλετικό μίσος βρίσκεται σε επίπεδα ανεξέλεγκτα. Το καλλιέργησε τεχνηέντως ο Τραμπ. Οι κοινωνικές ανισότητες έχουν διευρυνθεί. Η ανεργία που ήταν πάντα ελεγχόμενη – γύρω στο 8%- τώρα καταγράφει εκατομμύρια πολίτες κάτω από το όριο της φτώχειας. «Κάτι ξεχασμένοι, όπως έγραψαν οι New York Times, που δεν τους θυμάται κανείς, κάτω από γέφυρες και μέσα σε χαλάσματα». Δεν μιλάμε για κράτος πρόνοιας, όπως λειτουργεί στην Ευρωπαϊκή Ενωση. Ο Τραμπ άφησε και τον covid να θερίζει.

Θα καταφέρει ο Μπάιντεν να ενώσει τους Αμερικανούς; Θα το επιχειρήσει αμέσως. Τα πρώτα διατάγματα που υπέγραψε είναι ακριβώς τα αντίθετα από εκείνα του Τραμπ. Θα έλεγε κανείς ότι δεν υπάρχουν κι άλλα περιθώρια. Ο Τραμπ είχε υποσχεθεί να κάνει την Αμερική μεγάλη. Την έκανε περίγελο των εχθρών της και αντικείμενο λύπης των φίλων της.

Ο Μπάιντεν είναι υποχρεωμένος να ανακτήσουν οι ΗΠΑ, τάχιστα, το παγκόσμιο κύρος τους: Σεβαστή για τους εχθρούς της, υποστηρικτική για όσους συμμάχους της μοιράζονται τα ιδανικά της ελευθερίας, της δημοκρατίας, της δικαιοσύνης. Η ηρεμία, ο συναισθηματισμός, η σοφία που εκπέμπει, ίσως αυτή την ώρα είναι ό,τι χρειάζεται για τις πληγές της Αμερικής.

Από την έντυπη έκδοση