Γράφει ο Μπάμπης Παπαπαναγιώτου

Η ΣΥΝΟΔΟΣ των Πρυτάνεων οχυρώθηκε πίσω από έναν τοίχο με ισχυρά «όχι», επιδιώκοντας -ή και απαιτώντας;- ουσιαστικά να μην αλλάξει τίποτα. Και οι καθηγητές να συνεχίσουν να μπορούν να έχουν «μαγαζάκια» ή «μαγαζάρες». Επιφυλάχθηκαν να στείλουν προτάσεις στο υπ. Παιδείας, ωστόσο εύκολα μπορεί κανείς -διαβάζοντας την ανακοίνωση που εξέδωσαν- να καταλάβει πόσο ριζικές και ουσιαστικές θα είναι αυτές οι προτάσεις. Ούτε θέμα ασφάλειας και ανομίας υπάρχει στα πανεπιστήμια ούτε οι διαβεβαιώσεις ότι το σώμα που θα αναλάβει τη φύλαξή τους θα είναι άοπλο συγκίνησαν τους πρυτάνεις ούτε η εισαγωγή σε ένα πανεπιστήμιο με βαθμό 2 και 3 ενοχλεί την πνευματική ελίτ των ΑΕΙ, αφού αυτό σημαίνει ότι θα μικρύνει η «πελατεία», ούτε θέμα πειθαρχικού κώδικα τίθεται, αφού έτσι θα δυσαρεστηθεί η «πελατεία».

ΤΟ ΕΝΤΕΛΩΣ περίεργο είναι ότι κάθε φορά που συμβαίνει κάτι σοβαρό σε κάποιο πανεπιστήμιο, οι ίδιοι άνθρωποι κατακεραυνώνουν τα κακώς κείμενα. Οι ίδιοι ζητούν αλλαγές και οι ίδιοι καταγγέλλουν παθογένειες. Τι έγινε ξαφνικά και τώρα, που υπάρχει μια κυβέρνηση αποφασισμένη να σταματήσει να κλείνει τα μάτια σε αυτό το «κάτι σαν πανεπιστήμιο», υπαναχώρησαν οι πρυτάνεις; Οι οποίοι εκφράζουν και μια σημαντική μερίδα των συναδέλφων τους καθηγητών, οι οποίοι τους εξέλεξαν; Εντολοδόχοι είναι οι πρυτάνεις. Κι όπως φαίνεται -λογοδοτώντας στους εντολείς τους- προκρίνουν κι αυτοί τα συντεχνιακά συμφέροντά τους και όχι τη βελτίωση των πανεπιστημίων.

ΒΛΕΠΟΥΝ πρόβλημα στο άοπλο σώμα φρούρησης των ΑΕΙ, αλλά ουσιαστικά δεν βλέπουν πρόβλημα που τα υπόγεια της ΑΣΟΕΕ ή της Νομικής είναι παρασκευαστήρια όπλων. Εκτός κι αν και αυτοί έχουν προσχωρήσει στην άποψη «και τι κακό έχουν οι μολότοφ;». Βλέπουν ότι ένας φοιτητής που μπαίνει με 2 ή με 3 σε μια σχολή δεν μπορεί να την τελειώσει. Αλλά ξέρουν ότι αν μπουν λιγότεροι φοιτητές θα μικρύνει και η χρηματοδότηση του «μαγαζιού» τους από το κράτος. Θα πέσει ο τζίρος. Οπως και αν τεθεί ανώτατο όριο για την απόκτηση του πτυχίου. Γιατί τώρα τα ΑΕΙ χρηματοδοτούνται εμφανίζοντας πλασματικό αριθμό φοιτητών, καθώς εμφανίζουν σαν ενεργούς φοιτητές τους και το 30% των αιώνιων φοιτητών, οι οποίοι δεν υπάρχουν σε κανένα εργαστήριο ή αμφιθέατρο, αλλά υπάρχουν μόνο στα χαρτιά (οι πολύ ειδικές περιπτώσεις φοιτητών οι οποίοι εργάζονται και φοιτούν λόγω οικονομικής ανέχειας μπορούν κάλλιστα να εντοπιστούν και να αντιμετωπιστούν με την επιβαλλόμενη ιδιαιτερότητα. Αλλά οι πολλοί δεν ανήκουν σε αυτήν την κατηγορία).

ΥΠΗΡΞΑΝ πολλές φορές στο παρελθόν που οι πρυτανικές αρχές δεν βοήθησαν με τη στάση τους ώστε να μη χρειαστεί να καταργηθεί το άσυλο. Δεν καλούσαν την Αστυνομία ενώ μπορούσαν κι έπρεπε, γιατί υπήρχε διάπραξη κακουργημάτων. Προτιμούσαν να σφυρίζουν αδιάφορα ή να πετάνε την μπάλα στη εξέδρα μέχρι να σβήσει η φωτιά. Ελάχιστοι συγκρούστηκαν πραγματικά με το «κεκτημένο της ανομίας». Ελάχιστοι επέλεξαν να γίνουν χρήσιμοι στα Ιδρύματα και την ιδέα που υπηρετούν. Οι περισσότεροι διάλεξαν να είναι ευχάριστοι με τις οργανωμένες μειοψηφίες, που ήταν συνομιλητές τους και συνδιοικούσαν χωρίς να χαλάνε τις καρδιές και τη βολή τους.

ΓΙΑΤΙ υπάρχει μια σκληρή και αμείλικτη πραγματικότητα: Οσο κι αν διαιωνίζονται δομές και νοοτροπίες μεταξύ των φοιτητών, οι συντριπτική πλειονότητα των φοιτητών περνά και φεύγει από τα ΑΕΙ. Αυτοί που είναι μονίμως εκεί και δεν φεύγουν, παρά μόνο με τη συνταξιοδότησή τους, είναι οι καθηγητές. Οι φοιτητές είναι περαστικοί. Οι καθηγητές είναι μόνιμοι. Οσο κι αν φταίνε οι κακές συνήθεις των περαστικών φοιτητών, μπορούν να φταίνε περισσότερο από τη νοοτροπία και τη βολική αδράνεια όσων είναι μονίμως για μια ζωή στα πανεπιστήμια;

ΔΕΝ ΝΤΡΕΠΟΝΤΑΙ;

Το ότι οι 68 καθηγητές πανεπιστημίου που υπέγραψαν το κείμενο υπέρ του Κουφοντίνα είναι ΣΥΡΙΖΑ ή «του χώρου» είναι κάτι που και σημαίνει και δεν σημαίνει τίποτα. Σημαίνει ότι συντάσσονται με την ανεπίσημη γραμμή του κόμματός τους. Οτι είναι συνεπείς με την ανεπίσημη γραμμή των «15». Αυτό όμως είναι αδιάφορο για όλους τους υπόλοιπους, πέραν του μικρόκοσμου των δήθεν δικαιωματιστών. Εκείνων δηλαδή που ευαισθητοποιούνται αλά καρτ. Ανάλογα με το αν είναι «δικός μας» ή «από τους άλλους» ο κάθε ένας ή η κάθε μία που δοκιμάζονται τα δικαιώματά του/της.

Ομως οι 68 είναι και δημόσιοι λειτουργοί. Μισθοδοτούνται από ένα κράτος το οποίο στο κείμενό τους -προκειμένου να στηρίξουν τον εκβιασμό του Κουφοντίνα- το χαρακτηρίζουν «εκδικητικό». Γεννάται έτσι -μεταξύ άλλων- κι ένα ερώτημα: Πώς τόσο άμεμπτοι πνευματικοί ταγοί δέχονται να υπηρετούν και να μισθοδοτούνται από ένα τόσο εκδικητικό κράτος; Δεν είναι ένα είδος συνενοχής τους αυτό, σύμφωνα με τη δική τους λογική; Ή είναι απλώς ανούσια εν προκειμένω λεπτομέρεια;

Αν πράγματι αυτοί οι ακαδημαϊκοί λειτουργοί που υπέγραψαν υπέρ ενός κατά συρροή και αμετανόητου δολοφόνου είχαν πάψει να έχουν οποιοδήποτε νταραβέρι με ένα τέτοιο εκδικητικό κράτος, τότε ο σεβασμός στην άποψή τους -παρά τη διαφωνία που έχει ή μπορεί να έχει κανείς- θα ήταν απεριόριστος. Ομως δεν προκαλεί κανέναν σεβασμό η υποκριτική στάση. Είναι πάρα πολύ δύσκολο για οποιονδήποτε νοήμονα άνθρωπο να σεβαστεί κάποιον ο οποίος καταδέχεται να σιτίζεται και να ζει ελέω ενός εκδικητικού καθεστώτος. Αλλά και να το υπηρετεί.

Τη Δευτέρα υπογράφονται τα Rafale

Τη Δευτέρα έρχεται στην Αθήνα η υπουργός Αμυνας της Γαλλίας, Φλ. Παρλί, προκειμένου να υπογράψει με τον ομόλογό της, Ν. Παναγιωτόπουλο, την τελική συμφωνία για την αγορά των 18 Rafale. Πληροφορίες αναφέρουν ότι η ταχύτητα και η αποτελεσματικότητα που συνεργάστηκαν οι δύο υπουργοί έχουν δημιουργήσει μεταξύ τους μια στέρεη σχέση, η οποία δεν αποκλείεται στο μέλλον να αποτυπωθεί και σε άλλες διμερείς συμφωνίες. Πάντως, όπως αναφέρουν πηγές από την Πολεμική Αεροπορία, το κλίμα στους κόλπους της μετά την απόκτηση των γαλλικών πολεμικών αεροσκαφών είναι «κλίμα ευφορίας και ανάταξης». Κι όπως έλεγε έμπειρο υψηλόβαθμο στέλεχος της Π.Α., «πρέπει να πάει η μνήμη μου αρκετά χρόνια πίσω για να θυμηθώ τέτοιο κλίμα ικανοποίησης και αυτοπεποίθησης»…

Ολοι οι λαϊκιστές μοιάζουν

Ολοι οι λαϊκιστές, τελικά, περίπου τα ίδια λένε και όμοια συμπεριφέρονται. Ο Ντ. Τραμπ το είπε δυο-τρεις φορές φεύγοντας από τον Λ. Οίκο: Με κάποιο τρόπο θα γυρίσω ξανά. Ο υπαινιγμός έμεινε να πλανάται στην ατμόσφαιρα. Οπως και η αχλύς μιας ρεβάνς που εκκρεμεί στον θολό ουρανό. Στα καθ΄ ημάς το ίδιο, αλλά ακόμα πιο απειλητικά, το έχουν πει τόσο ο Π. Πολάκης όσο και η αδελφή του Α. Τσίπρα, Ζανέτ: «Τη δεύτερη φορά θα είναι αλλιώς». Εδώ υπάρχει η βεβαιότητα της «δεύτερης φοράς», όπως και η πιο άμεση απειλή ότι θα «είναι αλλιώς». Οι απειλές και ο ρεβανσισμός είναι από τα βασικά συστατικά στοιχεία του λαϊκισμού. Απανταχού της Γης. Και πάνε χέρι χέρι με την αντιθεσμική αντίληψη, την οποία έζησαν οι ΗΠΑ, έζησε και η Ελλάδα μετά το 2015…

Από την στήλη «Δια Ταύτα» της έντυπης έκδοσης του Ελεύθερου Τύπου

Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, ανά πάσα στιγμή στο EleftherosTypos.gr